Over Engelen des doods (1)
De column Engelen des doods deed nogal wat stof opwaaien. Twee users namen de handschoen op, en schreven naar aanleiding van die column zelf een column. Lees hier de bijdrage van BlueMage.
Hij is duidelijk overstuur zoals hij tegenover me zit, Arjan. Groot is ie niet, ook niet klein trouwens, gemiddeld eigenlijk. "Onopvallend" is een term die mij gelijk invalt als ik hem zou moeten omschrijven, maar dat zou 'm tekort doen. En nu zit hij hier aan de andere kant van m'n bureau, één van de vele kinderen die hulp nodig heeft om te leven, te overleven. Ik vraag hem wat er aan de hand is. "Niks", hij haalt z'n schouders op, ik dring nog wat aan: "Echt niet?", en dan komt stukje bij beetje het hele verhaal eruit. Hij heeft een stuk gelezen dat tegen abortus tekeer gaat. Ik mag het artikel ook zien, volgens hem is het ook op internet te vinden. Een paar muisklikken verder bevind ik me inderdaad in een duistere wereld die "prolife" heet om er maar weer 'ns een Engelse term tegenaan te smijten. Mensen die alles over hebben voor "Het Ongeboren Leven", bedreiging, brandstichting en zelfs moord. Als ik erover nadenk is dat eigenlijk een subliem voorbeeld van ironie. Ik broed nog even verder op deze theorie en richt me dan weer tot het eigenlijke probleem: een 14 jaar oud joch, eigenlijk een kind nog maar, die zich de inhoud van één van de vele schrijfsels, inclusief vage bronnen, zo heeft aangetrokken.
"Waarom ben je nou zo boos? 't Is toch maar een column op een website?" Hij antwoordt: "M'n ouders hebben me nooit gezegd 'Ik hou van je.' Nooit. Altijd was het wat ik verkeerd deed, dat ik niet deugde, dat het hun speet dat ik er was. M'n zus en ik schelen tien jaar, ik was een vergissing en van 't begin is me dat altijd heel goed duidelijk gemaakt, wat voor stuk vuil ik wel niet ben maar ik kan er toch ook niks aan doen dat ik geboren ben?! Ik heb nergens om gevraagd. En nou lees ik deze rotzooi en dan denk ik: 'Nee ik weet niet hoe het voelt om als foetus, als klompje cellen, weggezogen te worden, ik kan me van de pijn geen voorstelling maken, nee, maar ik weet wat het is om ongewenst te zijn, die pijn is echt voor mij.' Da's alles." Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik, die geadopteerd ben, door ouders die me heel graag wilden, ik die persoonlijk blij ben dat ik toentertijd niet als "klompje cellen" in een afvalbak gemikt ben. Direct vraag ik me af wat ik zelf vind van abortus, heb ik eigenlijk wel een standpunt? Ik kan er weinig zinnigs over zeggen. Nu, op dit moment, zou ik zeggen dat ik als ik (ongewenst) zwanger zou raken ik het kind zou houden, ik kan niet garanderen dat m'n opvattingen over een jaar of vijf totaal anders zijn. Ik weet van mezelf dat ik niemand zal veroordelen op grond van het besluit wel of niet abortus te laten plegen. De woorden van Arjan echoën nog na: "Nee ik weet niet hoe het voelt om als foetus, als klompje cellen, weggezogen te worden, ik kan me van de pijn geen voorstelling maken, nee, maar ik weet wat het is om ongewenst te zijn, die pijn is echt voor mij."
Kinderen zoals Arjan van wie nooit van gehouden is, kinderen zoals ik: geadopteerd en gelukkig, kinderen die ook bij adoptieouders terecht zijn gekomen maar ongelukkig zijn en natuurlijk de grootste groep: de gewenste kinderen. Zo'n breed spectrum. Wie wordt gelukkig? Wie overleeft? Survival of The Fittest zoals de natuurwetten voorschrijven? Of kan de wetenschap steeds meer sturen? Oneindig leven lijkt me ook een enge gedachte. Ach ik weet niet wat goed of fout is, ik weet alleen dat de wereld niet zwart/wit is en met die "wijsheid" moet ik 't doen.
