Vakantiestress: Lucht en water
Een korte zomerserie over vakantiestress. Lees hier de vorige aflevering.
Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, maar nu zijn mijn zusje en ik dan echt onderweg. De man van mijn zusje brengt ons naar Schiphol en in de auto zit ik uit te blazen van het vele werk dat ik heb verricht voordat ik de voordeur achter mij dicht kon slaan. Met drie kleine kinderen is het haast niet te doen om er als moeder eens uit te breken, maar deze kans wilde ik niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Mijn oudste zus woont met haar man en kinderen op Curaçao, en nadat mijn moeder met enthousiaste verhalen daar vandaan was gekomen en ook andere familieleden zich hadden gemeld bij mijn zus en zwager werd het plan geboren. Mijn zusje en ik wilden ook wel eens zien hoe het leven van onze oudste zus eruit zag.
Eerst moest ik mijn man zover krijgen dat het ‘mocht'. Want dat betekende wel, dat hij twee weken lang voor het gezin zou moeten zorgen én dat we het geld voor een vliegticket moesten zien op te hoesten. Na veel vijven en zessen was het dan toch voor elkaar gekomen. De laatste weken heb ik niks anders gedaan dan zaken regelen. Voor thuis, en voor mijzelf. Cadeautjes kopen voor mijn neefjes in het verre Curaçao, maar ook massa’s eten koken en invriezen voor de vader van mijn kinderen die nou eenmaal geen held is op kookgebied. De kinderen vinden het maar niks dat ik zolang wegga. Vooral mijn oudste zoon heeft het er moeilijk mee; hij heeft het syndroom van Asperger en alles wat afwijkt van het normale kost hem veel meer moeite dan bij andere kinderen. Ze moesten trouwens alle drie huilen bij het afscheid. Ik voelde me een ontaarde moeder. Mijn dochtertje van vier had haar armpjes stijf om mijn nek geslagen, en vroeg voor de laatste keer, of ze echt niet mee mocht. Ja, als het aan mij had gelegen waren we met z’n allen gegaan, maar dat is helaas niet mogelijk. In de auto probeer ik het thuisfront los te laten, en me over te geven aan wat komen gaat.
Ik voel me behoorlijk nerveus. Het vliegtuig staat groot en machtig te wachten. Als een grote, glanzende vogel. Voor het eerst vliegen. Naar Curaçao. Terwijl ik wacht tot we in kunnen stappen, doe ik de banden van mijn zware rugzak goed, ze snijden in mijn schouders.
Dan is het zover. De lucht in. Al snel is elk spoortje angst weg en word ik meegevoerd in een overweldigend schouwspel. Wat prachtig! Waanzinnig, om de wereld zo vanuit de lucht te kunnen zien. Flarden wolken waar we dwars doorheen vliegen. Ik geniet als een klein kind. Tussen mijn ogen en de wolken enkel het glas van het vliegtuigraampje.
Het is midden in de nacht, maar ik heb geen slaap. Klaarwakker ben ik. Mijn zusje valt met haar hoofd tegen mijn schouder aan in slaap en houdt dit zes uur vol. De reis duurt lang.
Eenmaal hoog in de lucht is vliegen eigenlijk heel saai. Ik ben dan ook blij als ik na mijn vliegavontuur weer vaste grond onder mijn voeten voel.
Een warm onthaal op Curaçao. Zowel qua temperatuur als hartelijkheid. Ik kijk mijn ogen uit, verder dan Europa was ik nog nooit geweest. Mijn zus woont er met man en kinderen in een prachtig huis. Voor slapen gunnen we ons geen tijd, al is het daar dan half vier ’s nachts. We hebben veel bij te praten. Als het ochtend is besluiten we om naar het strand te gaan. Mijn zus en zwager hebben een verrassing voor mijn zusje en mij in petto. We mogen een proefduik maken op hun kosten. Durf ik dat wel? Eigenlijk niet, maar wanneer krijg ik weer zo’n kans? Ook mijn zusje vindt het spannend, maar zij is wel onmiddellijk enthousiast.
Ik voel me behoorlijk nerveus. De zee ligt groot en machtig te wachten. Als een grote, glanzende spiegel. Voor het eerst duiken. In de Caribische zee. Terwijl ik wacht tot de duikinstructeur klaar is doe ik de banden van de zuurstofflessen goed, ze snijden in mijn schouders.
Dan is het zover. Het water in. Al snel is elk spoortje angst weg en word ik meegevoerd in een overweldigend schouwspel. Wat prachtig! Waanzinnig, om de wereld onder de waterspiegel te kunnen zien. Scholen vissen waar we dwars doorheen zwemmen. Ik geniet als een klein kind. Tussen mijn ogen en zeepaardjes enkel het glas van mijn duikbril.
Toch ben ik blij als ik na mijn duikavontuur weer vaste grond onder mijn voeten voel.
Een vakantie om nooit te vergeten. Mijn horizon letterlijk verbreed, verhoogd en verdiept.
