Droom van Oranje
Een droom. Geen gewone, maar zo eentje waar je lang over blijft prakkiseren wat ie nou betekent. Ik stond in mijn woonkamer en was gekleed in een fel oranje SS-uniform. De gordijnen waren rood-wit-blauw en de muur was vol gekalkt met pro-Nederland leuzen. ‘Hup Holland Hup’ las ik naast een levensgroot schilderij van Koningin Beatrix. De televisie stond aan. In een Bavaria-jurk gehuld presenteerde Rob Trip het nieuws. Geloof me, dat wil je niet dromen. Al nippend aan een biertje berichtte hij over de populariteit van Oranje in de wereld en dit werd geïllustreerd met een bizarre reportage uit Zuid-Afrika. Een volledig uitgedoste Oranjefan stond te pissen bij een onschuldig meertje toen hij werd gegrepen door een krokodil. De camera toonde een close-up van de grote krokodillenbek, waarvan de tanden langzaam oranje kleurden door het kauwen op twee enorme oranje neptieten. De arme jongen schreeuwde het uit van de pijn. Op de melodie van het Wilhelmus.
Ik zei al, het was een vreemde droom. Iedereen leek iets van Oranje te willen, zelfs stokoude diersoorten als de krokodil. Misselijk zette ik de televisie uit en liep naar het toilet. Opgelucht keek ik na een minuut of vijf achterom en wat zag ik? Een volmaakte oranje bolus! Hij rook naar vers gevangen haring en er stond zelfs een Hollands vlaggetje ingeprikt. Ik dacht dat ik gek aan het worden was.
Een hongerig gevoel deed mij op zoek gaan naar een ontbijt. In de keuken aangekomen sloeg ik wederom steil achterover van verbazing. Mijn keuken was getransformeerd tot een enorme FEBO-wand. Geen aanrechtkastjes of gootsteen maar een enorme rij metalen vakken gevuld met oranje kroketten en bamiblokken. Een SS-uniform ontbeert broekzakken waar je kleingeld in kwijt kunt en dus nam ik met een lege maag plaats aan de keukentafel. Zoals verwacht was ook de krant volledig oranje en als verdoofd sloeg ik hem open. Blije foto’s van handenschuddende fractieleiders, die net een Oranjeplus kabinet hadden gevormd. Er stond bij dat het inzetten van mensen van de technische staf van het Nederlands Elftal als onderhandelaars een gouden greep was geweest en dat de formatie daardoor een fluitje van een cent was. In het laatste stuk van mijn droom hoorde ik op een oude oranje transistorradio het bericht dat Balkenende de nieuwe voorzitter van de Oranjevereniging werd. Hij zag dat als een enorme uitdaging. Ineens kreeg ik het Spaans benauwd en viel ik flauw.
Met een schok word ik wakker. Ik kijk uit het raam en vang nog net een glimp op van de krantenjongen. Hij fietst door de straat met een oranje pruik op zijn hoofd. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. We worden wereldkampioen!
