Verhip, ik chip!
Potdorie! Opeens ben ik ervan bewust dat ik zomaar mijn chipknip loop te gebruiken. Even parkeren? Hup de chip steekt al in de gleuf voor ik ook maar kan kijken of ik kleingeld heb. Is dat bijzonder? Voor mij wel. Ik heb jarenlang een grote aversie tegen de chipknip gehad. Waarom zou je naast contant geld en pinnen, wat in feite ook contant geld is, nog een derde variant in het leven roepen? Omdat chippen makkelijk is. Nee, voor pinnen heb je een Nobelprijs nodig. Wat een onzin. Nog een mazzel dat ze daar niet een tweede pas voor in het leven geroepen hebben. Jarenlang heb ik dus de chipknip geboycot, net zoals ik nu de OV-chipkaart boycot. Dit keer niet alleen vanwege nog een chip-systeem, maar voornamelijk vanwege het feit dat het een volslagen overbodig en totaal verkeerd ingevoerd systeem is met een administratieve rompslomp en ondoorzichtigheid die de meest doorgewinterde bureaucraat hoofdpijn doet krijgen.
Toch ben ik gaan chippen. Waarom dan? Dat zal ik vertellen. Regelmatig moest ik in Amsterdam parkeren, voor concerten of theater- en familiebezoek. Dat betaalde ik dus altijd contant. Daar moet je dan wel losse munten voor hebben. Veel losse munten. Dus als ik wist dat ik moest parkeren dan zorgde ik de week ervoor altijd dat ik zo weinig mogelijk munten uitgaf. Daardoor liep ik die week altijd met een uitgezakte borstzak rond omdat mijn portemonnee dan erg zwaar was. Als ik te weinig munten had dan plunderde ik altijd de spaarpotten van mijn kinderen. Wees gerust, ik stal ze er niet uit, ik wisselde het om voor papiergeld. Maar ja, ook die bron droogt langzaam op. En toen hadden we een voorleesavond voor columnisten. Dat doen we regelmatig. Het is altijd erg gezellig en als je tijd hebt, moet je zeker eens langskomen. Ik moest voorlezen, dus ik erheen, met de auto.
In mijn motto staat onder andere: de kortste weg is vaak de mooiste (met de auto dus), van alle gemakken voorzien (met de auto dus) en eerlijk duurt het langst. Die laatste hoort niet echt bij die twee voorgaande, maar ik vind hem wel zeer belangrijk, vandaar dat ik hem even apart noem. Wie weet steekt iemand er iets van op en kan er wat mee. Dat is volgens mij ook de essentie van leven: iets doen of zeggen waardoor een ander weer verder kan. Maar goed, terug naar mijn parkeerproblemen. Ik wilde zo dicht mogelijk bij de plaats van optreden parkeren. Die plaats was de Pijp, centrum Amsterdam. Dat betekent dat je zo'n beetje je achterbak aan kleingeld vol kunt storten om een paar uur te mogen staan. Of... je gebruikt je chipknip. Tot dat laatste besloot ik.
De eerste keer mijn chipknip opladen was een beladen moment. Niet alleen omdat ik nu eindelijk toch overstag moest, maar voornamelijk omdat het de eerste keer niet goed ging. De chipknip-oplader accepteerde mijn kaart niet. Dat wil zeggen, hij kon hem niet lezen. Ik ga er gemakshalve maar vanuit dat de moderne apparatuur geen gevoelschip ingebouwd heeft, waardoor het bepaalde personen die het niet aanstaat, weigert te bedienen. Het zijn tenslotte geen ambtenaren. Hij bleef maar zeggen: 'voer kaart in'. En ik die kaart er maar in en uit halen. Ik begreep nu hoe bejaarden zich moeten voelen als ze weer iets nieuwerwets moeten gebruiken dat ze niet kennen. Vastberaden mij niet uit het chipknipveld te laten slaan en aannemende dat het niet iets persoonlijks was, ben ik naar een ander oplaadpunt gegaan. Met open gleuf werd ik daar ontvangen. In no-time was mijn kaart opgeladen. Ik kon in Amsterdam parkeren, waar mijn kaart in no-time afgeladen werd.
