Laat je kont zien!
Mijn favoriete kledingstuk door de jaren heen is toch wel de spijkerbroek. Een ideaal kledingstuk en op vele manieren te dragen. Natuurlijk is de spijkerbroek ook aan mode onderhevig. Toen ik een jaar of zestien was, was het bijvoorbeeld mode om een spijkerbroek te dragen waar een witte bies in de zijnaad zat verwerkt. “Broeken met een witte streep,” noemden wij zo’n spijkerbroek.
Spijkerbroeken met wijde pijpen, met nauwe pijpen, donkerblauw, gebleekt, ik heb veel soorten gedragen. En draag ze nog.
Ik koop geen goedkope spijkerbroeken meer. Waar ik op de markt of bij de H&M blij ben met een koopje als ik een leuk truitje of bloesje zie, voor een spijkerbroek tel ik graag een hoop centen neer. Levenservaring. Zo mag je dat rustig noemen. Door de jaren heen heb ik weinig plezier gehad van spijkerbroeken die maar een paar tientjes kostten. Vooral in de tijd dat heel erg strakke broeken in de mode waren. Zo’n broek, waarbij je op je rug moest gaan liggen om met ingehouden adem de rits en -met een beetje geluk- ook nog de knoop dicht te krijgen. Als je dan opstond moest je dat met gestrekte benen doen, want je knieën buigen, dát kon je wel vergeten. Bij de duurdere broeken blééf het model lekker strak, bij de goedkope modellen werd mijn moeder steeds boos op mij. Want na een dag gooide ik die broek alweer in de was, omdat deze ‘wijd was geworden.’
Als ik een spijkerbroek ga kopen, dan sta ik in de paskamer constant achterom te kijken. Want ik wil een mooie kont hebben in de broek. Ik weet precies welke broek afbreuk doet aan mijn figuur en bij welke broek mijn man zal zeggen: “Jij hebt echt de mooiste kont van de hele wereld!” Vind ik dat belangrijk? Ja. Het geeft mij een fijn gevoel om een kledingstuk te dragen waar ik me mooi in voel. En of dat nou stoer is, met een paar laarzen en een gebreide trui, of chique met stilettohakken en een mooie bloes of sportief met een paar gympen en een leuk shirt, in een spijkerbroek die perfect zit, voel ik me altijd goed.
De modeontwerpers proberen steeds weer een geintje met ons uit te halen. Vorig jaar kwamen ze eerst met skinny-jeans op de proppen. Mooi woord in dit verband. Proppen. Veel mensen begrepen de strekking van het woord skinny niet. Zij dachten dat een ieder die dit kledingstuk aantrekt er slank uit zou zien in zo’n superstrakke broek. Maar dat is natuurlijk niet zo. Als je een dikke reet in een skinny-jeans propt, blijft het gewoon een dikke reet. Als je twee stokjes van benen hebt, blijven het gewoon stokjes in een skinny-jeans. Het is geen corrigerend kledingstuk, maar het laat je figuur gewoon zien zoals het is. Bovendien zit zo’n spijkerbroek dermate strak, dat als je beschikt over wat babyvet, om het zo maar eens uit te drukken, dat dit vet naar boven wordt gerold, als het ware. Opgestroopt. Dus boven de tailleband van de broek krijg je dan een soort opstopping van huid. Dat gaat over de broek bloezen. Niet mooi.
Wat ik ook niet mooi vind, sterker nog, wat ik echt spuuglelijk vind, dat zijn de leggings die met spijkerbroekstofprint bedrukt zijn. Belachelijk! Dan koop je een legging -sowieso al een onbegrijpelijk product- en dan ziet die er van een afstandje nog uit als een spijkerbroek met elastiek in de taille. Als je de spijkerstoflegging gaat bekijken, dan ziet de broek er aan de buitenkant uit als spijkerstof, maar aan de binnenkant is hij wit. De stof voelt ook eng glad aan. Spijkerstof hoort ruw te zijn. Het is een namaakspijkerbroek. Je ziét achterzakken, je ziét lusjes op de tailleband, maar die zitten er niet echt. Erop gestempeld.
Gat in de markt. Mannen hoeven voortaan niet meer een overhemd te kopen, plús een stropdas, plús een colbertjasje, welnee! Gewoon een trui bestempelen met overhemdenmotief, stropdassenmotief en colbertjasjesmotief, en klaar ben je! Over het hoofd aantrekken, wat wil de man nog meer? Niks knoopjes vastmaken, een stropdas strikken, jasje aan, één handeling, meer is er niet nodig! Ik vind die leggings zo enorm bespottelijk! Als ik op de Albert Cuyp loop en weer zo’n rek zie, met daartussen dan ook nog zilveren en gouden leggings, dan krijg ik soms zin om er gewoon eentje te kopen. Om mijn man aan het lachen te maken op een sombere najaarsdag. Of om mijn familie te choqueren. Maar ik vind het toch zonde van mijn vijf euro om die aan een legging te besteden. Zelfs als die van spijkerstof is!
Ik schrijf eigenlijk zelden over mode. Vorig jaar heb ik over die belachelijke schoenmode geschreven, over Grocs, Ugs en Birkenstocks en dit jaar heeft weer een kledingstuk mijn aandacht getrokken. Want zoiets afschuwelijks heb ik echt nog nooit gezien. Eerst kreeg ik al een voorproefje toen ik in het vroege voorjaar, toen de zon zich nog amper had laten zien, maar de winkels al wel volhingen met de nieuwe voorjaarscollectie, in een winkel kwam waar ‘boyfriends’ hingen.
