Leve het CD-JA!

Zaterdag was er een historisch CDA-congres. Historisch omdat de uitkomst niet alleen de toekomst van ons land voor de komende tijd zal bepalen, maar mede, en misschien wel vooral, de toekomst van het CDA. Een tweedeling in de partij dreigde. Een ja tegen het VVD-CDA kabinet en het PVV gedoogakkoord, zou volgens sommigen binnen de partij de totale instorting van de partij veroorzaken. Anderen beweerden dat dit juist bij een nee zal gebeuren. Optimisten zeiden dat het niet uitmaakt wat ze beslissen en dat dit de partij sowieso de kop zal kosten. De (nabije) toekomst zal het uitwijzen.

De grote leider Maxime Verhagen betreedt het podium en de massaal samengekomen christen-democraten staan als één man op. Eensgezind staan de tot het bot verdeelde partijleden op en applaudiseren alsof het een bijeenkomst van de communistische partij in Rusland, China of Noord-Korea betreft. Maxime lacht, want eigenlijk weet hij het dan al: hij heeft gewonnen. Of overwonnen. De speaker maant de zaal tot kalmte met de woorden: "Maxime gaat vanmiddag nog optreden". Ze bedoelde dat hij het congres toe ging spreken, maar deze woordkeuze gaf perfect aan wat voor een zinloze poppenkast het CDA-congres was. En optreden deed hij, die middag. Tot tweemaal toe bijna jankend op het podium. "Ik hou van onze partij. Ik geloof in onze partij." En na afloop van zijn speech glunderend alsof hij zojuist een Gouden Kalf (bij de christenen niet geheel onbekend) voor zijn optreden had gekregen. De zaal zat in zijn zak. Wie er ook nog kwam spreken, wat er ook nog gezegd zou worden, hij had zijn doel bereikt. De steun voor zijn gedoogsteun zou er komen.

Een lange zit was het congres, maar het leverde adembenemende televisie op. Al kwam dat voornamelijk omdat het erbarmelijk slecht georganiseerd was. Als eenentwintig man van de fractie al vijftien uur nodig hebben om het regeerakkoord en met name het gedoogakkoord te bespreken, kun je nagaan hoeveel tijd vijfduizend mensen in een hal in Arnhem nodig hebben, die allemaal om het hardst voor of tegen willen roepen. Iedereen kreeg maximaal een minuut toegewezen, al kreeg een aantal coryfeeën wat meer tijd. Tot een uur of twaalf, half een, want toen was het zo langzamerhand tijd voor de lunch. Dit is het grootste partijcongres in de geschiedenis van het CDA en zonder twijfel het belangrijkste. Maar we moeten wel op tijd stoppen om te eten. Democratie is een mooi ding, maar het moet niet in de weg van ons twaalfuurtje gaan staan natuurlijk. Dat werd nog erger aan het einde, rond een uur of half vijf. Want mensen kwamen van ver en moesten de trein nog halen. Ze hadden, zoals de speaker zei, 's avonds nog andere bezigheden. Democratie is een mooi ding, maar we moeten wel op tijd thuis zijn natuurlijk.

Regelmatig moest gevraagd worden of men wilde luisteren naar de sprekers. Sommigen, onder wie Camiel Eurlings, dachten dat hun argumenten beter voor het voetlicht zouden komen als ze harder gingen roepen, bijna hysterisch schreeuwen. Desondanks vond tijdelijk voorzitter Henk Bleker, die zo de tweelingbroer van voormalig LPF'er Herman Heinsbroek zou kunnen zijn, het nodig tot tweemaal toe te zeggen dat het prettig was dat men elkaar met respect behandeld had gedurende het congres. Ik heb nog nooit een CDA-congres zo aandachtig gevolgd, maar is dat niet de gewoonte bij hun congressen dan? En waarom was het allemaal? Ze hadden reeds bij aanvang kunnen stemmen en dan nog zou de uitslag hetzelfde geweest zijn. Iedereen kwam al met een vooringenomen stelling de zaal binnen en niemand was bereid van zijn barricade af te komen. Zwevende kiezers zou je bij deze stemming niet vinden.

