De mooiste billen
Een met Jack de Vries Communicatie Advies gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer De Vries aanwezig?” De kordate vrouwenstem aan de andere kant van de lijn vroeg mij om een ogenblik geduld. De heer de Vries was immers een drukbezet man. Waar je normaal als je in de wacht wordt gezet, wordt getrakteerd op een hoeveelheid buitengewoon lullige muziekjes met een hoog niets-aan-de-hand-gehalte, viel mij dit keer oorverdovende herrie ten deel van de Koninklijke Marinierskapel, de Luchtmachtkapel en het Tamboerkorps van de Derde Artillerie Compagnie Havelte ofzoiets. Een gevoel van opluchting maakte zich van mij meester, toen ik uiteindelijk de grote communicator aan de lijn kreeg. Hij was mijn eerdere stukjes over zijn persoon nog niet vergeten, want de toon in zijn stem mocht gerust als afgemeten worden bestempeld. De heer De Vries had gelijk, ook dit zou geen plezierig gesprek worden: “Hee, Jack, kan ik die pot muurverf bij jou declareren?” Stomverbaasd vroeg de streng gekapte spindoctor mij, wat ik in vredesnaam bedoelde. Ik antwoordde: “Toen ik las dat jij een bureau bent begonnen dat mensen helpt bij het bewaken van hun imago, hield ik die slok koffie echt niet binnen. Die heb ik tegen de fraaie zandgele muur van mijn studeerkamer uitgeproest. Met geen mogelijkheid meer uit het stucwerk te krijgen. Imagobewaking. Jij. Man man man, schei toch uit.” De Vries was het apert oneens met mijn zienswijze. Immers, hij had een langjarige ervaring in het imagovak. Zelfs van Jan Peter Balkenende had hij een ‘merk’ weten te maken, en hij had het CDA tot grote electorale hoogte weten op te stuwen. Nou moet wel gezegd worden, dat sinds het vertrek van de Vries als spindoctor het zeteltal van het CDA gelijk halveerde, maar toch… Ik kon De Vries onmogelijk gelijk geven, dus ik ging er nog even vol tegenin: “Jij als imagobewaker. Dat is net zoiets als een dronkelap die mensen helpt bij het nuchter autorijden. Een fraudeur die cursussen boekhouden geeft. Een ingenieur bij de Amsterdamse DIVV die bouwadviezen verstrekt. Nee Jack, laat maar zitten. Wat valt er nog te redden aan de reputatie van iemand die roept dat het gezin de hoeksteen van de samenleving is, maar wel buiten de deur zijn militaire hulpje neukt? Wat valt er nog te redden aan de reputatie van iemand die legerpersoneel verbiedt om seksuele relaties op de werkvloer te verzwijgen, maar er zelf wel stiekem in en om de kazerne op los wipt? Als je niet eens in staat bent om je eigen imago te bewaken, kan ik me niet voorstellen dat wie dan ook bereid is om zijn imagobewaking aan jou toe te vertrouwen. Dat is netzoiets als Gerard Kempers aanstellen als verkeersregelaar. Gaat ook niet goed.” Scheldend verbrak de geplaagde ex-staatssecretaris de verbinding.
