Nachtritten: sexy lading (Slot)

Hier lees je deel 42

‘Richard Verbeek.'
‘Richard Verbeek? Je echte naam.' Ze glimlachte. ‘Je zoon heet Boy.'
‘Ik weet hoe mijn zoon heet.'
‘Je hebt al met Astrid gesproken?'
‘Nee schat, doet er niet toe. Het verkrijgen van informatie is mijn beroep. Hoe sneller ik deze krijg, hoe beter ik ben. Ik ben een huurling.'
Nu was het Vicky die haar vinger op zijn lippen legde.
‘Ik heb het idee dat dit een hele lange dag gaat worden. En ik wil je al die tijd aan blijven kijken. Wacht.' Vicky sleepte kussens naar haar voeteneind en deed de rugleuning omhoog met de afstandbediening. Richard bleef hier zitten en zij ging tegenover hem zitten, hun benen in elkaar gekruist. ‘Spreek, mijn liefste. Ik wil alles weten.' Richard keek op de klok op haar nachtkastje. Het was twee uur in de middag. Vicky had Astrid gevraagd voldoende brood en drinken neer te zetten. Vicky en Richard wilden voorlopig niet meer gestoord worden.

 ‘Het is niet zo een heel lang verhaal. Ik zal eerst eens gaan biechten bij je.'
Vicky was in alle staten. Ze wilde met hem zoenen, neuken en nog veel meer.
‘Ja, jij stapte in mijn taxi voor de eerste keer en ik wist al wie je was. Ik zou je gebruiken maar niet misbruiken. Het viel mij steeds zwaarder te zijn wie ik niet was, tegenover jou. Ik wist al heel snel dat ik je niet meer uit mijn hoofd zou krijgen, wat ik ook probeerde. Het was een constant aanwezig groot dilemma. Ik dacht veel aan je, vooral wanneer je bij klanten was.'
‘Wat was je missie?'
‘Mijn missie was de hele organisatie van Giovanni Colombo op te rollen. Af te maken als het zou kunnen. Mijn opdrachtgevers waren Amerika, Europa. Andere klanten zouden de risico's alleen groter maken.'
‘Er zijn meer drugsdealers die net zo erg zijn als hij.'
‘Laat me even, lieve schat', zei hij liefkozend.
‘Giovanni was in veel opzichten anders dan zijn vakbroeders. Hij was een monster.' Weer brak Vicky in.
‘Is hij dood?' Richard bleef rustig, heel rustig. Hij voelde zich intens blij dat hij met zijn Vicky in één bed zat.
‘Ja, hij is dood, maar daarover straks meer. Waar zijn vakbroeders stopten, omdat het niet ethisch was of omdat ze geen conflict wilden hebben met de hele wereld, ging Giovanni door. Dus hij verkocht heel bewust aan jonge kinderen. Ook handelde hij in jonge kinderen voor absoluut perverse mensen die hem voor sommige exemplaren een half miljoen euro betaalden. Hij had lak aan iedereen. Maar er zou geen regering kunnen opstaan die verantwoordelijk gehouden zou kunnen worden voor zijn dood. Dat zou diezelfde maffia ook weer niet pikken. De enige oplossing was een totale buitenstaander die voor geld alles doet, zonder morele code. De maffia zou erachter zijn gekomen, net als de Italiaanse regering, dat een land verantwoordelijk zou zijn. Het moest gebeuren alsof het een ordinaire oorlog tussen families was. De generaal met de beste soldaten zou winnen. Je begrijpt dat toen de oorlog uitbrak en Giovanni aan de winnende hand was, het voor mij een beetje heet werd onder mijn voeten.'

‘Was jij de regisseur van dat alles?'
‘Ik was de regisseur samen met een team specialisten in Amerika', Vicky kroop dichter naar hem toe. ‘Toen het duidelijk was voor de Italiaanse regering dat ik het onder controle had, kreeg ik ook steeds meer meewerking van de locale overheden. Ik moest verder infiltreren. Het feit dat ik op een gegeven moment zijn luitenant was, is voor mij een zeer leerzame tijd geweest omdat ik nog beter zijn gewoontes kon bestuderen.'
‘Ik verwachtte veel meer last van hem te hebben hier. Waarom had ik geen last van hem?'
‘Die vraag zal ik zo beantwoorden. Toen hij jullie zag weggaan in een militair vliegtuig, brak zijn hart en daarmee ook zijn verstand. Hij begon zijn fouten te stapelen. Hij was tot voor kort nooit onzorgvuldig geweest. Niet in zijn mega-drugstransporten en ook niet in zijn andere winstgevende praktijken. Hij bezat een talent dat geen ander had en dat maakte hem zo gevaarlijk voor de wereld, niet alleen voor Italië. De maffia vond het best omdat hij zijn zaken bijna allemaal buiten Italië had. Hij liet de locale maffia met rust zoals op Sicilië. Daarvoor kreeg hij ook steun van hen.'