Nou ja, stemming. Wat een wanvertoning. Op een meesterlijke wijze werd er verwarring gezaaid onder de stemmers. Ben je voor samenwerking dan stem je tegen de resolutie, ben je tegen samenwerking dan stem je voor de resolutie. Door de warmte en het zuurstoftekort in de zaal kwam dat niet meer over. Vervolgens ging men via de collectebus-methode de stembriefjes ophalen. Daarna weer een stemming over resoluties die min of meer overbodig waren geworden nadat de key-resolutie al geweest was. Dit ging via handopsteking met kleurtjes waarvan zelfs de voorzitter niet wist wat voor kleuren het eigenlijk waren, of wat voor resolutie ze aan het behandelen waren. Terwijl de vraag en het antwoord zo simpel waren. Willen jullie dat we een kabinet met de VVD vormen met gedoogsteun van de PVV? Ja of nee. Voor of tegen. Geef iedereen bij binnenkomst twee papiertjes, laat ze een van de twee in een bus doen en ga tellen. Zo moeilijk is het allemaal niet.

Waar waren ze nou bang voor? Niet het regeerakkoord, want daar was men vrijwel unaniem positief over. Vele punten daarin kwamen overeen met de standpunten van de PVV en het CDA. Men was bang voor Geert Wilders zelf. Een politicus die volgens de regels van onze democratie met zijn partij mee heeft gedaan aan de verkiezingen en daar een flinke winst heeft behaald. Bang voor zijn uitspraken en standpunten, terwijl hij daar, het is nog geen maandag, nog nooit voor veroordeeld is. Is men misschien bang dat hij de anti-christ is? Dat zou kunnen. Wat als hij besluit dat naast de islam ook het christendom een politieke ideologie is? Zouden ze bang zijn dat hij hen dan ook aan gaat pakken?

Maar de kogel is door de kerk, het langverwachte kabinet gaat er komen. Uiteraard moet dinsdag de fractie zich nog uitspreken over een definitief ja of nee, maar die uitslag is natuurlijk al bekend: dat wordt een ja. En zij die het er niet me eens zijn kunnen de fractie verlaten. Misschien doen zij dit uit zichzelf al voor dinsdag. En de partij? Blijft iedereen? Ab Klink, Doekle Terpstra, Ernst Hirsch Balin en al die anderen die hun bezorgheid over deze samenwerking hebben uitgesproken. Blijven ze de partij trouw of splitsen ze zich af? Ik heb termen langs horen komen dat Wilders racistisch, fascistisch en xenofoob is. Volgens deze uitslag vindt 32% van het CDA dus dat de overige 68% er ook zo over denkt of er in elk geval geen problemen mee heeft. Een lekkere basis voor samenwerking. Weet Verhagen op zijn Cohens "de boel bij elkaar te houden"?
 
En wat doet links bij de uitkomst van dit congres? Links huilt hete krokodillentranen, terwijl zij toch echt voorstelden eerst deze variant maar eens te onderzoeken. Het enige lichtpuntje voor GroenLinks is dat ze niet bang hoeven te zijn dat Dries van Agt lid zal worden. Deze mastodont bleek een tandeloze wolf te zijn die wel gromt maar niet bijt. Hij blijft gewoon lid van zijn eigen vertrouwde CDA. Het CDA dat zich ondanks een vernietigende verkiezingsnederlaag toch weer in het centrum van de macht heeft gemanoeuvreerd met kabinet Rutte I, of wordt het kabinet Rutte-Verhagen. Want de VVD mag dan de verkiezingen gewonnen hebben, het CDA en PVV bepalen de totstandkoming en toekomst van dit kabinet, niet de VVD. En Verhagen zal uiteindelijk de geschiedenis ingaan als de grootste mastodont die het CDA ooit gekend heeft. Een nieuwe soort: Mastodontus Maximus Verhagens.