Vleeskeuring of The Voice

Een sympathieke gedachte. Na alle vleeskeuringen nu eens een talentenshow waarbij het enkel en alleen om de stem gaat. De juryleden zitten met de rug naar de kandidaat toe. Zij moeten dus puur afgaan op het gehoor. Wel zo eerlijk. Als ik thuis een cd draai, luister ik ook alleen maar naar de stem en de muziek. Het zal me dan ook worst wezen of de performer in kwestie dik of dun, lelijk of mooi is. De stem moet mij raken, de boodschap die aan mij wordt verteld in het lied.

Wie herinnert zich niet Susan Boyle, de sympathieke, maar niet erg aantrekkelijke dame van middelbare leeftijd, die min of meer uitgelachen werd door zowel jury als door publiek, totdat ze haar mond opendeed en zo’n lieflijk stemgeluid bleek te hebben, dat menigeen tot tranen geroerd was. Een dame, die altijd al een zangcarrière ambieerde, maar voor haar bejaarde moeder bleef zorgen, simpelweg, omdat ze dat als haar taak zag. Mooi toch? Je zag de gedragsverandering bij de jury. Eerst keken ze een tikje minzaam naar haar, alsof ze haar niet serieus namen. Puur op het uiterlijk gericht, dus. Daarna kreeg ze een staande ovatie.

Nu vind ik wel, dat er verschil zit tussen uiterlijk of uiterlijke verschijning. Als ik naar een sollicitatiegesprek ga, dan zorg ik er wel voor, dat ik er op mijn best uitzie. Dus als er bij het programma Idols, The X-Factor of Popstars tijdens de audities iemand binnenkomt op badslippers en in een driekwartbroek, tja, dan vind ik het logisch, dat zo’n persoon niet serieus genomen wordt. Het lijkt er dan toch ook op, alsof iemand zo’n auditie niet serieus neemt? Zo ga je toch ook niet op een podium staan als artiest?

Maar iemand met een scheve neus, wat pondjes te veel, varkenspootjes of weet ik veel wat, hoeft daar niet om afgefakkeld te worden. En dan vaak ook nog met onnodig cynisch commentaar. En er zit ook nog een heel gemeen addertje onder het gras. Want dit las ik op de site van X-factor:

“Als je auditie gaat doen kom je eerst terecht bij een voorjury. Deze ‘’voorjury’’ bestaat uit een aantal mensen die bepalen of jij door mag naar de jury zoals we ze kennen van televisie. Personen met een fantastische zang en goede uitstraling worden doorgelaten maar ook personages die het goed gaan doen op televisie. Het gaat hier dus om mensen die veel kijkcijfers opleveren. De voorjury is er om de echte jury te ontlasten. Je kunt je voorstellen dat deze niet de tijd heeft om alle audities te beoordelen.”

Dat houdt dus in, dat mensen die zich compleet belachelijk hebben gemaakt éérst bij een voorjury zijn geweest. Deze jury heeft natuurlijk direct gezien en gehoord, dat deze zanger of zangeres óf verschrikkelijk zingt, óf er verschrikkelijk uitziet. Of allebei, dat kan natuurlijk ook. En waarom heeft die jury deze arme kandidaat dan tóch door laten gaan? Vanzelfsprekend. Voor de kijkcijfers. Maar de arme kandidaat snapt er natuurlijk helemaal niks meer van! Je bent door, de voorjury vond het goed, en dan word je door de échte vakjury compleet in je hemd gezet. Zo ga je toch niet om met mensen? Allemaal doorgestoken kaart.

Ik ben echt niet roomser dan de paus, en zit ook verschrikkelijk veel lol te hebben op de bank, als daar iemand met een IQ van 25 in een joggingpak in de camera roept: “Nederland zit op mij te wachten! Ik heb de X-factor!” en vervolgens ook nog eens knettervals blijkt te zingen. Natuurlijk wel. Maar zo’n iemand hoort tegen zichzelf in bescherming genomen te worden door de voorjury en niet door heel Nederland voor de nieuwe dorpsgek te worden versleten.

Ook vind ik, dat een jury wel iets meer rekening zou mogen houden met de eigenheid van de persoon. Mensen die met hun ogen dicht zingen, krijgen de volle laag van de jury. Dan heb je geen contact met je publiek, je staat je eigen ding te doen, en allemaal van dat soort commentaren. O ja? Heb je Trijntje Oosterhuis wel eens zien optreden? Zij staat met haar ogen dicht, compleet in vervoering, prachtig te zingen en in dat intieme sfeertje weet ze haar publiek gigantisch te boeien. En áls er al eens een kandidaat komt, van wie de jury zegt: “Kijk, dit is nou eens iemand die niet doorsnee is,” dan weten ze gedurende de shows van zo’n persoon dat unieke af te pakken door kapsels radicaal te veranderen, de kledingstijl om te gooien, make-up aan te brengen zoals alle artiesten hebben, om dan vervolgens te roepen: “Je hebt geen eigen stijl!” Ja, ja. Lekker gemakkelijk.

The Voice of Holland. Een sympathiek initiatief. De kandidaat wordt puur op de stem beoordeeld. En het jurylid dat onder de indruk is, kan zich omdraaien met de stoel en ziet dan pas wat voor vlees hij of zij in de kuip heeft. Zo is het wel het eerlijkst.

En ineens realiseer ik me iets. Ik vind het heerlijk om te schrijven. En ook ik heb een droom. Dat ik ooit een boek schrijf dat in de bestsellerlist terecht komt. Dat mijn werk door duizenden mensen gelezen wordt en dat ik daardoor een gevierd auteur word. Dat is niet voor velen weggelegd, dat weet ik best. Maar qua eisen ligt het toch iets makkelijker, dan wanneer je steeds maar helemaal opgeprikt in de openbaarheid moet treden.

Ik zit hier heerlijk in mijn lichtblauwe flanellen Snoopy-pyjama en paarse sloffen te schrijven. Mijn haren hangen slordig om mijn hoofd, en onder het schrijven ben ik een paar keer opgestaan om te plassen, om wat drinken te pakken en om mijn man even lekker te knuffelen. Dat hoef je als zanger ook niet te flikken…
Maar één ding beloof ik plechtig. Als ik ooit een beroemd schrijfster word, en ik een of andere prijs in ontvangst moet komen nemen: Ik kom niet in mijn joggingpak, maar koop de mooiste jurk die ik vinden kan!