De schaamte voorbij

Nog een paar weken en dan vieren we onze trouwdag weer, mijn man en ik. Hoewel ik bij mijn huwelijk een replica droeg van de beroemde witte jurk van Marilyn Monroe uit de gelijknamige film, wil de seven year itch maar geen vat op ons krijgen. Zeven jaar, and still going strong. En toch ligt er aan de oorsprong van ons succesverhaal een goed bewaard geheim ten grondslag waar wij ons jarenlang ontzettend voor geschaamd hebben. Tijd voor een bekentenis.

Mijn man en ik kennen elkaar via een datingsite. Te gênant voor woorden. Op een doelloze avond in de winter kon ik mijn nieuwsgierigheid weer eens niet bedwingen en klikte een reclamemailtje van de bedoelde website aan. Met niets anders om handen dan tijd besloot ik eens op onderzoek uit te gaan naar wat voor losers zich zoal aanprijzen in zo’n virtuele occasionbar. Met tegenzin maakte ik het verplichte profiel aan – ‘nú tijdelijk gratis’ – en deed een rondje langs de mannen die in de aanbieding waren. Ik vond niets naar mijn gading, schakelde de computer uit en ging naar bed. De volgende dag puilde mijn mailbox uit. Geschrokken van zoveel belangstelling, maakte ik mijn actie van de avond ervoor direct ongedaan.

Het toeval wil dat zo’n 25 kilometer verderop een zeker manspersoon precies dezelfde gedachte had. Tussen de doopcelen, sollicitatiebrieven, eisenlijstjes en wanhopige aanprijzingen in mijn inbox, vond ik een mailtje met slechts een msn-adres. En daar was weer mijn beruchte nieuwsgierigheid. Ik voegde hem toe en wachtte af. De rest is geschiedenis. Van msn’en kwam bellen, van bellen kwam een ontmoeting. En nog één en nog één. Een half jaar later woonden we samen. Het jaar daarop zijn we getrouwd.

Hoteldebotel en halsoverkop verliefd werden we. Al snel konden we geen dag meer zonder elkaar. Maar die hevige verliefdheid stelde ons wel voor een probleem: hoe vertellen we het de familie? En onze vrienden?
‘Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’
‘Via een datingsite.’
Ja, daaaaag! We bedachten een ingenieus leugentje-om-bestwil dat lekte aan alle kanten. Al gauw vielen we door de mand, maar de waarheid vertellen? Je kon nog eerder mijn pincode krijgen.

We zijn nu achtenhalf jaar verder. Verliefd zijn we nog steeds, getrouwd ook. Volgende maand zeven jaar. Het is niet meer zo belangrijk om erover te liegen. Het doel heiligt de middelen, hebben we bedacht. En daarom weet iedereen in onze kring inmiddels de waarheid. En jullie nu ook.

Onnodig te zeggen dat ik mijn mening over datingsites en andere virtuele contacten bijgesteld heb. Waar ik me nu meer voor schaam is mijn vooroordeel ten opzichte van die losers waar ik er uiteindelijk zelf één van was, al voelt het meer alsof ik de hoofdprijs gewonnen heb. Als excuus voer ik aan dat ik nog stam uit de oertijd. In het analoge tijdperk waarin ik opgroeide, etaleerde je jezelf voornamelijk op feestjes en in de kroeg. Met zoveel mogelijk oorlogskleuren op je gezicht en een decolleté waar je overdag niet mee over straat durfde. Met minder bloed in je alcohol dan je ouders mochten weten, haalde je innige banden aan die bij nader inzien niet de beste investering in je toekomst bleken te zijn. Maar ach, dat waren de jaren tachtig. Tijden veranderen. Misschien maar beter ook.

Tegenwoordig heb ik het digitale volledig geïntegreerd in mijn leven. Misschien heeft onze koningin een beetje gelijk als ze zegt dat internet ons sociale leven verarmt. Je kunt overal te ver in gaan. Het is een middel, geen doel. Maar als mijn grote liefde en ik elkaar ’s avonds welterusten kussen, realiseren we ons iedere keer weer dat ons wonder nooit tot stand zou zijn gekomen zonder dat fantastische medium dat internet heet.