Het Ryan's Steakhouse verhaal
Als je geen sterke maag hebt moet je NU stoppen met lezen, maar man, wat is het grappig! Tenminste, zolang het niet om jou zelf gaat. Dit verhaal - een vertaling uit het Engels - kreeg ik van een kennis ter publicatie aangeboden. Bij deze; het is 't waard.
Ik weet dat verhalen vaak nogal worden aangedikt en opgeleukt, sommige dingen zijn zelfs helemaal verzonnen, maar dit verhaal is van begin tot eind volkomen waar.
Het is wel het raarste wat me ooit is overkomen. Een paar weken geleden besloten uit eten te gaan bij Ryan’s Steakhouse. Het was op een woensdagavond en dat hield in dat er macaroni met rundvlees op het warme buffet stond, wat alleen op woensdagavond wordt geserveerd. Het was ook kinderavond bij Ryan’s, met Dizzy de Clown die van tafel naar tafel zwierf en de kleine ettertjes vermaakte. Het lijkt dat de gebeurtenissen die ik ga verhalen weinig te maken hebben met deze twee omstandigheden, maar dat zal u zo meteen duidelijk worden.
We sloten aan in de rij, deden onze bestelling voor het onbeperkt-eten warme buffet en gingen helemaal achterin het restaurant zitten om de kinderdichtheid zo laag mogelijk te houden. Daarna begaf ik me naar het warme buffet. Bord na bord macaroni en rundvlees werkte ik die avond naar binnen. Ik zal het maar bekennen – ik heb vier borden vol pseudo-Italiaanse ambrozijn mijn buik in geschoven. Ik zat vol. Misschien zelfs een beetje TE vol.
Ik had me die dag niet al te best gevoeld, een beetje winderig ook. Tegen de tijd dat ik die vier boordevolle borden had leeg gegeten zat ik echt met een probleem. Er stond zoveel druk op mijn middenrif dat ik moeite had met ademhalen. Tegelijkertijd liep de druk in mijn darmen op. In het begin dacht ik dat het alleen maar gas was dat ik gewoon aan tafel in korte stiekeme ruftjes kwijt kon, zonder veel toestanden.
Helaas, dat ging anders aflopen. Na een minuut of zo was het me duidelijk dat ik met een knallende diarree te maken had. Het is verbazingwekkend hoe snel vet zich een weg door je darmen kan banen, veel sneller dan het voedsel waarin het vet was verwerkt. Maar ik dwaal af… Ik kwam overeind van de stoel en baande me een weg naar de toiletruimte. Bij binnenkomst zag ik twee wastafels meteen bij de deur, twee urinoirs rechts naast de wastafels en twee toiletten tegen de achterwand. Een ervan was een toilet voor gehandicapten. Normaal zou ik dat toilet hebben gekozen, want ik zit graag een beetje ruim bij het kakken. In dit geval echter was het slot stuk, en kijk, ik haat het als mijn vrouw me vertelt dat ik mijn teennagels niet mag knippen met een nijptang, maar ik heb pas echt de pest in als iemand komt binnen klossen terwijl ik zit te schijten.
Ik ging dus naar de normale wc. Achteraf had ik toch beter de grotere wc voor gehandicapten kunnen kiezen, al kon de deur niet op slot, want het kleine beetje tijd dat ik verspilde bij het kiezen voor de andere wc bleek onder deze omstandigheden een beetje te lang. Tegen de tijd dat ik de gewone wc was binnen gegaan was de druk in mijn kont tot fatale hoogte gestegen. Ik begon met de ‘move’.
Voor de vrouwen die dit verhaal lezen zal ik een moment gebruiken om de ‘move’ uit te leggen. Mannen weten heel precies wat hun ingewanden op elk willekeurig moment van plan zijn. Wanneer de tijd aanbreekt om de darminhoud te dumpen komt er een reeks fysiologische gebeurtenissen op gang die in geen geval kan worden stopgezet. Er is een move die mannen maken en die inhoudt dat je tegelijkertijd op het toilet af stapt, je omdraait om je achterste boven de zitting te plaatsen, je vingers in de broeksband haakt, de broek omlaag trekt en onderwijl door je knieën zakt. Het is een zeer vloeiende beweging die, mits goed uitgevoerd resulteert in de uitdrijving van de poep precies op het moment dat je reet de bril raakt. Als je het goed doet belandt je jongeheer ook nog eens keurig binnen de rand van de bril, voor het geval dat je tegelijk moet schijten en pissen. Het is kortom een voorbeeld van vloeiende coördinatie dat een getrainde balletdanser eer zou aandoen.
