Stop vervolging Wilders (deel 1)
Zelden zag ik zo’n stel incompetente prutsers als bij de rechtbank aan de Parnassusweg in Amsterdam. En dat gepruts gebeurt over de ruggen van politici, columnisten, commentatoren en cartoonisten, die al geruime tijd amper durven te zeggen, schrijven of tekenen wat ze vinden. Met dank aan een aantal aanstellerige kleuters van de politiek correcte hennabrigade.
Want wat is er nu eigenlijk gebeurd?
De omstreden politicus Geert Wilders heeft in zijn rol binnen het maatschappelijk debat een aantal stevige uitspraken gedaan. Met name over de Islam. Over de noodzaak om de grenzen te sluiten voor de aanhangers van die achterlijke Allahdienst. Wilders maakte verder ook nog een film. Een beetje knullig plak- en knipwerk, maar daarmee inhoudelijk niet onwaar. Zoals advocaat Bram Moszcowicz terecht opmerkte: Moslim-fundamentalisten schieten iemand door het hoofd; kan de heer Wilders daar wat aan doen?
Maar goed, een stel geschifte idioten diende een strafklacht in tegen Wilders. Volkomen terecht besloot het OM, dat er geen aanleiding was om Wilders daarvoor te vervolgen. Als een stel dreinende kleine kinderen liepen de wereldvreemde klagers naar het Hof. En tot ons aller verbijstering besloot het Hof, dat het OM Wilders alsnog moest vervolgen. Dus er kwam een zaak. Een rechtszaak waaraan het OM met lange tanden meedeed, en terecht vrijspraak eiste.
Een van de leden van het Hof blijkt nu een onhandig etentje te hebben gehad met een van de getuigen van de verdediging. In dat etentje heeft die raadsheer naar verluidt betoogd, dat vervolging van Wilders terecht zou zijn. En dat mag niet. Je mag geen getuigen beïnvloeden, dat is zelfs een misdrijf waarop maximaal vier jaar cel staat. Reden voor Moszkovicz, om die getuige over dat etentje nog een keer aan de tand te willen voelen. Dat verzoek werd door de rechter op een omslachtige manier feitelijk afgewezen. Een eersteklas blunder van de rechtbank. Onvergeeflijk. Reden voor Moszkovicz om de rechtbank te wraken. Een wrakingsverzoek dat werd toegekend. Exit huidige rechters. De zaak moet helemaal opnieuw worden gedaan.
Dat is de situatie, waarin we nu verzeild zijn geraakt. Hoe nu verder?
Over en uit, wat mij betreft. Want rechters hebben een heel bijzondere taak. Zij leggen dag in, dag uit burgers langs de meetlat van onze wetten. En er is één heel belangrijk ding dat je aan de mensen die die meetlat hanteren, mag opleggen. Namelijk dat ze zich altijd en onverkort zelf aan die meetlat conformeren. Naar nu blijkt, heeft een raadsheer zich onjuist gedragen, en blijkt de rechter in de zaak-Wilders niet in staat, goed om te gaan met de wettelijke rechten van de verdediging en de daarop van toepassing zijnde jurisprudentie. Daarmee hebben het Hof en de rechters de argumenten verspeeld, om Geert Wilders nog verder te mogen vervolgen. Het is mooi geweest.
Waar de rechters falen bij het toepassen van het recht, verliezen zij en hun collega’s het gezag om te oordelen over anderen. Ja, hun collega’s ook, want de rechtbank is één geheel. Eén orgaan dat namens het volk het recht toepast. In ons land is een verdachte onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Het OM heeft betoogd dat er geen bewijs is, dat grond kan zijn voor een veroordeling van Wilders. De vooringenomen leden van de politiek correcte hennabrigade vinden natuurlijk nog steeds dat Wilders schuldig moet zijn, Wilders en Moszkovic vinden uiteraard van niet. Daarmee staat de stand 2-1 in het voordeel van Wilders. Wat mij betreft dient bij gebrek aan een competente scheidsrechter in de vorm van een rechtbank, deze stand als eindstand te worden beschouwd. Dus vrijspraak voor Wilders op alle punten, en deze uitkomst als geldende jurisprudentie. Daarmee kunnen politici, columnisten, commentatoren en cartoonisten opgelucht ademhalen en weer gewoon zeggen, schrijven en tekenen wat ze nodig vinden. Met dank aan de dames en heren rechters aan de Parnassusweg in Amsterdam. Per ongeluk hebben ze, als ik mijn zin krijg, gedaan wat niemand voor mogelijk had gehouden. Ze wierpen een smet op de rechtspraak, maar blijken dan een zegen voor de vrijheid van meningsuiting te zijn geweest.
Lees hier deel 2 van dit tweeluik.
