Stigmatiseren is menselijk
De mens is goed in stigmatiseren. Anders gezegd, als één iemand iets fout doet, dan denken veel mensen meteen dat de hele ‘subcultuur’ waar die persoon zich in bevindt, ook foute dingen doet. Ik betrap mezelf er ook op. Alleen beperkt zich dat tot relatief kleine stigmatiseringen. Zo zie ik alleenstaande mannen van rond de 40 voor me als mensen die te veel porno kijken. En zo zie ik vrouwen, die in de rij voor de kassa voorkruipen, voor me als vrouwen die lijden aan urineverlies. Dit is een kleine greep uit vele gedachtes die ik heb over mensen, maar zoals ik eerder zei: iedereen stigmatiseert.
Columnisten zijn er ook goed in. Als een priester zich vergrijpt aan een jongetje, dan deugt het hele christendom niet. Als een politieman een meisje om het leven brengt, dan is meteen het hele politiekorps niet meer te vertrouwen. En, ik denk wel het meest besproken onderwerp, als een Nederlandse Marokkaan een diefstal pleegt, dan is een groot gedeelte van de Marokkaanse jongeren ook meteen verdacht. Natuurlijk is het goed als problemen aan de kaak worden gesteld, maar men plakt vaak té snel een etiket op een groep mensen.
Gelukkig heeft het 'schandvlekken' ook zijn positieve kanten. Zo kun je er tig grappen over maken. Cabaretiers zijn daar vooral goed in. Mensen in hokjes plaatsen met een knipoog is nu eenmaal grappig. Nu noem ik mezelf zeer zeker geen cabaretier, maar denk aan de voorkruipende vrouwen die lijden aan urineverlies die ik eerder beschreef in dit relaas. Tenminste, dat vind ik zelf grappig. Nu kan iedereen weer denken dat alle columnisten zichzelf grappig vinden en ik geef het als eerste columnist ruiterlijk toe: soms vind ik mijzelf grappig. Kom maar op met die vooroordelen!
Eigenlijk is stigmatiseren ook niet het goede woord. Het klinkt meteen zo negatief. Als definitie in het woordenboek staat ‘brandmerken’ en dan meteen een voorbeeld erna over een politicus die na een misstap meteen ‘gebrandmerkt’ is. Stigmatiseren is iets waar je geen grapjes over mag maken. Pfoeh, nu ik het zo schrijf, realiseer ik me ineens dat politici wel het meest gestigmatiseerd worden van ons allemaal. Van Balkenende die lijkt op Harry Potter tot de ideeën van Wilders die meteen een hele bevolkingsgroep wegzet. Iedereen heeft er wel een mening over en iedereen heeft zo zijn vooroordelen. De politiek is het ultieme podium om te stigmatiseren!
Eigenlijk lult iedereen uit zijn nek om zichzelf te profileren. Zo van: ‘Ik heb een mening over een groep mensen en ik wil hem delen met de rest omdat het de beste mening is die er is!’ Het is ook niet erg. Iedereen doet het. We moeten nu eenmaal allemaal een plaatsje in de maatschappij verwerven en daar horen zogenaamde ‘harde’ teksten bij, zoals: "Alle politici deugen niet!" Het is vaak zo banaal en makkelijk om te zeggen, maar ach, bekijk het eens van de andere kant. Zonder stigmatiseringen is het leven ook wel een beetje saai.
