Plat Haags: Paars Blond
Iedere zondag bekijken Driek Oplopers en ArchEnemy in de rubriek Plat Haags het Nederlandse politieke landschap. Driek Oplopers vanuit zijn knusse werkkamer, ArchEnemy op zijn iets te warme werkzolder. De vorige aflevering lees je hier.
Nee, ArchEnemy, vandaag geen aandacht voor rovende oproepkraaiers van Mohammedaanse komaf. De politiek werd deze week gedomineerd door knoeiers van katholieke, hervormde en gereformeerde huize.
Binnen handbereik, een regeerakkoord waar rechts Nederland zijn vingers bij zou aflikken. Dat was de dooie mus waarmee Mark Rutte vrijdag op de valreep nog even trachtte te scoren. Wat zou daar precies in hebben gestaan, dat in aantocht zijnde akkoord? Ik heb wel een vermoeden, qua rechts aflikken. Afschaffing van het minimumloon & verzesvoudiging van de topsalarissen. Afschaffing van de woontoeslag & handhaving van de hypotheekrenteaftrek. Afschaffing van de verkeersboetes wegens te hard rijden op de snelweg & verdubbeling van de boete als je je legitimatie thuis hebt laten liggen. Afschaffen milieu-eisen & intrekking subsidie voor Milieudefensie. Verhoging van de laagste belastingschijf & verlaging van de hoogste belastingschijf. Meer wegen & minder OV. Benzineprijs omlaag & treinkaartje omhoog. Allemaal zaken waar die Henk en Ingrid uit Geert Wilders’ achterban niet erg vrolijk van zouden worden, gedoogtechnisch. Dus Geert moest ertussenuit. Immers, schreeuwen vanuit de oppositiebankjes is veel eenvoudiger dan medeverantwoordelijk zijn door het beleid van een asociaal rechts kabinet te steunen.
Die herrie binnen het CDA. Dat was ook iets om je vingers bij af te likken. Voor mij, én voor Geert. Voor hem was dat rumoer een geschenk uit de hemel. Met hartelijke dank aan Ab Klink. Het hele CDA op stelten met één brief. Waarin Klink de onderhandelingshanddoek in de ring gooit, en passant Wilders affakkelt en stelt dat zijn persoonlijke keuze is, dat de stekker er echt uit moet. Paniek in de CDA-fractie. Temeer toen bleek dat twee fractiegenoten het met Klink eens waren. Wég kamermeerderheid. Een hele dag vergaderen, en uiterst afgemeten gezichten bij die mooie tropisch hardhouten deur van de fractiekamer. Die vuile rat Verhagen, die verantwoordelijk is voor de val van het laatste kabinet-Balkenende, die binnenskamers een potje keiharde machtspolitiek speelde, maar voor de deur van de fractiekamer steeds iets riep over er samen wel uitkomen, over eerst een nachtje over slapen, over de fractie op één lijn. En daarna de beproefde CDA-tactiek: de achterkamertjes. Alle dissidenten een voor een op het matje bij de bazen, die zouteloze meneer Bleker en Opa Donner. Binnenskamerse dreigementen, zoals een onverkiesbare plaats bij de volgende verkiezingen, of geen ministerspost of fractievoorzitterschap, straks. Nooit meer ergens burgemeester worden, dat soort geneuzel. Dus die Katholieke hufters wonnen het van de meer fatsoenlijke hervormden in de partij.
Even een intermezzo: zo is het CDA in de jaren-70 natuurlijk ook ontstaan. Een fusie van rechtse katholieken (“Houd jij ze dom, dan houd ik ze arm”) en hervormden die een meer sociaal beleid voorstonden. En altijd gelazer over die bloedgroepen. Om de beurt een lijsttrekker leveren, alle baantjes binnen de partij netjes langs een katholiek/hervormde verdeelsleutel. Altijd dwarsliggers, nooit écht een partij geworden, die club.
Maar goed, terug naar het Den Haag van deze week. Het CDA dus weer op één lijn, althans, voor de buitenwacht. Maar inderdaad, zonder ook maar een enkele garantie dat dat na het onderhandelingsakkoord ook zo zou blijven. Want zou Klink zich dan nog steeds de mond laten snoeren in ruil voor een of andere lollige ministerspost? Dat valt nog te bezien. En die andere twee dissidenten dan? Kortom: behoorlijk linke soep. Dus had Verhagen niet echt een serieus verhaal richting Rutte en Wilders. Met hangende pootjes en een zalvende stem terug naar zijn grote onderhandelvrienden. Maar zonder zelfs maar een greintje kans om zijn gesprekspartners serieus gerust te stellen. De kikkers waren uit de kruiwagen, en lieten zich écht niet meer vangen. Hoogstens tijdelijk. Eventjes, cosmetisch.
