Mijn Vriend is begraven
Het voorafgaande: Mijn Vriend is dood
Een peilloze diepte. Ver, vér weg glimt een eiken kist. Gemaakt van spaanplaat. De doodskist is voorzien van knoppen en handgrepen. Altijd handig. Harm laat het nu echt over zich komen. Dat vele, vele zand. Bij zijn ultieme rustplaats voor eeuwig werp ik een laatste blik op het hout dat mijn vriend omhult. Dan komen ze. Opwellende tranen. Van verdriet, boosheid en frustratie. Op weg naar huis gaan de sluizen der emoties pas echt open.
Vier kwartier eerder had de organist hijgend plaatsgenomen achter zijn klavier. Herkenbare klanken overspoelden de aula. Gevuld met overwegend zwart. Plek van geruisloos vertrek met stille trom. Een zielenherder beklauterde het katheder. Golven van afgrijzen overspoelden me. Dit soort dominees had ik eerder gezien. Hel en verdoemenis predikend. Gelukkig, deze apostel was van een wat lichtere soort. Veel kracht leek er, ook nu, niet in de vele herhaling te zitten. Hij opende en besloot, véél later, zijn preek met het voorlezen van Harms overlijdenstekst. Een vast saai ritueel als dodelijke regelmaat. Het halve uur ertussen bleef mijn lieve Vriend volledig buiten beeld. Geen woord over wie Harm was geweest, geen enkele verwijzing naar zijn hobby's, geen sprankelende uiting over zijn humor. Niks, helemaal niks! Over de Dode niets dan goeds, maar dan ook écht niets! De Overledene in kwestie stond tijdens zijn laatste gang volledig buitenspel. Maar was tegelijkertijd zo pijnlijk duidelijk in beeld.
De zwarte kraai had standaard-wartaal van zijn harde schijf geplukt en ratelde zich daarmee als een donkere kip zonder kop naar de finish van een leven. Harms leven. Er kwam geen einde aan. Meneer de theoloog genoot zichtbaar van zijn inhoudsloos gekakel. Evangelie op zijn smalst. "Doodschoppen", galmde het door mijn hoofd. Of stenigen met een vals blazend pijporgel als prettige begeleiding.
De overige rouwenden keken uitdrukkingsloos voor zich uit. De blijde boodschap leek voor hen gesneden oude koek of ontging ze volledig. Ik voelde mijn vriend tekort gedaan. Ook ná de prediking nam niemand het voor hem op. Geen enkele bedroefde voelde de aandrang om mijn Harm de hemel in te prijzen. In een opwelling had ik de neiging de microfoon te grijpen om de aanwezigen Harms kwaliteiten toe te schreeuwen. Ik realiseerde me dat deze troosteloze hel de keuze was geweest van de Overledene. Harm wilde over zijn graf heen regeren. Een voorkeur die gerespecteerd diende te worden. Over de Dode niets dan goeds. "Doorlopend bezoek, geen bloemen, geen sprekers!"
We gingen op weg naar de "grafkelder der ontbinding". Opnieuw overleg met de Allerhoogste. Toen verdween Harm + kist langzaam in de diepte. Bij mij zonk de vaste grond onder de voeten vandaan! Ik wankelde, ten afscheid, in traag tempo langs het gapend gat. Even stilstaand. Bijna niemand hield een ogenblik halt bij Harms laatste halte. Er leek haast geboden. De begrafenisondernemer had net daarvoor op de broodjes en koffie gewezen die in ruime mate, vers gezet en fris gesmeerd, ter consumptie voorradig waren. Als galgenmaal. Wellicht was dat de verklaring voor de gestrekte draf. Ook ik had trek. Aandrang om me rap uit de voeten te maken van deze rampplek. Bolletjes met ham/kaas konden mij gestolen worden. Ik kon geen hap door mijn keel krijgen. En bleek de enige te zijn. Men stortte zich en masse op de rijk gevulde schalen. Dat ik velen op een manier zag schransen die misselijkmakend was, deed mij besluiten deze minzame broeders en zusters vlotjes te verlaten.
Terug naar het land der levenden. Naast mijn Vader neem ik plaats in de (ook) door Harm eens onderhouden Opel Corsa. "Wat vond je ervan, Pa?", is het eerste dat ik sinds een lang, lang uur tegen hem zeg. Zijn antwoord ervaar ik als pure rijkdom. "Ik heb Harm gemist!", klinkt het. Héérlijke, maar ook doodzieke Vader! Zijn specialist: "Over het verloop van uw dodelijke kwaal valt geen zinnig woord te zeggen!" Op een slechte dag moet ik opnieuw een waardevolle man ten grave dragen. Mijn Pa. Een Vader vol zinnige tekst, een Vader uit duizenden. Die dezelfde naam draagt als de Overledene: Harm...
weblog: http://www.bouwjaar54.nl
