Afknallen, die kutmarokkaantjes

Iedere zondag bekijken Driek Oplopers en ArchEnemy in de rubriek Plat Haags het Nederlandse politieke landschap. Driek Oplopers vanachter zijn toetsenbord, ArchEnemy op zijn iets te warme werkzolder. De vorige aflevering lees je hier.

Mooi tweeluik was dat, ArchEnemy, over die verschillende moslimsmaken. Vandaag wil ik het eens met je hebben over verschillende politiesmaken. Want ook die lopen uiteen, van soft tot hard, van zuur tot zoet. Ik neem je even een flink aantal jaren mee terug in de tijd. Als kind en jong-adolescent kwam ik vaak bij mijn bejaarde  oom en tante in Hasselt. In hun gezellige huisje in het hart van dat Overijsselse havenplaatsje werd ik altijd meer dan hartelijk ontvangen. Het waren bijzondere mensen. Een ‘gesaneerde’ schippersfamilie. Vrachtschip verkocht aan de overheid, en een mooie vergoeding waar ze prima van konden leven. Hun ruggen krom van het harde werken, hun koppen verweerd van zon en water. Maar het bijzonderste vond ik hun respect voor alles wat leefde. Ze deden letterlijk nog geen vlieg kwaad. Letterlijk. Als en een vlieg in huis werd gesignaleerd, dan werd geen vliegenmepper gepakt maar een raam opengezet, zodat de vlieg zijn vrijheid weer tegemoet kon gaan. Aan de Hasseltse schippersfamilie moet ik deze dagen veel denken.

Waarom? Een paar dagen geleden werd in Nijmegen een winkelovervaller doodgeschoten door de politie. De gangster in kwestie had eerst een politiehond ernstig verwond door met een mes op dat dier in te steken. Daarop openden politiemensen het vuur. Daarmee redden zij het leven van de hond. Hier op FOK! leidde dat tot een discussie over wat nou belangrijker is: het leven van een mens of het leven van een dier.

Zo’n discussie valt niet met goed fatsoen te voeren. De ene mens is de andere niet. En het ene dier is het andere niet. Zelf hanteer ik met graagte de vliegenmepper, en schroom ik niet om een muizenval te zetten als ik weer eens verdacht geritsel hoor tussen de muren van het leuke oude arbeidershuisje waar de familie Oplopers met zo veel plezier woont. Maar ieder dier dat groter is dan een muis en schoner dan een rat zal ik geen haar krenken. O ja, ik eet graag vlees, maar dat is een kwestie van voedselketen, en niet van een tekort aan dierenliefde. Een varken slachten omdat je honger hebt, dat is geen zinloos geweld. Sorry, ik dwaal wat af. Terug naar Nijmegen. Iemand die vindt dat hij onnodig een dier van het leven mag beroven, is in ieder geval minder waard dan dat dier. En deze steekpartij was, met het voorbehoud van de definitieve uitkomsten van het onderzoek naar de toedracht, absoluut onnodig. Immers, je stapt als winkelovervaller uit een auto, de politie roept iets van “Handen omhoog”, of “Liggen”, en in plaats daarvan probeer je de politie aan te vallen met een mes in je handen, daarna stuurt de politie een hond op je af, allemaal je eigen schuld. Zo’n hond dan neersteken is onvergeeflijk. Doordat deze overvaller is doodgeschoten, is de samenleving er weer een stukje beter op geworden. De agenten die hun vuurwapen hebben gebruikt moeten dat bekopen met een flink aantal slapeloze nachten, vrees ik. Maar ze hebben de enig juiste beslissing genomen. Door een vuile hond neer te schieten, redden ze het leven van een politiehond. Ik neem falende politiemensen in mijn columns dolgraag op de hak, maar vanaf deze plaats wil ik de Nijmeegse betrokkenen graag een hart onder de riem steken.

