iPhone-column: Collegebillen

Voor de tweede maal in korte tijd ben ik zo gemotiveerd om een column te schrijven, dat ik mijn iPhone uit mijn zak heb gegraaid om via de note-functie weer eens flink van me af te schrijven.
 
Dit blok volg ik een vak genaamd Algemene Literatuurwetenschap, dat in werkelijkheid nog een stuk saaier, taaier en schoolser is dan de naam al doet vermoeden. Aanwezigheid is bij hoor- en werkcolleges verplicht, werkopdrachten moeten elke week stipt om 10 uur op maandagochtend ingeleverd (terwijl het college pas 11 uur aanvangt), en voor het tentamen mogen we tientallen begrippen woordelijk uit ons hoofd leren.
 
Daarnaast wordt het vak gegeven door een strikte, onplezante Vlaming die zich gespecialiseerd lijkt te hebben in het zo oninteressant, gortdroog en langdradig mogelijk uit de doeken doen van de lesstof.  Het is niet voor niets de derde keer dat ik probeer dit verplichte vak af te maken.
 
Dus zat ik ook vandaag 's morgens om acht uur al achter mijn computer, nam ik netjes op tijd de trein om mijn opdracht voor 10 uur in te leveren, pakte ik daarna bus 11 richting de Uithof en stond ik uiteindelijk een klein half uur voor het college zou aanvangen met een bakje slootwaterige koffie in mijn hand een sigaretje te roken.
 
Om kwart voor elf liep ik de vals plat-helling richting de massieve collegezalen van het Educatorium op, daarbij twijfelend of de groep studenten die zich voor collegezaal Megaron verzameld had, wel hetzelfde vak volgden.
-Is dit ALW? vroeg ik.
-Nee, hedendaagse geschiedenis.
-O.
 
Toen met het arriveren van hun hoogleraar het overgrote merendeel van de wachtende studenten achter de man aanliep, zaal Megaron in, bleven er nog slechts een paar mensen staan die klaarblijkelijk ook voor zaal Theatron waren gekomen. Een daarvan was een meisje dat nonchalant tegen de muur aangeleund stond. Ik had haar nog nooit eerder opgemerkt, maar nu moest ik moeite doen om mijn ogen van haar af te houden.
 
Ze had steil, zwart haar met een wat ik altijd noem 'Beatles'-pony, of zo je wil een Lily Allen-coupe, die ze over haar schouders liet vallen. Verder droeg ze een kort zwartleren jasje en een spijkerrokje dat beter een riem had kunnen heten. En daar, precies daar, lag mijn interesse. Hoewel ze een prachtig jong gezicht had, mooie diepe bruine ogen, was de panty die ze vandaag uit de kast had getrokken het ultieme kroonjuweel van haar verschijning.
 
Nou moet ik meteen van m'n hart dat ik een regelrechte benenman ben. Nog meer dan een mooi decolleté of een strak buikje, weet een rank stel benen mijn gemoederen te verhitten. De benen in kwestie waren gewoonweg perfect. Haar korte rokje verborg de ronding waarin haar bovenbenen in haar achterwerk overging geenszins. Dit fascineerde me omdat ik, hoewel afgelopen seizoen een waar feest was voor de korte-rokjes-met-panty's-liefhebbende man, al tijden niet meer zo’n kort ding had gezien boven zo’n paar benen.
 
Zeker tien minuten lang keek ik af en toe sluiks naar het prachtigs dat nog steeds met een enigszins ongeïnteresseerde blik tegen de muur aanleunde. In gedachten deed ik dingen met die benen die het daglicht niet verdragen kunnen. Maar, zoals dat een man van bijna écht volwassen leeftijd betaamt, hield ik me in. Wegdromen in seksuele fantasieën is immers veel te banaal, en ik ken mezelf: als ze kijkt, verkleur ik sneller dan een kameleon. Dus keek ik steeds net lang genoeg om mijn hoofd koel te kunnen houden.
 
Tot het meisje haar handtas van de grond oppakte en de halve meter brede traptreden naar de boveningang van collegezaal Theatron besteeg. Als gehypnotiseerd liep ik op een paar meter afstand achter haar aan. Nu pas, haar in actie ziende, merkte ik op dat het ronde randje van de onderkant van haar billen bij elke stap zichtbaar werd. Gestrekt, billen. Gestrekt, billen. De brede traptreden en het feit dat ze omhoog liep, maakten dit door haar flinterdunne panty geweldig zichtbare schouwspel alleen maar plezieriger.

Inmiddels bijna bovenaan de trap keek ze opeens om - mijn blik steeg vliegensvlug, maar niet vlug genoeg, van haar goddelijke achterwerk naar haar Bambi-ogen - en wierp ze me de klassieke 'wat kijk je nou'-mooie meisjesblik toe. Ze opende de zaaldeur en ging helemaal rechts achterin zitten in de vrijwel lege zaal. Ik ging aan de andere kant in dezelfde rij zitten en keek in de reflectie van het schermpje van mijn iPhone naar de benen. Ze sloegen over elkaar, wiebelden heen en weer...
 
-Het is toch niet waar hè? dacht ik plots bij mezelf. Met mijn hand deed ik een vlugge check.
-Warempel! Dus toch! Gij verderfelijk verbeeldingsvermogen! Gij wanstaltige paringsdrift! Gij verwerpelijke waanvoorstellingen! Ik kreeg naar ik me kan herinneren voor het eerst sinds ik in de brugklas tijdens de pauze een blond mavomeisje met rokje zó diep zag bukken om iets uit de snoepautomaat te pakken, dat haar volledige zaakje in haar becameltoe'de string zich voor mijn oog ontvouwde, een enorme johnson, een snoeiharde willy, een uiterst opgetogen zwellichaam.

-Gut, dacht ik, de door bewustwording snel minder solide bobbel voelend, -volledig gerechtvaardigd met zo’n lekker ding, maar alsnog wel erg puberaal voor een derdejaars.  Toen om vijf over elf nog steeds geen docent aanwezig was, stond het meisje als eerste van de schaars aanwezige studenten op en verklaarde met een Brabants accent dat er geen college was.
-Hoe weet je dat? riep iemand.
-Bleek op Facebook te zijn gepost, krijg net een sms’je.
-O. Lekker dan.
 
Hoewel ik dus voor Piet Snot vroeg uit de veren was gegaan om huiswerk te maken, in te leveren en aan de aanwezigheidsplicht te voldoen, slechts te wijten aan het feit dat ik de sociale media niet in de gaten houd, vond ik het plots uitvallen van de les dit keer in het geheel niet erg. Zelfs nu, uren later, dit in de namiddag typend in de trein, staan de onderranden van haar billen nog op mijn netvlies gebrand.
 
Na haar mededeling stond ze op om met nog 1 bliktrekkend loopje de zaal te verlaten. Opdat wij nooit vergeten krabbelde ik in mijn open liggende collegeblok wat steekwoorden betreffende haar uiterlijk. Toen ik opkeek om te kijken was ze weg.

Sent from my iPhone