Ik was zo’n beetje halverwege de ‘move’ toen ik naar de vloer keek en een plas kots zag die daar was gedeponeerd door een van de kleine ettertjes die de kinderavond bezochten. De kots lag in een hoek, zodat het me niet was opgevallen toen ik de wc binnen kwam. Normaal kon zoiets me weinig schelen, maar in dit geval had ik zoveel gegeten en was de opwaartse druk zo hoog dat ik een voor mij zeldzame braakreflex beleefde. En toen die reflex optrad, samen met de intense opwaartse druk veroorzaakt door mijn opgeblazen maag, zochten vier borden macaroni met rundvlees zich met geweld een uitweg naar boven.
Wat er daarna gebeurde ging zo snel dat de volgorde van de gebeurtenissen een beetje wazig is, maar ik zal het allemaal zo goed mogelijk reconstrueren. Op het moment dat de golf van kots eraan kwam was mijn aandacht afgeleid van de gebeurtenissen een metertje lager. Om de situatie even vast te leggen: ik hing half gehurkt boven de wc-bril terwijl een lading kots door mijn slokdarm omhoog kwam.
Nu weten de meesten van jullie wel dat kots voor stront gaat, onverschillig wat er uit je kont naar buiten komt. Het heeft blijkbaar met evolutie te maken, omdat schijten niet dodelijk is, terwijl je tijdens de kotserij je hersens erbij moet houden om te voorkomen dat je voedsel naar binnen ademt en stikt. Ik was dus afgeleid. Precies in dat onderdeel van een seconde knalde mijn reet los in wat alleen kan worden beschreven als een vloedgolf…. Je kent dat wel, krantenkoppen over 30000 doden door tsunami na aardbeving of iets dergelijks. In hoeveelheden die je het best kunt aangeven in emmersvol liters kwam een enorme prop stront met de dichtheid van dikke modder, hier en daar onderbroken door kleinere hoeveelheden vette vloeistof mijn reet uit gevlogen.
Ik zat echter nog niet op de toiletbril, ik was pas halverwege. De strontgolf had zo’n kracht en raakte de toiletbril in een zodanige hoek dat hij van het achterste stuk van de bril tegen de muur kaatste. Juist op dat moment kwam mijn achterste op de bril terecht. Ik herinner je even aan het feit dat ik al onderweg was om te gaan zitten en had feitelijk reeds het point of no return bereikt. Ik heb me altijd als redelijk stabiel beschouwd op het gebied van vertikale beweging, maar wanneer je een bepaald punt passeert ga je neer, hoe lenig je ook bent. Het behoeft geen betoog dat de strontgolf, hoewel van aanzienlijke kracht, toch niet zo sterk was dat hij compleet van de toiletbril af kaatste en op de muren terecht kwam. Het is anders met een waterplas waar je onder hoge druk water in spuit: hoewel je water toevoegt aan de plas verplaatst de plas zich en er blijft geen water over voor een nieuwe plas. Er zat dan ook een behoorlijke hoeveelheid stront op het achterste stuk van de bril waarop ik zojuist was neergeploft.
En nu terug naar de kots.
Terwijl de schijterij reeds in vol bedrijf was, baande de kots zich nog een weg naar boven door mijn slokdarm. Tegen de tijd dat ik daadwerkelijk zat, had mijn mond zich gevuld met de macaroni en vlees die ik kort daarvoor had gegeten. Okee, wat doet het menselijk lichaam instinctief als je gaat kotsen? Het buigt voorover. Ik boog me dus voorover. Ik zat evenwel nog steeds op de plee. Toen ik dus voorover boog kwam mijn hoofd boven mijn licht van elkaar staande knieën te hangen, tussen mijn knieën en mijn middel. Ook precies boven mijn broek die omlaag was getrokken tot een punt tussen mijn knieën en mijn enkels. O, ik vergat nog te vertellen dat het geen gewone broek was maar een trainingsbroek met elastiek onderaan bij de enkels. In één machtige stoot werden een paar kilo macaroni met vlees, een paar cola’s en een paar vette hamburgers in mijn broek gedeponeerd. Erin dus, zonder de mogelijkheid mij broek weer aan de onderkant te verlaten. In de volgende seconden kwamen er aan de andere kant van mijn lichaam nog een stuk of wat natte scheten, een paar drollen en de onderneming eindigde. Daar zat ik dus met mijn broek vol kots, mijn rug bedekt met stront die bij het eerste salvo van de bril tot een hoogte van zo’n anderhalve meter tegen de muren was gevlogen en daarna nog genoeg energie over had om mij weer te raken, zodat mijn shirt aan de achterkant was bedekt met druppels diarree. En verder had ik een ring van poep om mijn hele kont heen, merkwaardigerwijs in de vorm van een wc-bril.