ArchEnemy, ik neem je vanuit Nijmegen, waar we zagen hoe het wel moet, graag even mee naar Amsterdam, om te laten zien hoe het niet moet. De slappe hap van de Politie Amsterdam-Amstelland. Welkom in de Diamantbuurt, een buurt die al zo’n jaar of 10 tamelijk onleefbaar wordt gemaakt door bendes kutmarokkaantjes, die je van het MDI eigenlijk niet zo mag noemen. Waar de ellende alleen nog maar wordt vergroot door een wijkcentrum dat het bestond om over een veelpleger met een strafblad van hier tot Tokio, die op de vlucht voor de politie met een gestolen auto tegen een boom knalde en daarbij omkwam, te suggereren dat het best een toffe peer was. Nou ja, geen fijne sfeer dus. In die Diamantbuurt werd vrijdag iemand gearresteerd en geboeid in een politieauto gezet nadat hij een steen door een ruit van een woning gooide. Vervolgens gebeurde er iets heel wonderlijks. Enkele tientallen Capuchonberbers vonden het nodig om te trachten, de gearresteerde stenengooier weer uit de politieauto te bevrijden. De politieauto werd daarbij zwaar beschadigd. De agenten gaven het sein “Collega in Nood”, dat betekent dat alle politie-eenheden naar de plek in kwestie komen om hun collega te ontzetten. Dat is ook gebeurd. De politiemensen zijn ook ontzet. Van de tientallen mensen die trachtten de gearresteerde stenengooier te bevrijden, is er ééntje gearresteerd. Iemand die de voorruit van de politiewagen met een steen zodanig had vernield dat Carglass bellen geen zin meer had. Ik snap er niets meer van. We leven in een heel raar land. Ik blijf het zeggen, het wordt een beetje mijn stokpaardje, maar ik houd er niet mee op. Cartoonisten en columnisten worden van hun bed gelicht of ontboden op het politiebureau, maar opgeschoten tuig dat zich tegen de politie keert, wordt vriendelijk verzocht, zich van de plaats des onheils te verwijderen. En heus, die zachte aanpak werkt niet. Bij de autochtone omstanders van het oproer in de Diamantbuurt was de vreemdelingenhaat op de gezichten te lezen, en te horen in de uitspraken die werden gedaan. Over “bruine teringlijers die het land moesten worden uitgetrapt naar die armoedige teringwoestijn waar ze vandaag kwamen”. Over dat je ze “allemaal moet afknallen, die kutmarokkanen.” Dat soort uitspraken. Verwerpelijk? Mwah, eerder begrijpelijk. Wanneer een tweetal agenten wordt bedreigd door tientallen jongeren, waarom schieten ze er dan niet gewoon een paar neer? Twee agenten kunnen samen toch wel een keer of twintig schieten? Die zachte aanpak blijkt uiteindelijk toch niet te werken? Wat? Ligt escalatie dan op de loer? Dat weet ik nog zo net niet. Misschien leidt een stevige aanpak wel tot meer respect voor het gezag. Denk maar aan het bedrijf ‘To Serve And Protect’, dat met een stel sportschooljongens in no-time de veiligheid op een aantal spoorlijnen in de omgeving van Amsterdam weer in orde had. Niet een of ander iel agentje dat met knikkende knieën vroeg of de heren zakkenrollers zich alstublieft wilden verwijderen, maar een paar klerenkasten, die genoeg hadden aan twee woorden: “Wegwezen. Nu!” Kijk, zó moet het. Spreek mensen aan in hun eigen taal.

En sinds het oproer in de Diamantbuurt is het wederom oorverdovend stil. Ook dit keer hoor ik niemand uit de Marokkaanse gemeenschap openlijk afstand nemen van hun ontspoorde zonen. Het verhaal zal wel weer zijn, dat de agenten in kwestie te weinig respect hadden getoond, de stenengooier onbeleefd recht in zijn gezicht hadden gekeken of anderszins. Een grote schoonmaak in sommige door Marokkanen geterroriseerde wijken zou een goede zaak zijn. Met automatische wapens? Nee hoor. Al dat bloed geeft lelijke vlekken op die architectonisch fraaie gevels in de buurt, die een mooi voorbeeld zijn van De Amsterdamse School. Nee, die grote schoonmaak doe je met woningbouwverenigingen, die de betrokken gezinnen de huur opzeggen. Inpakken en wegwezen. Waar ze dan moeten gaan wonen, die gangsterfamilies? In Nijmegen. Daar weet de politie wél raad met zulk schorem. O ja, ArchEnemy, pas je een beetje op met wat je schrijft? Want je mag niet zomaar alles zeggen, hoor…