Het leven van een soldaat
Vreemd. We staan niet altijd stil bij de variatie in onze dagelijkse bezigheden. Het ene moment zijn we ons broodje aan het smeren en het andere moment zien we een politicus zichzelf in allerlei bochten wringen om zijn standpunt duidelijk te maken. Het ene moment zijn we aan het vloeken tijdens het spelen van een game en het andere moment proberen we lief en aardig te zijn om een positieve indruk achter te laten bij die ene jongen of meid.
Daar sta ik dan; ik heb een wapen in mijn hand geduwd gekregen en ben in slechts dertig seconden in een harnas gehesen. Vanochtend maakte ik me nog zorgen over de aankomende tentamens, maar nu niet meer. Nu maak ik me zorgen over het feit dat ik niet de enige ben met een wapen. Ik verwacht maar weinig ondersteuning van mijn teamgenoten. Als het draait om overleven, gaat er een schakelaar om in de gemiddelde mens die het ‘ieder voor zich'-principe activeert. Overleven, dat is mijn taak op dit moment. Ik heb het wapen niet in mijn handen gekregen om mensen te doden. Het wapen is in mijn handen geduwd als middel om te overleven. Een noodzakelijk gevolg is dat ik zal doden, maar dit is slechts een bijzaak.
Mijn eerste tegenstander komt uit een onverwachte hoek. Ik hoor een schot en direct een knellende pijn in mijn onderrug. Mijn pantser heeft de kogel tegengehouden, maar het verbogen metaal heeft met een hoge snelheid mijn rug geraakt. Ik draai me om en hoor een tweede schot afgaan. Geen pijnscheut deze keer; hij heeft gemist. Een fractie van een seconde gaat voorbij en voor de boosdoener zijn derde schot kan vuren, heb ik één van mijn projectielen tussen zijn ogen geplant. De adrenalinestroom is begonnen.
De tweede tegenstander had mij niet in de gaten. Een snelle overweging raast door mijn hoofd. Neem ik het risico dat hij zich omdraait of... mijn vinger heeft al besloten; het hoofd van mijn tegenstander is goed te zien door mijn vizier en een schot echoot door de gesloten ruimte. Ik draai me om en zie voor mijn neus een vijandelijke kleur voorbijschieten. Een logische reflex is uithalen met de zware achterkant van mijn wapen. Een krakend geluid van een kaak die uit zijn gewrichten wordt geslagen liet mijn trommelvliezen trillen. Mijn ademhaling en hartslag begonnen de pan uit te rijzen en voor me stortte mijn tegenstander als een hoopje dood vlees in elkaar.
Twee minuten lang bleef ik in dezelfde ruimte rondhangen, panisch om me heen kijken, hopeloos proberend om tot rust te komen. In mijn missie om te overleven had ik al drie mensen uit moeten schakelen. Drie mensen; te veel, maar ergens diep van binnen voelde het alsof het niet genoeg was. Een vierde tegenstander liep de ruimte binnen. Zonder hem de kans te geven om zijn wapen op mij te richten, plant ik een kogel in zijn achterhoofd. Nog één, zei mijn gevoel. Nog één?
Nog voor ik dit gevoel kan plaatsen, voel ik een trilling door mijn lichaam schieten. Een bewegende schim in mijn linkerooghoek had zijn trekker overgehaald en mij recht in mijn slaap getroffen. Ik zak op mijn knieën. Alle geluiden vallen stil, behalve mijn eigen zware adem, welke driemaal zo hard lijkt te klinken als normaal. Ik heb gefaald, ik heb mezelf niet kunnen verdedigen, ik ben gesneuveld bij vier tegenstanders .... "GODVERDOMME! WEER GEEN KILLSTREAK!!!" roep ik terwijl ik mijn gesmeerde broodje oppak en de console uitzet. Dan maar weer studeren.
