Kan ik haar nog ruilen?
Moet je haar nu zien, met dat haar en die kleren. Dat ziet er toch niet uit! Een voddenbaal is ze, een hoerige voddenbaal. Natuurlijk vindt mama dat niet goed. Ze heeft wel eens wat van die troep in de vuilnisbak gemikt, maar dan blijft ze maar tekeergaan. Realiseert ze zich wel dat mama daar heel verdrietig van wordt? Realiseert ze zich wel dat ze pas 15 is? En dan wil ze ook nog een piercing en een tatoeage. Om gék van te worden. Ze is toch heus een moderne moeder, heel anders dan haar moeder vroeger, maar dit kan ze natuurlijk niet toestaan. Ze is verdorie net van die beugel en die bril af, zou ze zichzelf weer gaan verminken. En dan voorgoed. En dat denkt dan dat ze met jongens om kan gaan, dat ze uit kan gaan. Een kind is ze, haar kind.
En daarom houdt ze haar poot stijf, ondanks al die ruzies. Alleen maar ruzie. Wat ze niet beseft is dat mama daar nog het meest onder lijdt. Hoofdpijn krijgt ze ervan. Maar ja, je moet er doorheen, hè. Zij is tenslotte de moeder. Zij weet het toch het beste.
Het valt ook allemaal zo verschrikkelijk tegen. Ooit was het een droom, een droom die maar niet in vervulling wilde gaan. Maar haar smeekbedes werden verhoord en de dag kwam dat ze het grote nieuws eindelijk mocht brengen: ze was in verwachting.
Vanaf die dag werd de droom alleen nog maar mooier. De echo’s, de eerste schopjes, haar groeiende buik; met dit wezen dat ze zelfs nog nooit gezien had, voelde ze een verbintenis die intenser was dan al haar andere ervaringen. Maar ja, toen trok ze haar mond nog niet open. Vijftien jaren zijn er verstreken en nu liggen de kaarten heel anders. Heel anders.
Ze liet trouwens snel genoeg horen dat ze haar mondje kon roeren. Je hoeft haar niet uit te leggen wat een huilbaby is, hoor. Ze is ervaringsdeskundige, kun je wel stellen. Wanhopig werd ze ervan. Maar dat ging gelukkig over en verder was ze wel een lief kind. Omdat mama zo lief voor haar was. Mama is lief voor jou, dan ben jij lief voor mama, oké? Dat hadden ze zo afgesproken. Ach, toen was het ook allemaal nog zo makkelijk. Mama kocht haar kleren, bepaalde welke televisieprogramma’s ze zag, wanneer ze ging spelen en met wie. Niet te veel en niet te vaak. Thuis was ze toch het beste af. Veilig en geborgen. Mama wist wat het beste voor haar was. En dat is nog steeds zo, al denkt zij van niet.
Het valt ook allemaal niet mee. Zij is dus echt je ergste nachtmerrie. Je zou toch zo’n moeder hebben, zeg. Tering! Denkt dat ze zich overal mee kan bemoeien. Met wie ze omgaat en zo. En met school. Al die keren dat ze naar school belt en verhaal gaat halen bij een of andere leraar. Zwaar voor lul! En dat zegt ze haar ook iedere keer. Maar ze wil niet luisteren, hè. Nee, zij weet alles zo goed. En dan zegt ze het nog maar een keer, maar dan een beetje harder. Als ze terugscheldt, luistert ze tenminste. Mag zij wat van zeggen. Zij was altijd al zo’n schreeuwlelijk, met haar ‘doe dit, doe dat’. En dat moest dan wel, hè, toen ze nog een uk was. Met haar suffe truttendingen. Maar dat doet ze dus mooi niet meer. Ze is gekke Henkie niet. Een beetje uitgelachen worden op school, zeker? Mama’s papkindje. Dat is zó niet cool.
En dan die kleren! Om je kapot te schamen. Daar wil je toch niet mee gezien worden? En dan nog denken dat ze hip is ook. Dat ze weet wat in de mode is. Echt, als ze zou dragen wat mama in haar kast legt… Dat zou sociale zelfmoord zijn. Maar daar begrijpt ze natuurlijk geen reet van. Dat mens is zelf ook uit de prehistorie. En die piercing en die tatoeage die komen er dus mooi wel. Als compensatie voor al die jaren dat ze met die smoel vol ijzerwerk en die kunststof kozijnen heeft rondgelopen. Dat mocht allemaal wel. En nu wil zij iets wat gewoon mooi is en dan gaat ze ineens spastisch doen, net als over uitgaan en jongens. Kom op, we leven in de 21e eeuw! Duh… Ze is toch zeker geen kind meer?
En daarom houdt ze haar poot stijf. Dan maar ruzie. Ze realiseert zich gewoon niet dat ze haar daar zo verschrikkelijk mee kwetst. Buikpijn krijgt ze ervan. Hoe komt ze daar nou ooit doorheen? Zij is de moeder. En ze denkt dat ze alles beter weet. Nee, als ze later zelf kinderen krijgt, gaat ze het allemaal anders doen. Beter.
Kinderen…
Ouders…
Kon je ze maar inruilen.
