Elvis, je bent een lul
ArnO stuurde via de submit de volgende column in:
Wanneer ik dit neerpen is het is vandaag alweer 33 jaar geleden. 33 jaar sinds The King op de badkamer van zijn o zo geliefde Graceland neer viel om nooit meer op te staan. Hetzelfde Graceland dat Paul Simon zijn derde Grammy gaf en waarmee hij recordhouder werd.
Maar eigenlijk was hij op dat punt al lang dood. De precieze datum waarop zijn verval startte is discutabel. Voor mij is het 24 maart 1958, de dag dat The King het leger in ging. Want als er een ding was waar hij van hield, was het Amerika. Zodoende. Toen hij begin jaren '60 terugkeerde nam hij nog wel een paar aardige nummers op. Maar geen Jailhouse Rock. Geen Blue Suede Shoes. Geen Hound Dog. Toen kwamen de films en de bijhorende soundtracks. Niets daarvan was memorabel en dat was ook niet verwonderlijk gezien het tempo waarin het werd opgenomen. Vervolgens kwam er een comeback. Een comeback die in het lijstje van "legendarische comebacks" thuishoort. The King was terug. Voor even, dan. En toch niet helemaal op het oude niveau. Hij maakte aardige popnummers maar was het die Elvis die ooit al die meisjes liet schreeuwen in de Ed Sullivan show? Neen. De Rock uit Rock and Roll was weg.
De volgende jaren ging het allemaal bergaf, het ene jaar wat meer dan het andere. Elvis die de Amerikaanse president vertelt dat The Beatles een slechte invloed hebben op Amerika door hun drugsgebruik, de ironie hiervan zou snel duidelijk worden. Even daarna zou zijn huwelijk na amper zes jaar eindigen. Datzelfde jaar zou hij ook 168 concerten doen. Er was nog steeds gegil, enkel klonk het nu wat lager omdat de gillende vrouwen nu de leeftijd bereikt hadden van de befaamde overgang. Maar ook Elvis leek zijn overgang bereikt te hebben getuige het hevige overwicht, de depressies en als gevolg daarvan de drugs. En dat brengt ons bij het begin van deze column.
Deze column is wel érg negatief. Onterecht. Na dit van me te hebben afgeschreven, denk ik de komende 364 dagen enkel nog maar aan de Elvis van 1954 tot 1958. De man die de Ed Sullivan show 60 miljoen kijkers bezorgde, een absoluut record. Dezelfde persoon die voor drie dollar een fantastisch debuutalbum opnam met misschien wel de bekendste albumintro ooit. Het lijstje is eindeloos. En dat op vier jaar tijd. Zonder Elvis geen Beatles. Zonder Beatles geen David Bowie. Zonder David Bowie geen Madonna. Zonder Madonna geen Lady Gaga.
Dankjewel Elvis, voor ons Lady Gaga te geven. Je bent een lul.
