Staatsgreep in voorbereiding

Men is niet op mijn eisen ingegaan, terwijl die toch best wel redelijk waren. Erger nog, er is althans van officiële zijde niet eens op gereageerd. Een staatsgreep is dus het enige dat mij nog rest om toch mijn zin te krijgen.
Het voorbereiden van een staatsgreep is niet zo moeilijk. En ik ben een doorzetter, dus dat komt wel goed.
Desalniettemin heb ik nu even een vet probleem, zo ontdekte ik tijdens het voorbereiden. Er is momenteel namelijk geen regering die ik omver kan werpen. Goed, er is een demissionair kabinet, maar dat omver te werpen is geen eer aan te behalen, want het ligt al plat. Ik wil niet de geschiedenis ingaan als degene die zo stom was om een staatsgreep te doen terwijl er geen staat was om te grijpen.
Als ik nu met mijn getrouwen gewapenderhand het Torentje binnenstorm en tegen de uitgerangeerde J.P. con sorte roep, dat zij hun  biezen moeten pakken, en dat ik voortaan de dienst uitmaak, zullen zij zonder slag of stoot opstaan en zeggen: OK, Servidor, we gaan al, graag zelfs. Het is onze staat niet meer, dus je grijpt maar wat je wilt.
En wat moet ik dan? Een waarschuwingsschot lossen? Nee, dan sta ik voor paal met mijn actie!
Ik moet dus even wachten, tot er weer op enige weerstand van betekenis kan worden gerekend. Dat bepaalt immers of een staatsgreep esthetisch de moeite waard is, en ik wil toch wel een beetje kwaliteit leveren.

Dus moet ik hopen dat de formatie binnenkort zijn beslag zal krijgen. En dan moet ik natuurlijk snel zijn, en direct tot actie overgaan. Want de krakkemikkige constructie zal niet lang stand houden, misschien niet langer dan een paar uur. Mijn ‘window of opportunity’ is waarschijnlijk erg klein. En het is al een uur rijden van mijn woonplaats naar Den Haag, als er tenminste geen file is, en die kans is erg gering tegenwoordig.

Zo verstrijken de laatste tijd mijn dagen, wachtend op ‘witte rook’ op NU.nl (of FOK!, dat mag ook) en mijn wapens poetsend. Maar onlangs kreeg ik waarachtig een nachtmerrie. Mijn trawanten, allebei van bijzonder laag allooi en die nu uit efficiency oogpunt gekleed en gewapend op matjes in mijn gang slapen, schrokken wakker van mijn gegil en begonnen direct om zich heen te schieten om mij te verdedigen, al wisten ze niet waartegen. Gelukkig hebben ze alleen elkaar geraakt, en niet mij, anders zou de staatsgreep nu al weer op losse schroeven staan.

Die nachtmerrie was echt vreselijk. Ik heb doorgaans heel mooie dromen, over witte palmenstranden met mooie  bruine meisjes met forse borsten, die niets anders willen dan aan al mijn wensen voldoen. Zoals mij van drank voorzien. Van die dingen.
Maar die nacht droomde ik anders, waarschijnlijk door de stress van het wachten op een kans om tot actie over te gaan. Er drong zich namelijk een vreselijk scenario aan mijn bewustzijn op over het effect van mijn staatsgreep.
En dat is: Stel je voor dat het niemand interesseert dat Nederland een dictatuur wordt? Of nog erger: dat niemand het merkt! Dit klootjesvolk is heel best in staat zijn aandacht volkomen verkeerd te richten. Ze doen namelijk niet anders!

Ik moet dus zorgen, dat de media hun aandacht op mij richten, en niet gewoon maar achter Geert aan naar New York vertrekken om daar aan zijn lippen te hangen. Of moet ik soms genoegen nemen met een paar minuten bij Hart van Nederland, het Jeugdjournaal, of nog erger, RTL Boulevard, terwijl Geert in het buitenland de show steelt?
Natuurlijk moet die aandacht na het feit komen, want voor die tijd moet het een beetje een geheim blijven, want het is de aard van een staatsgreep dat niemand het van tevoren ziet aankomen. Daar hoef ik eigenlijk niet bang voor te zijn, want dit land blinkt niet echt uit door vooruitziende blikken.

Even pas op de plaats maken, en eerst in het geniep gaan onderhandelen met een paar partijen over de televisierechten voor dit aanstaande grootse gebeuren. Als het niet professioneel gefilmd wordt heeft het immers geen nut! Dan kan ik het net zo goed laten. Een paar minuten amateurfilm op YouTube is niet genoeg.
Anderzijds is er de bittere noodzaak om Nederland eindelijk te redden van de apathie waarin het verstrikt is geraakt. Het volk morrelt wel maar doet niets, zolang ze overspoeld worden met voetbal, stompzinnige reclame, walgelijke quizzen, platte shows,onbenullige columns en het ene overbodige nieuwsfeit na het andere. Een beetje haast is toch ook wel geboden, het is al veel te laat.
Een akelig dilemma.

Ik heb, bij nader inzien, nog wat meer tijd nodig om mij voor te bereiden. Een week meer of minder maakt ook eigenlijk niet zo veel uit, en ik wil goedbeslagen ten ijs komen. Er moet alleen wel een regering zijn om omver te werpen, anders sla ik een gat in de lucht en een modderfiguur. Timing is dus cruciaal. Mijn handlangers gaan nog maar weer even het dievenpad op, en ik ga nog even terug naar de tekentafel, om het plan nog wat verder uit te werken. Maar uitstel is geen afstel, dus u hoort echt nog wel van mij. Word maar vast bang.