iPhone-column: Huurmocronaars
Voor het eerst, nog nooit vertoond; de primeur op interactief columngebied. Een volledige column, geschreven als note op mijn mobiele telefoon.
Ik zit in de trein van Utrecht naar Soest en stond zojuist in afwachting op het perron een sigaretje te roken; binnen een cirkel van 3 meter om de rookpaal, natuurlijk. Ik doe precies wat door de antirooknazi's van me verwacht wordt. Een arme student kan zich de boete omwille van een stukje rebellie gewoonweg niet permitteren.
Naast mij op een van de zwarte, stalen bankjes die de NS op de perrons ter versiering heeft rondgezaaid, zitten twee jongens van hoogstvermoedelijk mocro'aanse komaf met elkaar te converseren onder het genot van een sigaret. Zoals dat wel vaker gebeurt, tune ik ook ditmaal in op wat de twee allemaal te vertellen hebben.
Ze zeiden zo enorm veel dingen in straattaal, dat ik het niet heb kunnen onthouden, bovendien zou mijn impressie van hedendaagsche jeugdtaal me waarschijnlijk op hoongelach komen te staan. Daarom een interpretatie van het gesprek in normaal ABN.
-Ja, zegt de een, -die is toch huurmoordenaar? Dat gaat wel heel ver hoor. Kijk, af en toe dealen om wat geld te verdienen, soit. Maar moord? Da's me toch wat te heavy.
-Voor vijf K doet-ie wie je ook maar wil. Geef me een adres, telefoonnummer, Facebook of foto en die persoon verdwijnt gewoon.
-Echt? Best ziek. Maar hij heeft toch ook niemand?
-Nee. Heeft al z'n familie, vrouw en kinderen verloren in de oorlog. Het maakt hem allemaal niks meer uit.
-Al wordt-ie gepakt.
-Inderdaad, zal 'm worst wezen.
-Sicke shit.
Ik vraag me af of het gesprek waarheid bevatte. Wellicht waren ze elkaar aan het bullshitten in de Van der Sloot-grandeur van het woord, of hadden zij anderzijds reden om een fictief personage te brouwen of een bestaande om te vormen tot goedkope, rücksichtslose al-dan-niet Joegoslavische killer.
Maar wat als het echt zo was? Meteen sloeg mijn fantasie op hol. Was ik hier getuige van, en wellicht op 1 gesprek na deel aan, de diepste riolen van het criminele circuit? Wat bezielde deze jongens om überhaupt goeddunkend over dealen te praten? Als ik me erin had gemengd, was ik dan mijn leven niet zeker of kon ik binnen een paar dagen een special schrijven voor Nieuwe Revu?
Zomaar een observatie, gedaan op Utrecht Centraal. Waar deze week nog vijf sporen werden ontruimd wegens een bommelding, er stond vast weer ergens een slingerende Eastpak of iets dergelijks. In de trein terug, dit typend, een pop-remix-cd van bekende klassieke stukken die mijn interesse in vele soorten klassieke muziek heeft gespawned in mijn oren, vraag ik me af of de samenleving structureel aan het veranderen is.
Als mensen mij vragen hoe ik de toekomst zie, dan zeg ik steevast “over 50 jaar zijn we Polen, over 70 de Oekraïne en over een eeuw Zimbabwe.” Niet alleen in wereldmacht en economische status, maar ook in moraal. Mensen halen tolerantie en nihilistisch egoïsme door elkaar. Gezag verliest z'n gezag, vertrouwen in elkaar daalt met de minuut, en als ik dan zoiets hoor als wat de twee jongens zojuist –
Station Soest-Zuid.
O kut, het regent, so that's all, folks.
Sent from my iPhone
De jongen tikt met zijn linker wijsvinger het mail-icoontje aan, vult zijn emailadres in en drukt op 'send'. Met zijn andere hand drukt hij op de knop om de deuren te openen. De telefoon glijdt in zijn jaszak, waarna hij zijn kraag omhoog zet. Hij mompelt, maar niemand hoort het. 'Kutregen.'
