Aristidis, tabaksrook, ouzo, hart & pijn
Je hebt ze nog. Raszuivere herders die hun weldoorvoede schapen weiden. Ze worden vaak gezien als zonderling. Enkelingen die zich terugtrekken uit een te drukke wereld en kiezen voor natuurlijke rust en bijna volstrekte eenzaamheid. Schamel gekleed, gelooid gezicht, lange baard en zwarte voeten gestoken in sandalen. Op de rug een tas vol proviand en in de knoestige hand een stok geklemd. Wanneer de schapen zich tegoed doen aan de verdorde vegetatie vlijt Griekse herder Aristidis (= zoon van de perfecte) zich neder. Stopt zijn albasten pijpje, strijkt een lucifer aan waarna de tabaksrook zichzelf een weg baant door de nog pure natuur. Voorzichtigjes aan, het is kurkdroog. Vorig jaar nog moesten Aristidis en kudde rennen voor het onzekere bestaan. Een onverlaat zorgde voor de grootste bosbrand van de laatste 50 jaar. Er bleef gelukkig weidegrond genoeg over voor Aristidis' karige broodwinning.
De Griek met het gelaat van perkament heeft onafwendbare hersenspinsels. Aristidis' bijna vertroebelde ogen staren in het niets, hij laat zijn gevoelens de vrije loop. Sombert over de technische ontwikkeling en de teloorgang van leven en lichamelijk welbevinden. Missen doet hij zijn, zelfs op latere leeftijd, aantrekkelijke levensgezellin. Koesterend bekijkt hij haar verkleurde beeltenis die hij immer bij zich draagt. Schoon was ze, wonderschoon. De schoonste van gans het eiland. Ze viel op, ze viel op hem. De eenvoudige herder. Terwijl velen vochten om haar hand. Hij vergat in hun lange, lange huwelijk te vragen naar het hoe en waarom. Herders praten weinig, herders hoeden veel. Drie jaar alweer probeert hij, tegen beter weten in, het alleen te rooien. Dat valt bitter tegen. Ook de euro's zijn schaars op een ver Grieks eiland. De geschoren wol voorziet de dierenvriend maar van een schamel inkomen. Gelukkig is er ouzo, veel ouzo.
Tegelijkertijd kijkt zijn harige, viervoetige makker hem aan met zijn ene trouwe oog. Het tweede is achtergebleven aan een laaghangende boomtak. Herder en hond vormen een gouden duo. Het dier is perfect afgericht en volgt zijn baas, zonder volledig overzicht, blindelings. Een trouwe metgezel. Op commando of op eigen initiatief de schapen bijeenhoudend en het juiste pad wijzend. Het beest voelt de gebreken en smart van zijn baas en jankt af en toe zachtjes. De druipende bek in de uitgedroogde, verweerde handen. De Griekse herder op hoge leeftijd is ook al een tijdje slecht ter been. Bij het klauteren over een rotspartij is de slechtziende, oude baas uitgegleden en lelijk onderuit gegaan. Het genezingsproces gaat traag, een blijvende nieuwe kwaal is niet uitgesloten. Op deze leeftijd heelt de tijd niet meer alle wonden.
Ongevoelige nakomelingen hebben al aangedrongen op de verkoop van de kudde. "Dit gaat echt niet langer!" Veelvuldig dromen ze op gedempte toon over de opbrengst. Gretig als ze zijn om in barre tijden de buit te verdelen. De recessie heeft keihard toegeslagen en de overheidsbezuinigingen eisen hun tol. Oude Aristidis gaat dan wel bijna tastend door het leven, maar aan zijn oren mankeert nog niets. Het doet hem pijn nakomelingen en aanhang zijn levenswerk te horen verkwanselen. Tijd om de inhalige schrapers een hak te zetten. "Alleen wanneer een van jullie me in huis neemt", is de voorwaarde van de bejaarde. "Mijn dieren houden me op de been, thuis dreigt de eenzaamheid!". Gedempte stemmen verstommen dan. Ook op het Griekse platteland is de gewoonte om oudjes liefdevol op te nemen in de vergetelheid geraakt.
Het is slechts uitstel van executie. Aristidis' tijd is verstreken, het aardse bestaan opgesoupeerd. Geen dorpsdokter zal met de hand op zijn hart durven verklaren dat de grijsaard nog de toekomst heeft van een jonge Griekse god. Herder blijven wordt een onbegaanbare weg. De einder van werk dreigt. Het levenslicht zal dan ook volledig doven. Aristidis tracht op de foto zijn fraaie eega opnieuw te onderscheiden en de gedachte aan hun weerzien tovert een berustende glimlach op zijn verweerde gelaat. De vraagt dringt zich op: "Wie neemt deze Griekse grijsaard bij de hand, richting eeuwigheid?"
