De zegening die kinderen krijgen heet

MarcusViridis stuurde via de submit de volgende column in:

Het krijgen van kinderen is een fundamenteel recht. Voor iedereen. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, of je duizenden euro’s in het rood staat, of je een verstandelijk handicap hebt: iedereen mag kinderen krijgen. Wat je je alleen wel kan afvragen: is dat nu wel zo handig? Eén ding weet ik zeker; veel mensen die kinderen nemen stellen die vraag niet. Tel snel van tien naar nul, denk nog even aan de koningin en je hebt mogelijk (weer) nageslacht verwerkt. Bijna elke lul kan het. Wat voornamelijk opvalt is de factor kansloosheid in veel gevallen.

Zo valt het bijvoorbeeld erg op dat mensen die door anderen soms worden gedefinieerd als ‘Tokkies’ vaak opvallend goed zijn in het krijgen van kinderen. Man klussend maar afgekeurd en vrouwlief is de hele dag bezig met uitzoeken van hoe men geld kan binnenschrapen waar men ‘recht’ op meent te hebben. Beroepswerklozen. In de zomermaanden meestal te vinden met een goedkoop blikje bier in een tuinstoel voor de woning, samen met andere buren die het net zo druk hebben. In deze zomermaanden zijn de aanwezige larven makkelijker tellen, daar die de straat levensgevaarlijk maken voor het autoverkeer met hun overtollige, rijkswege gesponsorde speelgoed, zodat je geneigd ben zowaar enige vaart te minderen, omdat schade aan je auto nooit leuk is. Wat opvalt: het zijn er veel. Hoewel je niet goed kan zeggen welk grut uit welke buurvrouw komt, maar dat zijn ze waarschijnlijk zelf ook vergeten. Goed voorbeeld doet volgen en wanneer deze larven uit de popfase komen (een inactieve fase die hun hele leven kenmerkt), doen ze hetzelfde als hun genetische voorlopers, zien we een -korte- opleving in de tuinstoelenbranche, wordt de kansenwijk weer een stukje uitgebreid en mag de rest van Nederland weer een jaartje langer werken. Blijkbaar is dit evolutionair handig gedrag, want er zijn er veel en het worden er steeds meer.

Een ander kansrijk type is het kutje dat een kind uitpoept, maar dat zelf eigenlijk ook nog verstandelijk een kind is. Haar grote voorbeeld is Paris Hilton, het woord van de Cosmopolitan is wet, Argentinië ligt naast Spanje (want ze praten er immers Spaans) en ze heeft een fetisj voor schoenen die ze eigenlijk net niet kan betalen. Haar vriendje kent ze al drie maanden en is “O zo’n lieve jongen”, waarbij hij aan kennissen altijd wordt voorgesteld zoals een Bulterriërbezitter zijn hondje altijd introduceert, wanneer die weer eens intimiderend aan de broek van een volslagen onbekend persoon staat te snuffelen: “Hij is niet agressief hoor!” Toen ze zwanger werd, heeft ze de volle aflevering van My Sweet Sixteen besteed aan het wikken en wegen en heeft besloten het kind te houden, waarmee ze onbedoeld meteen een eind maakte aan de zandbakrelatie die ze had met die lieve jongen, die toch niet zo lief blijkt te zijn. Twee keer per week in de househerrie spijkerbroeken inpakken voor lieve jongetjes en meisjes brengt niet genoeg geld in het laatje, dus mogen de dolenthousiaste aankomende grootouders elke maand een ruim offer brengen aan deze welkome versterking van de maatschappij.

Mogen dan alleen Yuppen kinderen krijgen? Ja dat mogen ze; maar we stellen wéér dezelfde vraag:
Is dat handig? Voor Yuppen die trendgevoelig zijn is dit in ieder geval niet handig. Maar blijkbaar heeft het zien van je beste vriendin achter een kinderwagen een oestrogeenverhogend effect. “Zo’n kinderwagen, eeh… kind wil ik ook!” Manlief werkt 10081 minuten in een week en heeft waarschijnlijk niets van de copulatie gemerkt, zo hij er überhaupt bij betrokken was. Mevrouw heeft een kind en uiteraard is de telg een evenknie van een wonderkind als Artemis Fowl, zoals elk kind dat tegenwoordig volgens de ouders is, en dat dient gevoed te worden. Vandaar dat de auto waar het mannetje wekelijks overuren voor maakt meer kilometers maakt dan dat er mensen in/op Indiase treinen zitten. Van de hockey naar pianoles, van ballet naar de kindergedragstherapeut, onderweg druk toeterend naar vrachtwagens die iets te lang over die veel te kleine rotonde doen, waarbij je met nadruk aan de chauffeur wil laten zien hoe laat hij wel niet denkt dat het is. Verveling is iets wat deze kinderen slechts uit het woordenboek kennen; wat deceptie is, dat zal mamma na verloop van tijd zelf een keertje moeten opzoeken.

Slechts een kleine greep uit de types, waarbij je de ‘handig’ vraag kan stellen. Uiteraard zijn er voorbeelden te over, maar zoveel ruimte heeft de server waarschijnlijk niet op dit moment. Waarom maak ik hier zoveel drukte over? Om dat het mij meer irriteert dan een eikenprocessierups. Wat mij ook irriteert zijn die moeders die het normale, gebruikelijke, sociale fatsoen ver onder het belang van hun genealogische mutaties stellen. Dit drukt zich dan uit in ramgedrag met hun kinderwagen en het volkomen negeren van enige verkeersregels.

Maar dat is een heel andere kwestie.