‘Maar goed, zijn hart brak en hij heeft jullie niet meer lastig gevallen omdat het voor mij de tijd was hem uit de weg te ruimen. Ik heb daarvan geluidsopnames gemaakt. Ben je eraan toe dit te horen?'
‘Ja en nee. Ja, ik wil dat mijn wroeging een bevrediging krijgt en nee, het is voltooid verleden tijd. Ik kan er niets meer aan veranderen. Maar ik wil ze horen. Is het erg schokkend?'
‘Behoorlijk. Het bestaat uit twee stukken. In het eerste stuk zul je horen dat hij mij onder schot houdt en inmiddels weet wie ik ben. In het tweede stuk overmeester ik hem en breek daarbij zijn arm op verschillende plaatsen. De macht slaat om. Ik laat hem een bekentenis doen.'
Richard pakte een groot formaat audiospeler. ‘Deze produceert een veel beter geluid dan al die kleine apparaten. Dit alles speelde zich af in zijn eigen huis. In de hal om precies te zijn. De verbouwing was nog steeds niet af. Ik had al zijn soldaten gedood die dag. Hij kreeg geen tijd van mij een nieuw team samen te stellen. De laatste soldaten had ik voor zijn huis gedood. Mijn kogels waren op. Dat wist ik al toen ik de hal instapte. Hij wist het nog niet. Ik blufte, leek te verliezen zoals je zult horen.'
Richard zette het apparaat aan. De eerste stem die Vicky hoorde bezorgde haar koude rillingen.

"Zo, Sjaak ten Damme. Ik had je die dag toch niet kapot geschoten. Ik krijg een tweede kans.'
‘Zo'n ding als jij in je hand hebt, heb ik ook.'

Ze hoorde hoe Richard wapperde met zijn Baretta.

‘Het is geen special. Ik heb ze alle tien geteld. Ieder wapen maakt zijn eigen geluid. Dat moet jij toch weten.'

Het geluid van een wapen dat op de grond viel. Dat van Richard.

‘Zo en nu kunnen wij het eens uitgebreid hebben over Vicky. Ik hoorde van mijn mannen dat jij iets met haar zou hebben?'
‘Ja een zakelijke relatie.' Zei Richard koel.
‘Wie sloeg mij neer die avond in de aanbouw van dit huis? Jij?'

Vicky keek hem verschrikt aan, maar hij stelde haar met een simpel hoofdgebaar gerust. Hij had niet toegegeven. Dat zou gelijk staan aan zelfmoord.

‘Ik zou het niet weten. Ik was er niet.'
‘Dreigen met je neerknallen zal niet helpen denk ik. Een beetje pijn misschien".

Op dat moment was er een harde klap te horen via de kleine speakers van het apparaat.
Vicky slaakte een gil.

‘Ik kan het niet aanhoren hoe jij gemarteld wordt, Richard. Echt niet, dat is het mij echt niet waard.'
‘Je moet het allemaal horen, lieverd, anders is het verband eruit. Ik ben weer helemaal opgeknapt dus relativeer het een beetje, okay?' Vicky zoende hem en streelde hem in zijn gezicht.

‘Hoe voelt dit nu?'

Vicky beet op haar lippen. Ze hoorde hoe Giovanni Richard overal schopte waar hij hem raken kon. Alsof ze naar een spannend hoorspel zat te luisteren.

‘Weet je het al? Was je gek op haar? Ik moet het weten voordat ik straks naar haar toe ga en letterlijk het leven uit haar zal slaan als dit zo is!'
‘Luiste,r jij gaat zo naar je schepper en ik ga zo naar Nederland. Ik ga haar terughalen. Ze zal hier een goed leven hebben. Het enige dat jij hoeft te doen, is er voor te zorgen dat ze dit krijgt. Geef het toe en ik zal haar sparen.'
‘Is dat niet iets anders dan wat je net zei?'

