Niet meer chillen in de rosse buurt!
In vroeger tijden, ver voor de uitvinding van televisie, msn en spelcomputers, deden we niets anders. Maar toch zijn ze pas de laatste decennia een doorn in het oog van keurig Nederland: hangjongeren. Al kwattend lurkt de patatgeneratie aan hun energiedrankjes, roept doodsbenauwde meisjes wat onwelvoeglijks na, verblijdt de omwonende bejaarden met de meest melodieloze hardhouse, terrortrance of weet ik veel wat voor atonale herrie en probeert in sneltreinvaart de ozonlaag volledig weg te vagen door hun Aprilia-scooters urenlang stationair te laten ronken. Maar hoewel ze zich uiterst stoer proberen voor te doen door luidruchtig te boeren en vuilnisbakken in de fik te steken, zijn hangjongeren eigenlijk juist losers die niet mee mogen doen met de gangbang van 12-jarige Priscilla en wannabe-bitches die zichzelf na 4 breezers nog steeds niet in coma hebben gezopen. Je weet toch, Bakra!
In de loop der jaren zijn verschillende paardenmiddelen ingezet om het hangen aan banden te leggen, uiteenlopend van wonderschone cantates van Johann Sebastian Bach, tot de speciaal ontworpen Mosquito. Dit uit Engeland overgewaaide apparaatje produceert een voor pubers kapot hoge irri pieptoon, die voor mensen boven de 25 niet hoorbaar is. In theorie althans. Waar de ontwerpers echter geen rekening mee gehouden hadden, is dat het leeuwendeel van de hangjeugd al voor het 12e levensjaar hun gehoor door middel van geluidsbegrenzerloze iPods dusdanig ernstig hebben aangetast, dat zij immuun zijn geworden voor de Mosquito. En de enkeling die dat niet is gelukt, geeft de volumeknop van de meegetorste ghettoblaster gewoon een slinger. En dus chillt men lekker verder. No spang!
Maar nu is er na jarenlang onderzoek eindelijk een doorbraak in het probleem voor alle dorpjes waar helemaal niets te beleven valt. Men komt op de proppen met roze lampen in de strijd tegen het kwaad. Geen grap. Het speciale licht zorgt ervoor dat puisten extra in het oog springen, en dat willen de 13-jarige bradda’s niet. De straat onderkwijlen is immers een stuk minder stoer met een gezwel op je kin of een rugtas op je voorhoofd. In Engeland schijnt dit lumineuze idee met succes te worden toegepast, maar voordat Henk en Gré de Vries opeens midden in de rosse buurt van Obdam wonen, willen Nederlandse wetenschappers eerst uitzoeken of de lampjes hier ook werken.
Nu ken ik het academische wereldje goed genoeg om te weten dat onderzoeken in het geheel niet worden getoetst op hun maatschappelijke nut, maar zullen we niet eerst even nadenken voordat er opnieuw tienduizenden euro’s overheidsgeld worden verspild? Ten eerste: zijn Britse wetenschappers niet te vertrouwen of zo? Of zijn de Engelsen veel ijdeler dan wij? (Voor iedereen die weleens in Engeland op vakantie is geweest, is dit geen serieuze vraag denk ik). Hebben Britse hangers misschien meer last van jeugdpuistjes dan hun Nederlandse tegenhangers? Voor slechts duizend euro wil ik het antwoord wel geven hoor.
Maar ja, wie ben ik. Lang leve het wetenschappelijke onderzoek. En dus zal Nederland anno 2011 het grootste red light district ter wereld zijn. Want hangjongeren mogen dan dommer zijn dan hun scooters, één ding hebben ze beter begrepen dan de beleidsmakers. Een hangplek roze kleuren, lost het probleem niet op, maar verplaatst het naar een pleintje om de hoek.
