Hoe was je weekendwip? (Deel 5)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.

Monique is al helemaal aan het idee gewend dat ze zwanger is. In het begin voelde het nog wat onwezenlijk, maar nu haar buikje begint te groeien, en de hele familie- en vriendenkring op de hoogte is, vindt ze het eigenlijk wel heel leuk. Natuurlijk, ze had eigenlijk nog een paar jaar willen wachten, maar nu het zo is, is de baby meer dan welkom. Ze kan er uren over praten en geniet van alle aandacht die ze krijgt. Aan de kast hangen een paar kaarten met felicitaties, ze heeft al vertederd naar een paar sokjes zitten kijken die ze van een vriendin kreeg.

Toch had ze het zich anders voorgesteld. In het begin was Michael net zo euforisch als zij, en kon hij bijna niet wachten om het zijn ouders te vertellen, maar toen hij het heuglijke nieuws aan zijn ouders had verteld, leek hij al snel weer over te gaan tot de orde van alle dag.
Al in het begin van de zwangerschap had Monique de verloskundige gebeld voor een afspraak. Expres had ze die afspraak voor een maandagmorgen gemaakt, zodat Michael het op zijn werk zou kunnen regelen om mee te gaan. Meteen had ze ook een afspraak gemaakt bij de tandarts voor hen beiden, want dat kon dan mooi in één moeite door.
Ze was van een koude kermis thuisgekomen.
“Lieve schat, ik kan niet voor elk wissewasje negen maanden lang steeds maar vrij vragen hoor! Mijn baas ziet me aankomen! Ik neem heus nog wel een weekje op om te klussen in de babykamer, en als de baby komt ook nog een weekje, maar dan is het echt wel klaar!”
“Wat een onzin! Je barst van de snipperdagen, je neemt bijna nooit vrij. En dan word je voor het eerst vader en laat je mij alleen naar de verloskundige gaan. Jij wilt toch ook het hartje horen kloppen?”
“Het zegt mij nu toch nog niks. Het gebeurt allemaal in jouw buik. Voor een man is dat heel anders.”
“Ja, daarom moet je er op andere manieren bij betrokken proberen te zijn! Juist door zo’n bezoekje aan de verloskundige.”

Uiteindelijk had ze haar zusje Stella gevraagd om mee te gaan naar de verloskundige. Ze wilde het toch delen, en haar zusje was verguld geweest met haar uitnodiging. Bij de verloskundige had ze nog een pijnlijk moment doorgemaakt, toen deze haar vroeg: “Bent u alleenstaand, of heeft u een partner?” Die vraag had ze vast niet gesteld als Michael met haar meegegaan was.
Maar die avond was ze het weer vergeten. Michael had haar gebeld en had van alles gevraagd. Hij had zelfs nog gezegd, dat hij er achteraf toch wel bij had willen zijn. Toch wel lief.

Het is zaterdag. Vanavond hebben Michael en Monique een feest op het bedrijf waar Michael werkt. Het bedrijf bestaat tien jaar, dus dat is wel een feestje waard. Monique is een beetje nerveus. Wat moet ze aantrekken? Ze past allang niet meer in al haar gewone kleren, maar voor positiekleding is het nog een beetje te vroeg. Uiteindelijk besluit ze om een zwarte legging aan te trekken met daaroverheen een lange tuniek. “Zie ik er mooi uit?” vraagt ze een tikje onzeker, als ze beneden komt. “Jij ziet er altijd mooi uit,” zegt Michael en hij geeft haar een zoen.
Ze stappen in de auto. Michael rijdt heen, en het is natuurlijk vanzelfsprekend dat Monique terug zal rijden. Zij mag immers toch niet drinken. “Wat vinden je collega’s er eigenlijk van dat je papa wordt?” vraagt ze met een glimlach aan haar man. Hij haalt wat ongemakkelijk zijn schouders op. “Ik heb het nog niet verteld,” geeft hij dan maar toe. “Hè? Ik ben 16 weken zwanger en jij hebt nog niks verteld? Weet je baas het dan ook nog niet?”
“Nee joh, maak je niet druk, er is toch nog tijd zat?”
“Maar het is toch ook léuk om aan je collega’s te vertellen dat je papa wordt?” Monique snapt er niks van en ze voelt zich ook teleurgesteld. “Nou, dan vertellen we het vanavond maar, vind je ook niet?” zegt ze dan, een tikje uitdagend. Michael krijgt een knalrood hoofd. Hier was hij al bang voor. “Gedraag je nou maar normaal vanavond, daar hebben we veel meer aan,” zegt hij kortaf. “Ik hou er niet van als mensen zo de aandacht op zich willen vestigen. Ik zeg het zelf wel een keer.” Zwijgend vervolgen ze hun weg. Monique kijkt verdrietig uit het raam van de auto. Als ze vanuit haar ooghoeken een blik op Michael werpt, denkt ze ineens: “Het lijkt wel, alsof er een wildvreemde vent naast me zit.”