Er volgde een korte schermutseling. Richard maakte een paar handgebaren waarmee hij Vicky duidelijk maakte dat hij Giovanni op dat moment het wapen afhandig maakte.

‘Hoe doe je dat, verdomme?' ‘Ik heb wat lesjes gehad van Bruce Lee, nou goed? Zitten er eigenlijk kogels in?'

Er klonk een scherpe knal. Vicky kneep hard in Richard hand.

‘Jezus nog aan toe, mijn knie!'

Er klonk nog een knal. Richard wees naar zijn rechterarm om de plaats aan te geven waar hij Giovanni raakte.

‘Hoeveel kogels had jij nog, man? Je hebt mijn kogels geteld, die van jezelf ook?'
‘Verdomme man! Maak er een einde aan, doe het!'
‘Nee, even geduld.'
‘Wie ben jij?'
‘Ik ben de nachtmerrie die jij niet wilde erkennen.'
‘Ik ken al mijn nachtmerries, ik heb ze allemaal erkend, klootzak!'
‘Deze niet, anders had je hier niet gelegen. Je moet toch wel eens je twijfels hebben gehad, Giovanni. Denk jij nu werkelijk dat je de wereld kunt dicteren met wat jij wilt? Het is niet eens je eigen land dat ook van je af wilde. Niet eens je eigen geliefde Gomora. Je merkte niet eens dat je een persona non grata was. Dat ik hier sta, klootzak is omdat het een ‘opdracht' van mij is je hele organisatie op te rollen. En als je niet zo achter je Vicky was aangerend, dan had je geweten dat ik je handelspijlers in alle landen langzaam heb ontmanteld. Europa en Amerika wilden heel graag van je af. En toen ik hoorde hoe verschrikkelijk jij huishield met al je praktijken, heb ik mijn bedrag naar beneden bijgesteld.'

‘Heb jij met Vicky.'
‘Ja lul! Ik heb met Vicky en alle keren dat je twijfelde of ik het was? Ja, ik was het. Ik was overal en nergens. Jij hebt Vicky pijn gedaan. De vrouw waar ik zielsveel van houd. Jij mag branden in de hel die je hier al gecreëerd hebt.'
‘Ze hield van mij!'

Giovanni begon te huilen. Er was weer een harde knal te horen. Richard wees naar zijn buik. Vicky begreep hem. Hij kermde als een gewond beest.

‘Wordt het eens tijd Vicky je verontschuldiging aan te bieden?' ‘En wat heeft zij eraan dat ik dat zou zeggen?'
‘Ze heeft er recht op de excuses te horen die jij nú in gaat spreken op de geluidsrecord die ik onder mijn kleren heb.'‘Ook dat nog. Wat maakt het uit, ik overleef het toch niet. Toch wil ik mijn oprechte verontschuldiging aanbieden aan haar. Ik heb haar nooit bewust pijn willen doen. Ik wist niet beter, ben zo opgevoed. Ben opgevoed in haat en met veel pijn. Ik dacht echt dat ik goed voor haar was. Wil jij voor mijn kind zorgen?'
‘Het is jouw kind niet, sufferd. Het is mijn kind en dat heeft je eigen arts vastgesteld.'
‘Kun je mij dan nu alsjeblieft doodschieten. Nu ik dit allemaal weet en niets meer kan doen?' ‘Tot het laatste blijf je commanderen. Weet dat je zult sterven zonder eer en ik hoop met een geweten. Weet dat je geen geld meer hebt. Geen soldaten. Geen Vicky. Je hebt niets meer.'
‘Waarom haat je mij zo?'
‘De enige die mocht zeggen:'God waarom?' Was oprechter dan wij allemaal".

Op dat moment klonken er vier scherpe knallen. Giovanni leek zijn laatste adem uit te blazen.

Richard had zijn dood niet vastgesteld. Rustig liep hij weg.

Richard zette het apparaat uit. Vicky's tranen liepen in dikke stralen over haar wangen. Ze kroop dicht tegen Richard aan. Na tien minuten ging de deur open. Astrid kwam Boy brengen en legde hem tussen Vicky en Richard in. Hij keek eerst zijn moeder en toen zijn vader aan en glimlachte.
‘Ik ben blij dat jij in mijn leven bent, Vicky. Blij dat je bestaat. Ik houd van je. Zoveel dat het vaak pijn doet.'
‘Hou ons vast, lieverd, hou ons vast.'

                                                                             EINDE.