Ik ben verliefd shalala / Sloveense schone
Eigenlijk had ik Driek gevraagd of ik deze week kon verzuimen een column te schrijven. Dit komt omdat ik vandaag (ik schrijf dit ook echt vandaag, 0:52) de leeftijd van 21 jaar bereik. Naast dit heuglijke feit bereikten mijn broer- en zuslief gisteren al respectievelijk hun 16e en 29e verjaardag. U ziet, met een gezin van acht kan het voorkomen dat er drie in twee dagen jarig zijn. “Jullie hadden wel altijd geluk ten opzichte van de andere kinderen”, zei mijn moeder vandaag in de auto, “want we kregen altijd rond jullie verjaardagen vakantiegeld.”
In ieder geval was ik te druk om me om een column te kunnen bekommeren, ironisch genoeg terwijl ik als schrijver graag van de gelegenheid gebruik had willen maken om op mijn 21e verjaardag een coming-of-age-stuk te schrijven over hoe ik nu bier kan drinken in de VS, kan gokken waar ik wil en zo nog veel meer dingen; nu ik die twee punten heb genoemd zal ik ze verder achterwege laten als futiele wapenfeitjes, en me concentreren op wat écht uitmaakt.
Het leven, of meer precies, mijn leven, zoals ik dat al zo vaak in kleine, persoonlijke portretjes met jullie heb gedeeld. Wellicht vraag ik me later, gerimpeld bij de openhaard Rousseau lezend met een glaasje cognac, nog wel eens af wat me bezig hield toen ik éénentwintig was. Welnu, dit dus.
Deze week was er weer het Eurovisie Songfestival. Nou kan me dat (wees gerust, toekomstige, dit lezende ik) in de regel al jaren zeer weinig schelen, maar omdat ik donderdagavond niet bijzonder veel te doen had en zelfs het hele internet wel zo’n beetje had afgesurft, deed ik de televisie aan. Dit is wellicht voor veel mensen iets waarvan je zegt, “nou, holladiejee, hij doet de tv aan”, maar ik doe dat eigenlijk – buiten de sporadische ramp of anderzijds het CNN kijken waard zijnde Breaking News – zeer zelden. Als ik al iets kijk is dat op de staats- of commerciële Uitzending Gemist.
Het wilde geschieden, dat ik, mijn tv ingeprogrammeerd hebbende met de publieke netten als eerste, direct op het Eurovisie Songfestival belandde – dit werd immers op Nederland 1 uitgezonden. Om precies te zijn was het de tweede halve finale, waarin een voorselectie werd gemaakt voor de finale van zaterdag. Nu weten wij allen, dat Duitsland die zou winnen, maar toen waren alle opties nog wijd open. Het tweede liedje van de avond begon net toen ik begon te kijken.
Ik zocht uit gewoonte het topic op FOK! over wat ik zat te kijken op, en bekeek of Sieneke al was geweest. Ze bleek zevende, na een aantal tranentrekkende ballads uit Oost-Europa. Met haar draaiorgel, ietwat plompe uiterlijk (zeker vergeleken met de onaardse Slavische schoonheden die reeds ten tonele waren verschenen), matte zang, ronduit idiote tekst en infantiele act die nog het beste door de legendarische Stephen Fry op Twitter werd samengevat met “my television set has just had a severe 70’s flashback” of iets van gelijke strekking. Andere Twitteraars vroegen zich af wat die Nederlanders hadden zitten roken… of… nee, dat wisten ze wel.
Ik had nog nooit zoveel plaatsvervangende schaamte gevoeld voor mijn land. Niet toen Balkenende met Jan Smit had ge-sms’t, niet toen een sneue milieuactivist de grootste politieke hervormer in tig jaar overhoop knalde. Ik had het liedje vóór deze vertoning angstvallig gemeden en kende het refrein alleen van het sjalalie-sjalala dat ik overal om me heen hoorde zingen. Maar God, nee. O help. Ik heb drie minuten zitten lachen en janken tegelijk. Wat een verval weer. Niet dat al die andere landen geweldig waren, maar dit… en je dan afvragen waarom je die finale niet haalt. Fuckin’ Vader Abraham, ja dat gaat werken.
Goed. Ik besloot toch maar verder te kijken omdat ik, alle schaamte ten spijt, toch wilde weten hoe het zou aflopen, als in een slechte, voorspelbare Hollywood-blockbuster. En toen, hoewel mijn Nederlands-lerares me altijd op de vingers tikte als ik ‘en toen’ schreef, en toen kwam Slovenië. Hoewel ik behalve haar geografische ligging en hoofdstad bitter weinig weet over Slovenië, kon ik de act al na een paar seconden waarderen.
