Nederwaard: Alles onthullende foto's
Een nieuwe serie op FOK! Op dinsdagochtend schrijft LvanLier over de gebeurtenissen in de fictieve provinciestad Nederwaard. Het Hollandse politieke, culturele en maatschappelijke landschap in het klein. De vorige aflevering lees je hier.
“Nou, nog eentje dan.” Sterverslaggever Luc van Lier hield er niet zo van, om overdag al aan het bier te zitten. Al helemaal niet, als het zo snikheet was. Want dat was het. Ook aan het terras van Brasserie Hans was de heersende hittegolf niet voorbij gegaan. Irene, de vriendelijke serveerster, bracht twee biertjes, en Lucs gezelschap, de oude rampendeskundige Udo Rozendaal, vervolgde zijn sombere betoog.
“Kortom, niemand wilde serieus met niemand, terwijl anderen wanhopige pogingen deden, onaanvaardbare partijen in het zadel te helpen. Ik voelde me net een soort huwelijksmakelaar; over het paard getilde partijen die gekoppeld moesten worden aan onvoorstelbaar lelijke en domme bruidjes. Geen schijn van kans. Ik heb besloten om mijn opdracht terug te geven. Met dit stel eigengereide mafkezen valt op basis van die rare verkiezingsuitslag met geen mogelijkheid een werkbaar stadsbestuur in mekaar te sleutelen.”
Luc had over de pogingen om tot een nieuw stadsbestuur te komen veel artikelen in de Nederwaardsche Courant geschreven. Hij had ook getracht, zoveel mogelijk van de politieke onderhandelaars te spreken te krijgen. Vaak zonder succes. Mart Schutte van de Vrijheids Volks Bond moest na de onderhandelingen meestal als een haas naar huis, want zijn moeder zat op hem te wachten met een pannetje andijvie. Tjeerd Schilders van het Platform Voor Veiligheid vertikte het nog steeds om met zo’n “linkse krant” te praten, Sander Regbold van D77 moest met grote haast de kinderen van school halen, en zo had iedere politicus wel een andere smoes. Dus de artikelen waren grotendeels gebaseerd op, wat in het journalistieke jargon heette, hearsay. Lastig. Uitsluitend informateur Rozendaal wilde Luc nog wel een kijkje achter de schermen gunnen. Maar ook Rozendaal kon uiteraard niet het achterste van zijn tong laten zien.
En intussen werd de gemeente slecht bestuurd. Ongeïnspireerde wethouders pasten nog een beetje op de winkel, maar meer was het niet. Gezondheidswethouder Ad Flink werd door de directie van het Academisch Ziekenhuis Nederwaard allang niet meer serieus genomen. Zijn bezuinigingen hadden geleid tot een flinke verslechtering van de zorg. Toen Flink in een vergadering met de top van het ziekenhuis tegen de Geneesheer-directeur had durven zeggen dat het ziekenhuis nog geld zat in kas had, had de Raad van Bestuur van het ziekenhuis het gesprek met de bewindsman prompt beëindigd. Bij wijze van lange neus had het ziekenhuis het afgelopen weekeinde een gigantisch personeelsfeest gegeven. Heel Congrescentrum Concordia was afgehuurd, een keur van artiesten had opgetreden en eten en drinken waren in overvloed aanwezig geweest. Totale kosten tweeëneenhalf miljoen. Prima kost voor een vlammend artikel op de voorpagina. De doorgaans zeer ontspannen en bedaarde Luc was dit keer zelfs witheet van woede geworden. Welhaast schuimbekkend had hij het artikel geschreven, temeer daar wegens geldgebrek in dat zelfde ziekenhuis de wachtlijsten gigantisch waren. Ook voor zeer ernstig zieken Maar wethouder Flink was sinds het provocerende bacchanaal de risee van het Gemeentehuis.
En dan dat schandaal rond de kabelzender New Scandinavian Broadcast, op de Nederwaardse kabel te ontvangen als de zender NSB7. Die zender verkocht zendtijd aan wie dan ook. Zonder aanzien des persoons. Dus had huisjesmelker Harrie Bens op zondagochtend vanuit Hotel-restaurant De Kersenboom een zogenaamd informatief praatprogramma. ‘Zaken Klas’. Feitelijk verkocht Bens op zijn beurt weer gewoon zendtijd door, in de vorm van als interview vermomde reclamepraatjes. Harrie Bens had het in een van zijn laatste programma’s voor de zomerstop gepresteerd, om partijleider Rob van Ven van de Arbeiderspartij en informateur Rozendaal in zijn programma een stel vuile joden te noemen. Vanuit de Nederwaardse gemeenschap waren initiatieven ontstaan om De Kersenboom te boycotten. Het comité ‘Een fatsoenlijk mens eet niet met Bens’ boekte veel succes. Terecht, vond Van Lier. Rozendaal was Van Lier zeer dankbaar voor het vernietigende artikel dat over de zaak was verschenen. Dat was ook de reden, dat de heren nu op het terras zaten, om te genieten van het weer en rijkelijk vloeiende drank.
Maar dat alles was nog niets, vergeleken met het spoor van vernieling dat door de stad was geraasd. Er was een vergadering geweest van de R20. De twintig rijkste steden van het land. Terwijl serieus werd gepraat over het weer aan de praat krijgen van de economie, trokken groepen zogeheten autonomen door de straten. Winkelruiten sneuvelden. Er werd geplunderd. Mooie auto’s werden bekrast. Moedeloos vroeg de sterjournalist aan de rampendeskundige wat bruut geweld en vernieling in vredesnaam konden bijdragen aan een eerlijker en duurzamer leven voor iedereen. Rozendaal wist het ook niet…
En dan die uiterst compromitterende foto’s. Met daarop politica Femmy Bakema van LinksMilieu en televisiepresentator Jeroen Kauw, bekend van de televisieserie ‘Zes Jaar Later’. Die foto’s brandden nog steeds in Lucs aktetas. Ze publiceren, dat was iets wat hij eigenlijk niet zo goed aandurfde, want de gevolgen zouden enorm kunnen zijn. En aan zijn collega-redacteuren wilde hij de foto’s in dit stadium nog niet laten zien. Die zouden zich als bloedhonden op de rel storten. En was Nederwaard daar wel bij gebaat? De wijze rampendeskundige om raad vragen dan maar? Luc raapte al zijn moed bij mekaar, bestelde nog twee biertjes en vroeg aan de gedesillusioneerde informateur of hij een paar alles onthullende foto’s wilde zien. Dat was goed. Maar toen Udo Rozendaal een blik op de afbeeldingen had geworpen, sprong hij op van zijn stoeltje. Als door een wesp gestoken. Het terrastafeltje viel om, gebroken glaswerk lag verspreid over de grond. Rozendaal beende weg, roepend: “Hier wil ik niets mee te maken hebben. Niets. Hoor je me, Van Lier? Niets! Ze bellen die Teenk Wullink maar. Maar ík wil er niets mee te maken hebben! Niets met die foto’s en niets meer met jou. Hoor je dat? Niets!”
In totale verwarring bleef de sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant achter op het terras. Nou wist hij nóg niet wat hij moest doen. Publiceren, of niet publiceren…
