Zoekt en gij vindt zult!
Alhoewel ... Zult is ook gewoon thuis te bereiden. Dat bedenk ik me nu opeens. Dan smaakt het natuurlijk niet zo delicieus als onvervalste, A-klasse fabriekszult, maar het is de leerzame ervaring die het zich brengt beslist waard! ... Eenmalig, in mijn geval.
Voor het binnenshuis vervaardigen van zult, trek je allereerst een lange jas of schort aan. Je plaatst een hygiënisch haarnetje op je luizige lokken en installeert een dozijn fonkelende ophanghaken aan de gordijnroede. Tenslotte betrek je een slachtrijpe krulstaart en een 'Global GF27 Butcher Knife' in je residentie, et voilà! Welkom in je eigen privéabattoir!
Het enige minpunt, en dat moet ik er toch even bij vermelden, is de verdorven ravage die in je woning achterblijft. De laatste keer dat ik zelf zult maakte, had ik maar liefst twaalf decoupeerzaagjes aan gruzelementen geknarst op dat taaie zwijnenkarkas. Je hebt namelijk, naast varkenswangen en een varkenstong, ook nog een varkenshart nodig voor echte zult. Die ribbenkast móet en zál dus doormidden! ... Tijdens de complete vijf uur, die nodig is om zult te koken, was ik voornamelijk bezig alle bloedvlekken, botsplinters en metaalscherven her en der te verwijderen. Ambachtelijke ijver en zorgvuldigheid, gecombineerd met een snufje nootmuskaat en een hogedrukspuit. Volmaakte receptuur, dat zult.
Zomaar eens een stap uit het zultbereidingsproces: het doodmaken van het varken. Een hels karwei waar je liever niet aan wilt beginnen. Toch heb je nu eenmaal een dood varken nodig voor zult. Desnoods slacht je hem in de badkamer met een ronkende kettingzaag, maar dood zal knorretje moeten! Een oorverdovend kabaal, al zeg ik het zelf. Dat demonische geëcho van stervend fauna dat uit je doucheputje galmt.
Dat was dus eens, maar nooit meer. Ik ging er maar eens op uit. Op zoek naar echte consumentenzult. Zeventien koopzondagen gisteren, maar geen zult te bekennen. De mensen op straat weten veelal niet eens wat het is. Ik zocht stug verder ... Van zaterdagavond tot zondagochtend heb ik drie kraakpanden, twaalf studentenhuizen, dertien drugskelders een gros asielzoekerscentra en een Duitse saunaclub aangedaan. Steeds maar weer met dezelfde vraag: "Weten jullie dan misschien, waar ik zult kan vinden?" Nein! Niemand! Helemaal niemand weet, waar anno 2010 de A-klasse zult aan de man wordt gebracht.
#
Vooropgesteld; ik zoek dus iets. Iedereen zoekt weleens iets in het leven. Dingen die je graag zou willen hebben, maar bijvoorbeeld ook dingen die je ooit bent kwijtgeraakt. 'Zoeken' is een heel menselijke eigenschap.
Mijn iPod, tot de dag van vandaag spoorloos. Het hele huis ondersteboven gehaald, op zoek naar dat ding. Net nieuw was-ie. Slechts drie weken in gebruik. Helaas! Verloren gegaan in het leven … Mijn nauwkeurig samengestelde sandwich deluxe (om thuis op te eten). Per ongeluk in de bushalte laten liggen. De dag erop die hele abri van A tot I uitgekamd, maar zo spoorloos als een lijnbus, mijn dure broodje! Met vochtige ogen en een rammelende maag, besef je het uiteindelijk: Dat broodje is voorgoed verloren … Het langst heb ik nog wel gezocht naar mijn autosleutels, die ik gelukkig wél terugvond. Ergens op dat grote festivalterrein dus. Daar lagen ze.
Laatst zelfs, ben ik alle weekboodschappen kwijtgeraakt. Laat ik mijn volle karretje zo op de parkeerplaats staan. Ik werd grifweg afgeleid door een wulpse schone die de tijd graag wilde weten. Ze vroeg het verrassend genoeg aan mij! ... Ze was mooi. Klein met een fijne lijn. Een frivool gevalletje. Ze had schattige x-beentjes, glazige puppy-oogjes en een sigaret tussen haar geil knarsende tanden. Kortom: helemaal mijn type! Ik heb daarom ook gezegd dat het half één was, in plaats van twee uur. Want ... dan had ze vast nog tijd genoeg vandaag!