Het concept is simpel: de modeontwerpers gingen er vanuit, dat vrouwen allemaal een mannelijke partner hebben die dan ook nog eens een stuk groter is dan zij. Een héél stuk groter. Allemaal minivrouwtjes met maximannen. Sowieso al een tikje generaliserend. Maar goed, daar vanuit gaand hebben de modeontwerpers verzonnen, dat die vrouwen het leuk vinden om de spijkerbroek van deze grote macho man te dragen. Een variant op het mannenoverhemd. Naar wát voor romantische film je ook kijkt, na de bedscène heeft zij altijd zijn lichtblauwe overhemd aan en vindt hij haar onnoemelijk sexy in zijn overhemd. Te groot is dan dus synoniem voor heel sexy. Ik heb zo’n broek gepast. Terwijl ik de broek met beide handen vast moest houden, anders was hij meteen weer op mijn enkels gezakt, zei de verkoopster: “Je kunt er het beste een riem om doen.” Goeie tip. Ik had de pijpen al zes keer op moeten rollen om niet te struikelen en toch bleef de verkoopster volhouden dat het echt mijn maat was, maar dan in het ‘boyfriend.’ Het zal wel. Ik draaide me gewoontegetrouw om om mijn kont in de spiegel te bekijken, maar hoe ik ook zocht, ik kon geen kont vinden. Niks. Nergens. Hij was gewoon verdwenen in al die spijkerstof. Dus mijn keuze was snel gemaakt. Ik ging het pashokje weer in, liet de broek los en ‘plop’ hij lag al op de grond. Wel een voordeel: ik had mijn schoenen niet eens uit hoeven te trekken om deze broek te passen!
Maar de ‘boyfriend’ is nog heilig vergeleken met de broek die echt dé ontering genoemd mag worden van alles dat vrouwelijk is. Hoe krijgen die modeontwerpers het toch altijd voor mekaar? Je ziet dan het ene najaar een programma over de nieuwe mode van volgend jaar, en als ik dan zie wat die modellen aanhebben, dan snap ik die chagrijnige, arrogante koppen wel. Kijk, zij krijgen er nog voor betaald om in een belachelijk pakje een catwalk een aantal malen op en neer te wandelen. Het blijft natuurlijk gênant, maar je moet wat overhebben voor je geld. Dus er bespottelijk bijlopen voor een paar honderd euro op een avond, daar moet je dan maar bovenstaan. “Dat gaat écht niemand dragen, hoor!” gier ik dan voor de tv.
Dus wel.
Spijkerbroeken met een laag kruis. Harembroeken, zo noemden wij dat model vroeger. En die werden gemaakt van soepel vallende stof, zodat je goed moest kijken of het nou een lange rok was of een broek. En zó’n broek maken ze nu dus van spijkerstof. Dan hoef je niet te kijken of het een rok is of een broek. Dat is wel duidelijk. Zo’n broek heet een baggyjeans. Vrij vertaald: een broek die als een zak om je lijf hangt. Drollenvanger, dat zou een betere naam zijn. Ik kan me voorstellen dat vrouwen die last hebben van een baarmoederverzakking zo’n broek met plezier zullen dragen.
Nee, dat is niet waar. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar iémand is die zo’n broek met plezier zal dragen. Het ziet er niet uit. Als je een mooi figuur hebt, dan is het de pest voor je figuur; als je een slecht figuur hebt, dan wordt het alleen nog maar geaccentueerd. Het ziet er gewoon zakkerig uit. Je ziet iemand met zo’n broek meteen niet meer voor vol aan. Voor incontinente dames is het misschien een uitkomst. Je kunt de tena-ladies op elkaar stapelen, zonder dat iemand het ziet. Ook als je last van trossen aambeien hebt, biedt zo’n broek misschien uitkomst. Tja, ik probeer ook de voordelen maar te benoemen!
Wat ís dat toch met mensen? Mensen laten zich niet graag leiden. Ze zijn vaak koppig, eigenwijs, hebben hun eigen mening daar waar het de politiek, religie, maatschappelijke problemen en andere zaken betreft, maar als er door een stelletje kleermakers verzonnen wordt dat we echt allemaal voor lul moeten gaan lopen deze zomer, dan wordt er massaal gehoorzaamd!
Ik vertelde aan een jonge collega dat ik die spijkerbroeken met die lage kruizen zo bespottelijk vind. Ze was het helemaal met me eens. Twee weken later verscheen ze zelf met zo’n broek op het werk. Ik moest lachen en ze verontschuldigde zich ook meteen: “Mijn vriendinnen hebben inmiddels allemaal zo’n broek. En echt, ik vond ze eerst ook heel lelijk, net als jij, maar je went eraan. En deze is toch nog niet zo héél erg?”
Morgen ga weer naar mijn werk. Mijn fijne G-star spijkerbroek ligt al klaar. Een mooie, strakke broek met een iets uitlopende pijp. Een spannende spijkerbroek. Sluit prachtig aan rond mijn billen en het kruis van de broek zit waar het hoort: in mijn kruis.