Mark Rutte zag zijn natte droom (verdere inkomensongelijkheid en afbraak van ons sociale stelsel) in stukken op de grond vallen als de samenwerking zou afspringen. Dus riep de schrale liberaal dat hij er vertrouwen in had, dat het goed zou komen met de steun van de voltallige CDA-fractie. Sterker nog, Mark had deze week nuttig besteed. Hij was even langsgegaan bij de Godsdienstfascisten van de SGP, om zelfs daar een numeriek handje hulp te vragen. Kun je nagaan, Rutte smeedt een partij die een hekel heeft aan achterlijke religieuzen aaneen met een partij die bestaat uit achterlijke religieuzen. Hoe diep moet je zinken om je asociale droom te verwezenlijken? Aan Rutte’s VVD zit niets liberaals meer. Gewoon onversneden orthodox rechts. Zelfverrijking zonder geweten.
Geert Wilders, echter, die had niet zoveel te verliezen. Je zou hem eerder links dan rechts kunnen noemen. Wat hij wil, is bescherming van goedwillenden tegen kwaadwillenden. Ik zou dat niet rechts willen noemen. Wat Geert wil, is het op peil houden van de gezondheidszorg, in het bijzonder voor ouderen. Wat is daar rechts aan? Geen dure straaljagers. Is dát dan misschien rechts? Maar goed, Geert kreeg steeds meer een probleem naar zijn achterban toe. Want het verder uitkleden van de rechtszekerheid van de werknemer, dat valt aan Henk en Ingrid niet uit te leggen. Langer doorwerken na je vijfenzestigste, dat valt aan de ouders van Henk en Ingrid niet uit te leggen. Afschaffen van de zorgtoeslag, dat valt aan Henk en Ingrid niet uit te leggen. Kortom, Geert kreeg steeds minder en minder zin in het gedogen van die rechtse kliek. Maar ja, hij had nu eenmaal in principe ingestemd, dus kon hij niet al te lichtvaardig weglopen. Tot die brief van Ab Klink kwam. Zoals ik al zei, een geschenk uit de hemel. Want daarmee kreeg Wilders de best denkbare troef in handen. Het CDA onbetrouwbaar. Zwart op wit! De genadeklap was van een meesterlijke eenvoud. Wilders verlangde nog meer zwart op wit. Dat als het CDA-congres het regeerakkoord zou goedkeuren, alle fractieleden daar achter zouden moeten gaan staan of anders hun zetel opgeven. Meesterlijk! Want dat klinkt natuurlijk heel redelijk. Je maakt afspraken met elkaar, en die voer je dan ook uit, en ook in de fracties zou men zich moeten scharen achter een democratisch besluit. Briljant. Alleen staat onze Grondwet zoiets niet toe. Verhagen kon niet anders, dan dat ook zeggen: de Grondwet zegt dat ieder kamerlid op persoonlijke titel zonder last of ruggespraak zijn zetel inneemt. Dus klaar was Geert. Op zeer eenvoudige wijze aborteerde Geert het zakkenvullerskabinet dat hij aan Henk en Ingrid nooit zou kunnen uitleggen. Wilders is daarmee met vlag en wimpel als winnaar uit deze spannende week gekomen. Petje af!
Maar hoe nu verder? De oplossing ligt voor de hand. Een rechts kabinet is onmogelijk gebleken, met dank aan de laatste CDA’ers die wél een geweten hebben. Een linkse coalitie eveneens, aangezien Job Cohen om volstrekt onduidelijke redenen niet wil praten met de SP. En een paarsplus kabinet is eveneens mislukt. En iedereen roept maar dat de verkiezingsuitslag dient te worden gerespecteerd. Dan rest maar een ding, ArchEnemy. Een coalitie van de drie grootste partijen: VVD, PvdA en PVV. Paars Blond, zeg maar. Waarin de VVD en de PVV zich buigen over een goed draaiende economie, en de PvdA en de PVV zullen zorgen voor het instandhouden van een fatsoenlijk sociaal stelsel, en de PvdA en de VVD zorgen dat ons rechtssysteem niet bezwijkt onder een systeem van willekeur. Dat zal voor alle betrokkenen behoorlijk slikken zijn, want iedereen moet om de tafel met iemand waar hij niet echt veel zin in heeft. Maar volwassen kerels moeten dat toch kunnen? Ik zie in zo’n kabinet een gouden kans voor ons land. De economie een duw vooruit, ons sociale stelsel toekomstvast en een eind aan de overlast van bepaalde groepen in de samenleving zonder dat de hele rechtsstaat in de vuilnisbak verdwijnt. Het kan. Het moet! Ook al is het a hell of a Job…