De avond is goed georganiseerd. Michael krijgt bij binnenkomst al zijn eerste biertje in zijn hand gedrukt. Ze lopen wat rond en hier en daar blijft Michael staan om een praatje te maken. Het komt in zijn kop niet op om zijn vrouw voor te stellen aan bepaalde mensen. Op de bruiloft zijn wel een paar goede collega’s geweest en de baas van Michael ook, maar het merendeel van de mensen kent Monique niet.
De tafels zijn afgeladen vol met eten, maar Monique heeft niet zo’n trek. Michael daarentegen eet en drinkt achter mekaar door. Hij begint blossen op zijn wangen te krijgen en wordt wat losser. “Ik zie iemand die ik ken, ik loop er even heen, oké?” vraagt Michael zonder het antwoord van Monique af te wachten. Ze knikt. Ze vindt het allang best. Eindelijk zit ze even. Haar pumps knellen aan haar voeten en stiekem doet ze ze uit. Dat ziet toch niemand, er hangen lange kleden over de tafeltjes. Er klinkt applaus, want de vloer van de disco is geopend. Even later schalt de stem van Lee Towers door de zaal. Vooral de mannen brullen luid mee.

“Mag ik erbij komen zitten?” Monique kijkt op. Een vrouw met een vriendelijk gezicht wijst op de stoel naast haar. “O ja, natuurlijk,” haast Monique zich te zeggen. En meteen steekt ze haar hand uit. “Monique.” De vrouw stelt zich voor als Yvonne, de vrouw van Sjaak. Monique knikt, die naam hoort ze regelmatig vallen als Michael het over zijn werk heeft. Yvonne is belangstellend en gezellig. En al snel vertelt Monique haar dat zij en Michael een kindje verwachten. Yvonne vindt het erg leuk, en vertelt over haar twee kinderen die al bijna volwassen zijn. Af en toe krijgen ze een lekker hapje gepresenteerd en de dames hebben het prima naar hun zin. Moniques mineurstemming is als sneeuw voor de zon verdwenen, en ze praat honderduit met Yvonne.

Even later staat Yvonne op en begint te zwaaien. “De mannen, ze zoeken ons,” zegt ze tegen Monique. Even later zitten Michael en Sjaak bezweet van het dansen bij hen aan het tafeltje. “Ga ook mee dansen,” hijgt Sjaak tegen zijn vrouw. “Ik dank je de koekoek. Die tijd heb ik gehad, schat!” “Ga jij dan mee dansen? Ik heb nog nooit met zo’n mooie vrouw gedanst,” slijmt Sjaak tegen Monique. Ze weet niet zo goed hoe ze moet reageren, maar dat doet Yvonne al voor haar. “Let maar niet op hem hoor. Hij wordt altijd enorm dronken op dit soort feesten. Hee, maar even wat anders… Gefeliciteerd Michael! Wat een leuk nieuws.”
Michael is ook niet meer zo helder. “Gefeliciteerd? Waarmee? Je moet mijn baas feliciteren, het is zijn bedrijf hoor!” grinnikt hij. Monique krijgt een kleur. “Met het feit dat je papa wordt, Michael,” zegt ze zachtjes. “Wat?” roept Sjaak. “Ouwe rukker, dat je er bent! Daar heb je me niks over verteld! Die Michael, hij wordt papa en hij vertélt het niet eens!” Michael begint een beetje te grinniken. “Eerst de vaderschapstest maar eens afwachten hè, dan weet ik pas zeker dat het van mij is!” roept hij stoer. Sjaak moet ook lachen. “Ja jongen, dat heb je met ons beroep. Het is altijd maar weer afwachten of je de buurman uit bed moet trappen als je thuiskomt na een week werken!”
De tranen staan Monique in de ogen. Als om hulpzoekend kijkt ze Yvonne aan. Yvonne haalt haar schouders op. “Gewoon laten kletsen, joh. Chauffeurs doen altijd zo stoer tegen elkaar. Maar ze hebben allemaal maar een piepklein hartje.” Monique probeert te glimlachen, maar het gaat niet van harte.
Een serveerster komt langs met een dienblad vol glazen bier. De mannen pakken gretig een vol glas van het blad. “Zo… Lekker kontje,” knipoogt Sjaak naar Michael als de bevallige serveerster naar het volgende tafeltje loopt. “Echt wel… Daar zou ik thuis wel een weekendje ruzie voor willen krijgen hoor!” grijnst Michael. Yvonne schiet in de lach. “Wat een stel hè?” zegt ze tegen Monique.

Het is mooi geweest. “Ik wil naar huis Michael. Ga je mee?” De daad bij het woord voegend, staat Monique op. “Ik ben moe en wil naar bed.” Michael kijkt verbaasd. “Het feest is nog lang niet afgelopen, moppie!”
“Voor mij wel. Ik ga. Ga je mee?”
“Ga maar,” wuift Sjaak met zijn hand, “wij zorgen wel dat hij heelhuids thuiskomt.” Monique kan het nog net opbrengen om Yvonne en Sjaak hartelijk gedag te zeggen. Michael krijgt nog net een vluchtig kusje.
Als Monique zich bij de uitgang nog eenmaal omdraait, ziet ze nog net dat Michael de serveerster met het lekkere kontje bij hem op schoot trekt.
Ja.
Het feest is voorbij.

De volgende aflevering lees je hier.