Mijn stervende vrienden
Mijn vrienden (m/v) zijn allemaal stuk voor stuk bezig een langzame dood te sterven. Ze lijken namelijk nooit te eten.
"Damn, ik heb echt honger, ik heb al de hele dag niks gegeten!" krijg ik altijd standaard te horen van mijn vrienden. Soms is het nog gekker. Dan zeggen ze: "Damn, ik heb echt honger, ik heb al TWEE dagen niks gegeten." Zo gaat het altijd. Telkens als ik m'n vrienden zie, hebben ze de hele dag (of meer dagen) al niks gegeten.
Meteen nadat ze zeggen dat ze al ik-weet-niet-hoelang niks gegeten hebben, komt er een lijst met opsommingen wat ze allemaal die dag gegeten hebben. "Damn, ik heb echt honger, ik heb al de hele dag niks gegeten! Ik heb alleen maar twee boterhammen met kaas op, een mars, een worstenbroodje, een Big Mac menu en drie stroopwafels!" Ik schud meelevend mijn hoofd. Dat is inderdaad zo goed als niets. Een uitgehongerd Afrikaans kindje zou voor die armzalige hoeveelheid voedsel nog niet eens zijn bed uit komen.
Zorgzaam als ik ben, bied ik mijn lieve vrienden altijd iets te eten aan als ze op bezoek komen. Ik zorg er altijd voor dat ze zichzelf goed volstoppen. Zodoende kunnen ze misschien de komende dagen daar een beetje op teren.
Af en toe probeer ik uit te leggen hoe een gasfornuis werkt en waar de Albert Heijn precies zit, zodat ze misschien zelf ook eens wat kunnen eten. Maar zelfs met een TomTom naar hun eigen koelkast lijken ze nog niet te snappen waar het eten is. Want telkens als ik mijn vrienden zie, hebben ze nooit gegeten. Laats zei iemand zelfs: "Pff, ik heb zo ontzettend veel honger, ik heb al tien jaar niet meer gegeten". Dat doet echt pijn. Ik wil graag dat het goed gaat met mijn vrienden. Ik wil niet dat ze een hongerdood sterven. Dus ik blijf ze volproppen als ze op bezoek komen.
Tot ik laatst iemand tegenkwam bij het uitgaan die diezelfde middag nog bij mij had gegeten. Ik had haar netjes volgepropt, omdat ze naar eigen zeggen toch al zo'n drie dagen niet meer gegeten had. Ik had haar welgeteld drie Bounty's, een handjevol pinda's, een saucijzenbroodje en een banaan kunnen voeren tot ze zei dat ze écht voor de komende drie weken wel vol zat. Dat deed mij deugd; deze persoon in mijn vriendenkring was voorlopig even van de hongerdood gered!
Maar wat ze zei toen ik haar tegenkwam, deed mij wel even opschrikken: "Damn, ik heb echt honger, ik heb al drie jaar niet gegeten! Ik heb alleen maar een schaaltje ontbijtyoghurt op, een rolletje Mentos, een broodje bij Subway, een Magnum, twee boterhammen met worst, drie Bounty's, een handjevol pinda's, een saucijzenbroodje, een banaan en twee borden spaghetti op!"
Toen werd mij plots iets duidelijk. Mijn vrienden zijn niet aan het uithongeren. Het zijn gewoon een stelletje hebberige bodemloze putjes (zonder tijdsbesef).