En toen bleek er geen toiletpapier te zijn. Ik kon niets anders meer doen dan lachen. Ik moet als een echte maniak geklonken hebben voor de vent die het toilet binnen kwam lopen. Hij vroeg nog aan mij of alles in orde was, omdat ik zo hard lachte dat het klonk alsof ik hysterisch zat te janken. Ik kalmeerde net genoeg om hem te vragen of hij de manager wilde roepen. En of hij de manager wilde vragen wat toiletpapier mee te brengen. Toen de manager het toilet binnen kwam bracht hij het gevraagde papier mee, maar hij was op geen enkele manier voorbereid op wat er daarna gebeurde. Ik vertelde hem dat ik hem op geen enkele manier kon duidelijk maken wat er aan de hand was in het toilet waar ik me bevond, maar dat ik een heel stel natte handdoeken nodig had en dat ik graag wilde dat hij mijn vrouw ging vragen me te komen helpen. Ik vertelde hem waar we zaten in het restaurant, waarop hij vertrok. Ik denk dat hij op dat punt het idee had dat ik een of ander goedaardig ongelukje had gehad, zoals in mijn broek plassen.
Na een paar minuten kwam mijn vrouw de toiletruimte binnen. Ze wist duidelijk niet wat er aan de hand was en klonk enigszins bezorgd. Nog steeds lachend en moeilijk uit mijn woorden komend legde ik haar uit dat ik een ongelukje had gehad en dat ik haar hulp nodig had. Ze wist dat ik al eens eerder op het kantje af het toilet had weten te bereiken, dus veronderstelde ze waarschijnlijk dat ik nu net te laat was geweest, met een bruine plekje in mijn broek tot gevolg en dat ze nu dus de auto moest gaan halen, zodat we hem onmiddellijk konden smeren. Totdat ik het haar vertelde had ze geen enkel idee dat ze aan de overkant van de straat nieuw ondergoed voor me moest gaan aanschaffen, alsmede nieuwe sokken, een broek, een overhemd en, omdat tegen die tijd het elastiek in mijn broek toch niet kostdicht bleek, ook nieuwe schoenen.
Omdat ik nog steeds lachte begon zij ook te lachen. Ze wilde weten wat er gebeurd was, maar ik beloofde haar alles te zullen vertellen, als ze eerst maar zorgde dat ik de gevraagde artikelen zo gauw mogelijk in handen kreeg. Ze vertrok.
De manager kwam terug met een aantal natte en enkele droge handdoeken. Ik vroeg hem of hij ook een emmer en een dweil wilde brengen, waarop hij mij verzekerde dat zij alles zouden schoon maken wat schoongemaakt moest worden. Ik legde uit dat wat er die avond in dit toilet aan de hand was heel veel meer was dan ik wie dan ook kon laten verhelpen, waarbij nog kwam de meeste mensen bij Ryan het minimumloon of iets meer verdienden. Ik denk dat de ernst van de situatie op dat moment echt tot hem doordrong. En toen ging de manager zijn verplichtingen zover te buiten dat ik hem eeuwig dankbaar zal blijven voor wat hij deed. Hij bracht een tuinslang en sloot hem aan. Gelukkig hebben professionele toiletruimten betegelde wanden en een betegelde vloer, met een afvoerputje in het midden om het schoonmaken te vergemakkelijken. Gelukkig was dit een professionele toiletruimte. Hij sloot de slang aan op de kraan onder de wastafel terwijl ik mezelf begon schoon te maken met de natte handdoeken.
Juist toen ik zo’n beetje klaar was kwam mijn vrouw terug met de nieuwe kleren en reikte ze me aan door een kiertje in de deur, waarop ik de vuile kleding in de tas propte waarin de nieuwe kleren waren verpakt en aan mijn vrouw terug gaf. Ik voltooide het schoonmaken en trok voorzichtig mijn nieuwe kleren aan,nog steeds in de nauwe wc-ruimte met de deur dicht, want ik overwoog dat het van slechte smaak zou getuigen als ik me in de toiletruimte zelf zou aankleden, en dat een of ander klein ettertje zou binnen komen als ik daar net in mijn blote kont stond. Tot dan toe had ik alleen een enorme rotzooi gemaakt, maar ik had nog geen misdrijf gepleegd en ik wilde dat ook zo houden.
Toen ik klaar was met aankleden pakte ik de slang en spoot alles schoon. Alle vuiligheid verdween in het afvoerputje middenin de toiletruimte. Ik legde de slang neer en verliet de toiletruimte. Ik was van plan om naar de manager te gaan en hem te bedanken voor alles wat hij had gedaan, maar toen ik naar buiten kwam lopen waren daar drie leden van de bedrijfsleiding aanwezig om me met een staande ovatie te begroeten. Ik begon zo hard te lachen dat ik bang was dat ik weer zou gaan kotsen, maar wist op een holletje naar buiten te komen waar mijn vrouw me bij de voordeur in de auto stond op te wachten.
Waar het op neer komt is dat ik dineren bij Ryan’s Steakhouse van ganser harte kan aanbevelen. Van alle restaurants waar ik heb gegeten hebben zij verreweg de aardigste manager.
Ik weet het, ik spoor niet, maar het was wel lachen.