Wel een troostende gedachte, dat Jack niet alleen het militaire personeel naaide, maar dat het militaire personeel hem ook net zo hard terugnaaide. Jack was groot voorstander van onze missie in Afghanistan, maar allerlei soldaten die geen zin hadden in die gevaarlijke klus maakten gewoon hun commandant wijs dat ze aan de drugs waren. Werden ze ontslagen en hoefden ze niet richting Kandahar. Slim gespeeld, en uiterst stom van Defensie. Immers, die militairen van tegenwoordig hebben altijd meerjarige contracten. Iemand die beweert dat ‘ie aan de drugs is, beloon je dus niet met een gelegaliseerde vorm van desertie. Nee, die laat je de rest van zijn contract uitdienen als pisbakkenschoonmaker in de kazerne en onderbroekenwasser van de commandant. Klaar. Een beetje bij het leger gaan, en dan afhaken als het vechten wordt…
Vechten. Nee, dat doen ze wel op dat huwelijk van die voetballer met die woonwagensnol. Hadden ze hun vriendjes uitgenodigd voor een trouwpartij in een of ander truttig kerkje in Italië. Brak er een vechtpartij uit over wie er bij de ceremonie vooraan mocht staan. En later bleek dat een aantal mensen het jawoord had gemist. Want er werden flesjes water uitgedeeld. En dat had het gros van de aanwezigen nog nooit gezien. Flesjes water. Flesjes bier, dát had uitgedeeld moeten worden. Of glazen bessen-ijs. Dat soort ordinaire troep. Had een hoop verwarring voorkomen. Ook raar trouwens dat een cameraploeg werd weggestuurd. Als ik zie hoe camerageil die voetballer in Zuid-Afrika was… Als ik zie hoe camerageil dat woonwagenwijf altijd is… Die staat, zit of ligt zelfs zo ongeveer in haar blote reet voor de lens. En dan een beetje lullig doen over een trouwerij waar ze nota bene al haar kleren nog aanheeft… Mag ik trouwens van de gelegenheid gebruikmaken om even te melden dat de mooiste billen ter wereld zich bevinden in de jeans van Mevrouw Oplopers? Ja? Fijn. Hoe het ook zij: voetballers en woonwagenbewoners zijn dus meestal domme, agressieve en ordinaire types. Hoogstaand volk is eerder te vinden in columnistenkringen. Dat u dat even weet. Maar het is een geweldige prestatie van de voetballer en zijn woonwagensnol om zo’n enorm bedrag uit te geven aan zoiets goedkoops…
Minder goedkoop is een biertje op een Amsterdams terras. Want ook dit jaar blijken de prijzen op de Amsterdamse terrassen de hoogste van het hele land. Voor de zevende keer op rij. De dorstige bezoeker wordt gewoon een poot uitgedraaid. Peperduur. En dan heb ik het nog niet eens over de kwaliteit van het gebodene. Ik zelf ben niet zo dol op bier. Doe mij maar koffie. Die is op de meeste terrassen dus niet te zuipen. Ben je zo 3 euro kwijt aan een bakkie uilenzeik. Maar de Amsterdamse terrasbezoeker is niet de enige die wordt opgelicht. Het gemeentelijke vervoerbedrijf kan er ook wat van. Op de dag van de huldiging van onze voetballers waren de tram en de bus gratis. De overheid zou de gederfde inkomsten vergoeden. Blijkt dat het GVB de chipkaartautomaten gewoon aan heeft laten staan. Dus iedereen die gewoontegetrouw in- en uitcheckte heeft gewoon betaald! Leuk. Goede sier maken met ‘gratis vervoer omdat het feest is’ maar nietsvermoedende reizigers wel gewoon hun geld afhandig maken. Beschamend. Opeens word ik razend nieuwsgierig of die Jack de Vries inmiddels zijn eerste klant binnenheeft, qua reputatiemanagement…
En sommige mensen hebben helemaal geen reputatiemanager nodig. Zoals die twee bejaarde dames die in Breda op straat werden overvallen. Een van de twee wist de overvaller te laten struikelen, en ging enige tijd bovenop hem zitten. De dief kon later door de politie worden ingerekend. Hulde voor deze krasse oma’s. Geweldig! Volkomen terecht dat ze niet pikten dat een of ander stuk tuig er met hun centjes vandoor ging! Nou ja, alles draait om centjes. Geld is de reden van alles. Dus ook van het mislukken van Paars-plus. Geld. Nu is er zelfs onderzoek gedaan naar de effecten op het bezoek aan spoedeisende-hulpposten als daarvoor een bedrag moet worden betaald. Ik zie het al helemaal voor me, die paniek in de ogen van die koopzieke bimbo die zich meldt met een gat in de hand…
