GHBO (Geen Hulp Bij Ongelukken)
Ik sta bekend als stuntelkampioen, maar voor die drie open wonden die ik per jaar aan mijn knieën en ellebogen heb, neem ik geen hele tas vol EHBO-spullen mee. Meestal is er wel iemand in de buurt die me snel op kan lappen. Ik ben dan ook niet zo veeleisend. Sinds ik m’n tetanusinjecties weer up-to-date heb, ben ik al tevreden met een ontsmettend doekje en een steriel gaasje voor het slapen gaan. Toen ik laatst na een gezellige columnistenavond in Amsterdam voor de volledige groep de tram probeerde te halen en met een flinke klap een stoeprandje over het hoofd zag, maakte ik me dus niet zo druk. Een beetje straateczeem kan iedereen overkomen. Amsterdam Centraal is immers een wereldstation, daar zou ik zo weer opgelapt worden en fris en fruitig in de laatste trein naar de provincie reizen.
Onder begeleiding van twee superhelden met zakdoekjes in hun tassen, begon de strompelende zoektocht op het station naar de eerstehulppost. Mijn knie lag open, het bloed gutste de schoenen in, maar er zou zo wel hulp zijn. Of niet. Het is dat we een tijdslimiet van twintig minuten hadden om de trein te halen, anders zwierven we er nu nog rond. Er zijn borden genoeg die verwijzen naar toiletten, sporen, tramhaltes, centrum, invalidentoiletten, geldwisselkantoren, kolfkamers, taxistandplaatsen, noord-, zuid-, oost-, west-, noordoost-, zuidzuidwest- en noordnoordwestuitgangen, maar de eerste hulp zit er niet bij.
Gelukkig was er wel een informatiebalie waar twee studentjes vermoeid hun dubbele uurtarief probeerden te verdienen, maar die snotneuzen hingen alleen boven hun reiswijzermachientjes en kenden de weg naar het toilet alleen omdat ze die zelf ook gebruikten. “EHBO? Euh… Ja, weet niet… Ga maar naar de spoorwegpolitie.” De spoorwegpolitie was echter al gesloten en in het toilet daarnaast was een schoonmaker die mij met mijn hevig bloedende knie het toilet uitzette. “Ik sjgoonmakken, weet je wel, izze dicht. Sluiten nu. Jij weg.”
Ben ik de eerste persoon die ’s avonds laat hevig bloedend op Amsterdam Centraal aankwam? Ben ik zo’n unicum, dat niemand wist hoe ze met mij om moesten gaan? Dan wil ik niet weten wat er gebeurde als ik flauw zou vallen, een epileptische aanval kreeg, aan een hartaanval of beroerte bezweek, met een bijl in mijn hoofd werd geramd door een bezeten zwerver die ik geen euro gunde, of mijn been per ongeluk zou amputeren door het onder een trein te leggen. Je weet het immers maar nooit met mij.
Amsterdam Centraal is blijkbaar de plaats waar ze de GHBO hebben ontdekt. Geen Hulp Bij Ongelukken. Het is gewoon te gek voor woorden dat er op een drukke plaats met eigen huisregels zoals het centraal station in Amsterdam geen eerste hulp te vinden is. Volgens het beleid van de NS hebben alle conducteurs een EHBO-diploma met een gezellig bijbehorend setje in de trein, maar daar heb je lekker wat aan als je door de hoofdingang naar binnen strompelt als je een laatste trein moet halen. Aan omstanders die weten wat ze wel moeten doen heb je ook geen zak. In Amsterdam kijkt niemand naar elkaar om, maar als iemand zich eens om een ander bekommert, is er nog niet veel te doen zonder een basissetje om iemand weer veilig op pad te sturen.
Je moet als reiziger dus vooral nergens struikelen, uitglijden, vallen, geprikt worden door een eng insect, ergens tegenaan botsen of kinderen nemen. Ook bij andere stations is het klote gesteld voor reizigers. De eerste hulp is blijkbaar geen basisvoorziening op stations. Het gaat niet om een compleet hospitaal, het draait niet om personeel met volledige medische diploma’s. Als er maar íemand is die je even kan laten zitten, een glaasje water geeft en een pleistertje kan plakken om de reis weer veilig en met een gerust gevoel te hervatten. Maar blijkbaar is dat zelfs al te veel gevraagd. GHBO is het huidige stationsbeleid; je zoekt het maar uit.
