Soms snap ik haar niet
Soms snap ik haar niet. Kom ik bijvoorbeeld terug van het sporten, duwt ze haar neus onder mijn oksel. Er zijn mijns inziens betere momenten om je neus onder iemands oksel te duwen dan na het sporten, het lijkt haar niet te interesseren. Hoe harder ik haar wegduw, hoe harder ze probeert haar neus alsnog daar te krijgen. Telkens weer.
Ook moet ze altijd per se míjn eten hebben. Heeft ze zelf een berg, wil ze alsnog het mijne hebben.
Natuurlijk kan ik haar niet weigeren en krijgt ze vaak iets van mij. Maar zodra ze het heeft, moet ze het al niet meer. Dus geef ik haar ergens anders een stukje van. Ik blijf stukjes op de grond gooien maar ze weigert alles. Ik snap er niks van; ze wou toch zo graag eten?
Uiteindelijk ben ik dan de idioot die alle stukjes van de grond af zit te rapen.
Zo ook met speelgoed. Ze kan best lang met haar speelgoed spelen. Maar zodra ik mee ga doen, blijft ze zitten kijken wat ik doe.
Als een malloot sta ik met balletjes en muizen te gooien en te bungelen, het lijkt haar niets te doen. Ze blijft rustig kijken wat ik met haar speelgoed doe, alsof ze denkt: "ga je gang, speel er maar mee". Ze kijkt er ook altijd een beetje tevreden bij, alsof ze blij is dat ik eindelijk iets nuttigs doe in haar ogen. Ik snap er niks van; wil ze soms niet samen spelen?
En ik ben naderhand uiteraard de idioot die alle speeltjes overal weer vandaan moet vissen. Als ze hardop kon lachen, deed ze dat vast.
Ik snap ook niet waarom ze nooit iets ziet. Als ik iets op mijn hand heb wat ze graag lust, lijkt ze het nooit te zien. Ik moet het bijna in haar gezicht duwen voor ze het ziet. Ik dacht dat zij en haar soortgenoten zulke goede ogen hadden...
Soms ben ik haar weleens kwijt. Aangezien ik geen enorm huis heb, kan ze nooit ver weg zijn. Toch presteert ze het vaak om te verdwijnen. Ik kan haar dan nergens vinden.
Uiteindelijk komt ze wel opdagen, hoor. Maar waar ze dan heeft gezeten en vandaan komt lopen is mij een raadsel.
's Nachts slaapt ze altijd bij mij in bed. Maar in plaats van aan het voeteneinde te gaan liggen, moet ze altijd onder de dekens liggen, dicht tegen me aan. Dat vind ik nog niet zo erg, want ze ligt altijd wel stil en ze is lekker warm.
Maar af en toe wil ze sabbelen. Dan pakt ze een stukje pyjama met haar mond beet en gaat dan sabbelen. Veel katten die te vroeg bij hun mama zijn weggehaald doen dat. Dat sabbelen vind ik nog niet zo erg, maar ze 'trappelt' er ook vaak bij. Haar voorpootjes duwt ze dan tegen me aan, meestal met haar nageltjes fijn uitgestoken. Ik snap niet waarom ze op mij wil sabbelen; ik ben duidelijk haar moeder niet. En mijn God zeg, wat kietelt dat!
Zo komt het dus regelmatig voor dat ik om twee uur 's nachts lachend wakker word. Aangezien ze altijd vrolijk doorgaat, lig ik dus te lachen en zeg haar naam: "Frietje! Friet! Niet doen! Haha!!" (Ja, mijn kat heet Frietje. Get over it.)
Dat is voor mij niet zo gek, want ik word gekieteld en de aanstichter heet Frietje. Maar mijn buren vinden me vast gestoord. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ik zou ook raar opkijken als mijn buurman opeens om twee uur 's nachts begon te lachen en "Aardappel!" begon te roepen.
Ondanks alles wat ik niet snap over haar, snapt zij volgens mij ook een hoop niet over mij. Zo kijkt ze me altijd raar aan wanneer ik naar het toilet ga. Aangezien ze me altijd en overal volgt, vindt ze het altijd een beetje raar wanneer ik de deur van het toilet dicht doe. Dan lijkt ze bijna beledigt dat ze niet mee naar binnen kan. Zodra ik uit het toilet kom, kijkt ze me een beetje scheef aan. "Waarom mag ik daar niet naar binnen?" lijkt ze te vragen.
Ook lijkt ze het maar raar te vinden als ik onder de douche sta. Ze wil niet mee de douche in, maar wil wel in dezelfde ruimte zijn. Meestal gaat ze in de wasbak zitten wachten tot ik klaar ben. Als ik ga afdrogen, gaat ze de douche inspecteren. Ze lijkt het echt een wonder te vinden dat ik vrijwillig onder een waterval ga staan.
Zo ook bij kranen. Zodra ik een kraan heb aangezet en daarna weer uit, gaat ze meteen naar de kraan toe. Ze vindt het geweldig dat er water uit iets komt en dat ze daarna de druppels kan spelen die nog in de wasbak liggen.
Maar een kraan die aanstaat vindt ze dan weer niks. Zij vindt dat ze niet hoeft te douchen; dat wassen doet ze zelf wel.
Wat ze wel lijkt te snappen, is een mobiel die af gaat. Zodra er een riedeltje uit dat ding komt, wordt ze altijd wakker (terwijl ze door andere geluiden zoals tv steevast heen slaapt). Zodoende hoef ik haar nooit van schoot af te duwen wanneer mijn gsm afgaat; ze staat zelf al op. Ze komt altijd naast me zitten wanneer ik opneem, alsof ze mee wil "praten". Gelukkig houdt ze meestal haar mond dicht wanneer ik aan de telefoon hang.
Toch vind ik het wel grappig dat ze altijd wakker wordt wanneer mijn gsm af gaat. Alsof ze weet dat ik een gesprek ga voeren met iemand. Zojuist was het liedje "Let's Go Surfing" van The Drums op MTV, dat liedje is momenteel ook mijn ringtone. Zelfs toen werd ze wakker en stond ze op. Ik zou durven suggeren dat katten dus muziek herkennen. Waarom niet; ze herkennen ook het geluid van een voerbakje wat gevuld word. Daar ik helaas geen professor in Dierenpsychologie ben, kan ik niets met zekerheid vaststellen.
Ondanks dat we wellicht dingen van elkaar niet snappen en sommige misschien ook weer wel, vinden we het wel leuk om met elkaar "opgescheept" te zitten. Ze heeft het hier duidelijk naar haar zin en ik vind het fijn haar om me heen te hebben.
Yup, ik ben hard op weg een eenzaam kattenvrouwtje te worden.