Voor je het weet zit je samen in een broodjesbar, heb je haar nummer weten te bemachtigen, spreek je wat af, trapt ze je uiteindelijk met een knipoog haar appartement uit, en dan pas denk je: Shit, mijn boodschappen! Snel terug naar de supermarkt!”
Je beseft het pas na drie rondjes parkeerplaats; het zoeken heeft geen enkele zin meer. Geen boodschappen te bekennen! Daar is ‘Welkom-bij-Albert-Heijn-Roemeen’ vast erg blij mee geweest. Dat scheelt toch algauw vier dagen op een trekzak proberen te spelen. Helaas géén pindakaas! ... Ach, hopelijk kookt ze voor twee ...
#
Gelukkig ben ik niet de enige die wel eens iets kwijt is in zijn leven. Onzer allen Bill Clinton bijvoorbeeld. Die paljas verloor tijdens zijn presidentschap zowaar de lanceercodes van de Nukes. Dat 'nieuws' kwam onlangs zomaar naar buiten, na al die jaren. Weer eentje van de Navyseals hoor, die geen zwijgplicht meer heeft. Dat hele Amerikaanse leger is kierewiet aan het worden. Onbekende gebieden trotseren, gekleed in damesondergoed. Dat schijnt de laatste army-trent te zijn. Veiligheid boven alles jongens!
Als ik het AD mag geloven, stonden Bills codes op een simpel velletje papier. Een Post-It, met inhoudelijk ongeveer:
Baghdad: 0293 7467 8298 434
Pyongyang: 6388 2026 4819 957
Beijing: 6388 5927 5538 834
Gaza: 6978 2356 7561 967
Darfur: 7565 2738 5679 761
Vietcong: 6565 1653 1187 382
Sanaa: 7137 7499 2655 833
Tripoli: 3885 9298 1668 456
Waziristan: 9364 9290 4835 343
Toronto: 6384 7482 9010 047
Pal. West Bank: 6973 5659 3764 767
Mexico-city: 6628 8465 5297 892
Moscow: 5277 8499 1964 788
Paris: 0000 0000 0000 000
Geheel niet ontoevallig, speelde het kwijtraken van Bills belangrijke briefje zich af, in dezelfde periode dat Billy Willy Warhead tevens zijn monogaamheid verloor. Monica Lewinsky stond dus in de supermarkt met het verkeerde briefje! Ze zou die avond speciaal koken voor Bill. Nergens kon ze de juiste ingrediënten vinden. Althans, dat dacht ze ...
“Het zal toch wel het goede briefje zijn? Ik vond het immers terug in mijn slipje vanochtend. Daar verstopt Bill wel vaker briefjes met boodschappen. Maar die hoeveelheden dan? Zo veel kan ik toch nooit afwegen op mijn keukenweegschaal? Wat wil Bill dat ik voor hem kook dan?”
Monica vroeg aan iedere vakkenvuller en passant waar ze de Moscow en de Beijing kon vinden. Ze wisten het niet, dat zeiden ze. Net zoals vakkenvullers niet weten waar ik mijn zult kan vinden. Of dat ze het überhaupt wel verkopen? Ze weten het niet! Die absente AH-pubers willen het gewoon niet weten volgens mij. Of wacht ... (zzz) ... ze gaan het toch even voor je vragen. "Momentje hoor!" …
Eindelijk! Een behulpzame dertiger met een heuse AH-stropdas wil me waarachtig te woord staan.
“Weet U?” begint hij triomfantelijk. “Echte zult verkopen wij al jaren niet meer. Waar vroeger de zult in het schap lag, daar staat nu dus de koffiezuil. Maar weet u? In België, in het stadje Gent. Vraagt u daar eens naar Huufflakke. U zult uw zult daar zeker lekker vinden!”
Awel. Ik ben dus in Gent momenteel. Ik mag aannemen dat u dat begrijpt? Ik zit al een aardig poosje na te buiken in “Brasserie ’t Vliegerke”. De kofferbak zit boordevol met Huufflakke. Exact datgene dat ik zocht. Overeenkomstig met zult qua smaak en textuur, en zelfs nog met een leukere naam! De locatie van de fabriek is strikt geheim, aldus de gastheer. Maar op een enkel stilvallend moment in het restaurant, lijkt het alsof ik in de verte het geluid van stervende varkens hoor. Niets klinkt op dit moment fijner in mijn oren dan de productie van Huufflakke!
Dus ... zo ziet u maar weer. Zoals het Oudhollands spreekwoord luidt: “Zoekt en gij vindt zult!”
En mocht je het toch niet gevonden krijgen, datgene dat je zoekt? Dan kun je het altijd nog aan deze dooie zultkop vragen.
©
