Serie finale gat
In een tv-serie kun je wonen. De dagen, weken of maanden dat je een serie volgt, ga je je hechten aan het intromuziekje, de kamers van decorkarton en de personages. Het zijn geen personages meer, het zijn mensen die je kent. Mensen die je ontmoet op vaste tijden op vaste plaatsen, waar je van gaat houden of je aan irriteert. Opgaan in een tv-serie wordt vaak gezien als een vorm van escapisme en escapisme als een manier om aan de druk van het dagelijks leven te ontsnappen. Ik begin juist vaak met een nieuwe serie op een punt dat de druk zeer laag ligt, op een moment van verveling. Vluchten naar een plaats waar wel wat gebeurt. De afgelopen weken, tussen mijn vakanties door, bevond ik me daarom op het Los Angeles Police Department.
Er zijn, willekeurig geschat, ongeveer zeventigduizend politieseries. Ik heb een van de betere gekozen om te volgen. De serie Life met Damian Lewis, ja, die gast van Band of Brothers. Lewis speelt zijn rol als agent Charlie Crews goed, de andere rollen worden matig (de meeste getuigen) tot uitstekend (Adam Arkin) vertolkt. De eerste paar afleveringen ergerde ik me soms aan de karaktergimmicks, aan cameratrucjes en overmatig gebruik van politieserieclichés, maar zodra ik me thuis ging voelen in de serie waren alle ergernissen verdwenen. Natuurlijk zag ik wel dat sommige symboliek erg opzichtig in het gezicht van de kijker gesmeten wordt, dat negentig procent van de vrouwen in de serie bovenmatig knap is en daarmee het straatleven nogal aan realisme inboet, dat niet elke episode even inventief is geschreven en dat sommige moordzaken in elke willekeurige detective hadden kunnen voorkomen, maar erg was het niet. Het huis van Crews, zijn bureau op het bureau en de zonnige straten van LA, ik was er graag.
Tijdens het vertellerscommentaar (vreemde term overigens, het commentaar komt niet van een verteller, maar juist van iemand die in de serie zelf niks zegt) van de serie vertelt een van de producers dat kijkers weinig veranderingen in een serie dulden. Ze accepteren het niet als opeens een personage op de plaats van een ander personage gaat zitten, de kijker wil herkenbaarheid. De band tussen kijker en serie ontstaat door herkenning, de kijker denkt de personages en hun omgevingen te kennen. Daarom vallen acteurswisselingen en ingrijpende decorveranderingen ook bijna nooit positief, zelfs een verandering van het inrofilmpje kan al zwaar vallen.
In Life verdwijnt de politiepartner van Crews, Dani Reese, op een gegeven moment naar de achtergrond vanwege een zwangerschap van de actrice. Die zwangerschap mag absoluut niet in beeld komen. Het karakter was nog niet getrouwd en dan zou een zwangerschap te veel beroering veroorzaken in het conservatieve Hollywood. Hoewel verschillende personages helpen plotgaten te voorkomen, blijf je als kijker toch wat missen. Een aflevering zonder een van de hoofdpersonages voelt niet als een echte aflevering.
Vandaag heb ik aflevering 21 van seizoen 2, en daarmee beide seizoenen van de serie afgekeken. Een derde seizoen is nooit gemaakt omdat de kijkcijfers tegenvielen. De kans dat er ooit nog een derde seizoen komt is nihil, zo bleek uit mijn zoektochten op google. Ik heb de afleveringen met vertellerscommentaar gekeken, de bloopers, de deleted scènes. Nu is er niks meer. Ik kom niks meer te weten over Charlie Crews, geen nieuwe verhalen, dialogen, misdadigers en agenten. Ik kan de afleveringen opnieuw bekijken, maar dat zal niet meer dan een nostalgische trip opleveren. Het was een epische finale-aflevering, zinderend, overweldigend, en dat soort termen, maar dat verhindert niet het gat waar ik in val. Uiteindelijk zal ik wel weer een nieuwe serie ontdekken en daar mijn huis neerzetten, maar tot die tijd ben ik even dakloos.