Ja, ja, ik weet ook wel dat het tegenovergestelde van opladen niet afladen is. Maar ik hou er nu eenmaal van om dingen letterlijk te nemen en daar horen letterlijke tegenovergestelden nu eenmaal ook bij. Zo ben ik ervan overtuigd dat er ook ergens een Ivo Afstelten moet rondlopen, al zal iedereen dan wel weer zeggen dat het Ivo Zonderstelten is. Het is toch raar dat er wel projectielen zijn, terwijl hun uitwerking meestal negatief is dus dat pro slaat sowieso al helemaal nergens op, maar er geen antijectielen zijn te vinden. Vind je het ook niet raar dat je centrale verwarming wel een aftappunt heeft, maar geen optappunt? Dat is dan weer een vulpunt. Het blijft vreemd dat een begrafenis een uitvaart wordt genoemd, maar niemand heeft het bij een geboorte over een invaart of intocht. Sterker nog, een geboorte zou je beter een uitvaart kunnen noemen en het in de grond stoppen van een kist een invaart. Wat is het tegenovergestelde van uitkering? Juist, werken voor je geld. Want het is natuurlijk niet altijd de meest voor de hand liggende optie. Verwarren en scherp houden.
Een comedian, volgens mij was het George Carlin, vertelde ooit eens dat hij het irritant vond dat als iemand zei dat hij een ander belde, dat die persoon dan ook zo'n bel-gebaar naast zijn oor maakte. Alsof je niet weet wat bellen is. En daar ben ik het mee eens. Ik ben erop gaan letten en het is onvoorstelbaar hoe vaak mensen totaal nutteloze bewegingen maken. Ook ik maak me eraan schuldig, maar ik ben me ervan bewust. Ik ben me nu aan het aanleren om tegenovergestelde bewegingen te maken. Als ik links zeg, rechts wijzen, boven zeggen en beneden wijzen, dat soort dingen. Verwarren en scherp houden. Zeg maar de home-edition van shock and awe.
Bellen, ook zo iets. Bijna iedereen heeft tegenwoordig zo'n hippe Blackberry, iPhone of hoe die dingen ook mogen heten. Multifunctionele apparaten waarmee je van alles kunt doen, zelfs bellen. Net zoals, om met Youp te spreken, de ArenA een multifunctioneel gebouw is waar eventueel gevoetbald zou kúnnen worden, al is dat laatste nooit helemaal bewezen. Mij niet gezien. Mijn mobiele telefoon moet simpel zijn. Ik bel en sms en daarmee ben ik een tevreden mens. Voor zover je van een elektronisch apparaat dat je leven makkelijker, maar ook zeker een heel stuk moeilijker maakt, tevreden kunt worden. Foto's maken? Daar heb ik een fototoestel voor. Voor filmpjes heb ik een filmcamera en voor muziek heb ik... een cd-speler. Nee ik heb geen mp3-speler, maar als ik behoefte zou hebben aan muziek onder het lopen, dan zou ik zeker een losse mp3-speler kopen en niet mijn telefoon gebruiken. Losse componenten, altijd beter dan een combinatie. Mijn stereo-apparatuur koop ik ook altijd in losse componenten, in plaats van die combi-setjes. Bij hoge uitzondering heb ik een uitzondering gemaakt voor een tuner/receiver. Maar dat is dan ook de enige concessie die ik bereid ben te doen.
Zo'n super-hippe telefoon heb ik dan ook niet nodig. Hoewel? Afgelopen week trad Prince weer op in Nederland en daar moest ik natuurlijk naartoe. Uiteraard was er weer hoop op een aftershow. Ging dat vroeger via via en van horen zeggen van iemand die iemand kende die net gehoord had van één van de geluidstechnici dat ze die avond... Tegenwoordig gaat dat nog steeds zo, alleen hoef je nu niet iemand persoonlijk te kennen die je die informatie kan geven. Je moet alleen de juiste mensen op Twitter kennen. Dat bleek de week ervoor toen op Twitter bekend werd gemaakt dat Prince een optreden in een klein zaaltje in Brussel ging geven. Maar ja, mijn telefoon snapt geen Twitter. Gelukkig, of helaas het is maar hoe je het bekijkt, treedt Prince hier niet dusdanig vaak op dat de aanschaf van een Twitter-vriendelijke telefoon gerechtvaardigd, dan wel een basisbehoefte zou zijn.
Gelukkig maar. Voor je het weet, word je ervan afhankelijk. Net zoals ik laatst met een vrijwel lege chipknip voor een parkeerautomaat stond. Niet voldoende saldo. Toen wist ik even niet direct wat ik moest doen. Het bizarre is dat aan de andere kant van het kaartje waar de chipknip opzit, een donkerbruine magneetstrip loopt die, mits gebruikt in het juiste apparaat, toegang geeft tot honderden euri's. Maar hier, op deze verlaten parkeerplaats, ver weg van het centrum van de stad en belangrijker, ver weg van een chipknip-oplaadpunt had ik daar net zo veel aan als schuldgevoel in de CDA-fractie. Het is er wel, maar er is niets mee te doen. En muntgeld? Nee, dat had ik niet. Ik heb toch een chipknip!