Waar onder andere de Oekraïne ook al een stukje vrouwelijk schoon als PR gebruikte, wist voor mij Slovenië al die andere mevrouwen in de schaduw te zetten. Het liedje zal de meesten die het keken waarschijnlijk niet eens bij zijn gebleven, maar de Sloveense titel vertaalde ruwweg naar “populaire folk-rock”, en dat was het. Een ‘rocker’ en een Sloveens polka-ensemble, in traditionele kledij. Van de ongetwijfeld welgevallige vormen van hun leadzangeres was dus weinig te zien; haar pakje gaf behalve blote onderarmen en in sokken gestoken onderbenen niets weg.
Maar dat maakte ditmaal niet uit. Waar je bij de gemiddelde slechte film zit te wachten tot de hoofdrolspeelster eindelijk haar kleren eens uitdoet en ophoudt met interessant lijken, waar de gemiddelde songfestival-act bestaat uit de indrukken “oeh benen”, “oeh tieten” en “oeh kontje”, mocht dit meisje voor mijn part voor eeuwig die wijde roodwitte jurk aanhouden. Vaste lezers hebben het al alinea’s door, zullen zich afvragen, ‘voor de draad ermee, Bert, ben je weer verliefd op een onmogelijk meisje?’
Ja, goed gezien. Haar gezicht deed het ‘m dit keer. Gebiologeerd staarde ik ernaar, hoe ze blij lachte, zong in die Oostbloktaal die ik niet machtig ben, de verfijnde wenkbrauwen, de lieve vrolijke ogen, de perfectie in het algemeen… na drie minuten schrok ik wakker met het volgende kudtnummer, na een uur of zo wist ik dat Sieneke het niet gehaald had, evenals Slovenië. Maar loslaten kon ik het niet.
De volgende dag vertelde ik mijn broertje erover en zocht ik de act op op Jijbuis. Na een paar seconden riep hij al uit: “Ik weet het al.” “Wat?” “Waarom je d’r zo leuk vindt.” “Nou?” “Ze lijkt op je ex.” Ik keek eens goed. Inderdaad had ze er wel degelijk iets van weg. Zou dit het zijn? En wat dan nog? Ik hoorde ooit, dat je eerste vriendinnetje de grootste indruk achterlaat, dat je alle andere relaties afweegt tegen die eerste. Of dat zo is weet ik niet, misschien zoek ik gewoon op voorkeur, maar wat een schoonheid.
Zondagavond, weer twee dagen later, werd ik opnieuw geprikkeld. In het nieuws op FOK! verscheen een berichtje over de Duitse songfestivalwinnares, die klaarblijkelijk naakt was gegaan in de één of andere soap. Ik moest meteen denken aan mijn meisje van de week, mijn muze voor een dag. Ik postte dat ik zo naar Slovenië zou gaan om d’r te veroveren. Iemand suggereerde haar dan namens FOK! te interviewen. In mijn dwaasheid zocht ik zelfs nog op, hoeveel de tickets kosten. Meer dan 250 euro naar Ljubljana (toch nog voordeel van het ooit moeten leren van die stad).
Ik google’de haar naam en klikte lukraak pagina’s aan. Ik ben in mijn hele leven ongetwijfeld niet op zoveel Sloveense sites geweest als gedurende de afgelopen dagen. Met Google Translate las ik alles wat ik kon vinden in gebrekkig Engels. Ze bleek van februari 1990 te zijn, dus 20 jaar oud. Mijn ex was van mei dat jaar. Verder ambieerde ze altijd al een zangcarrière, ex idem, maar is ze nu ook bezig aan een kappersopleiding. Doordat de band op de site gesponsord zei te worden door een kapsalon, wist ik meteen wáár ze knipte.
Het is verbazingwekkend hoeveel info er toch nog te vinden is over een of ander Sloveens persoon. Je verwacht het niet. Toen ik het zoveelste vertaalde artikel doornam, kwam ik opeens van de koude kermis thuis. Mijn fantasieën over een vlucht naar Ljubljana, een interview, een avond stappen, alle premature, ietwat puberale gedachten waren in één maal overbodig gebleken. Ze heeft, in diezelfde band, een vriendje. “We werden op elkaar verliefd toen we samen het liedje voor het songfestival schreven”, zegt hij, de patser, de vlegel, de nitwit, de naarling.
Dus het zal allemaal wel. Rutte? Cohen? Sjalalie? Teeven? Nu even niet. Want 1, als je jarig bent mag je uitzonderingen maken, en 2, Barbara Ogrinc heeft al een vent op de bank. Of eigenlijk niet, want volgens dezelfde internetbron wonen ze beide nog thuis bij hun ouders. Net als Sieneke. Is daarmee de cirkel weer rond? Geen idee, maar het leek me zo fatsoenlijk dit alles alsnog met u te delen, in plaats van ordinair verstek te laten gaan. Voor de keizer, het volk en het nageslacht. En om aan te duiden dat zéker al het manvolk het volgende filmpje moet aanschouwen.
