Even lekker uit de kut kletteren!

Het was een groot gezelschap dat in het restaurant zat te eten. Een familiediner. Ik hielp een vriendin uit de brand door me die avond als serveerster in haar restaurant over dit gezelschap te ontfermen, terwijl zij in de keuken een driegangen diner stond te bereiden. Zij hielp wel mee met het uitserveren van de gerechten, maar verder bleef zij in de keuken en mocht ik deze groep van hun natje en droogje voorzien. Geen makkelijke klus. Mannen die mij zo’n beetje uitkleedden met hun ogen en dubbelzinnige opmerkingen maakten, terwijl hun echtgenotes een beetje gegeneerd  voor zich uit keken.

Er werd veel gedronken, dus moest er ook al snel gebruik gemaakt worden van het toilet.
“Zeg, waar kan ik even gaan downloaden?” vroeg een patserige vent in een glimmend pak aan mij, terwijl hij de kring rondkeek alsof hij net een briljante mop had verteld.
“Pardon meneer?” Ik had echt geen idee waar hij het over had.
O, dat vond hij leuk. Een dom blondje, wat wil je als man nog meer?
“Ik verwacht een fax uit Darmstad,” vervolgde de man met een twinkeling in zijn ogen en weer keek hij om zich heen of hij de lachers al op zijn hand had. Ik besloot hem te negeren en vroeg aan een paar dames of het voorgerecht gesmaakt had.
“Ik heb het tegen jou hoor!” zei de man grinnikend, terwijl hij zijn kleffe hand op mijn arm legde. Resoluut haalde ik zijn hand van mijn arm.
“Sorry. Maar wat wilt u nu precies?” Een paar heren begonnen te lachen.
“Hij wil de wc-eend even voeren,” kwam een van de heren behulpzaam. Nu begreep ik, wat er aan de hand was. De man moest naar het toilet en wilde van mij weten, waar het toilet zich in het restaurant bevond. Voordat ik maar iets kon zeggen proestte de buurman van de man met hoge nood: “Geeft hij al kopjes?” Algemeen gelach onder de heren, maar de dames geneerden zich duidelijk. Toch deden ze net of ze niks hoorden en gingen gewoon verder met hun conversatie. Ik werd het geouwehoer een beetje zat. Wat een kinderachtige lui!
“Meestal wordt mij netjes gevraagd waar het toilet is en dan geef ik meestal ook netjes antwoord,” zei ik met een lief lachje tegen de man. Zo, nu zou het wel afgelopen zijn met zijn praatjes. “We doen er toch allemaal hetzelfde?” riep hij met luide stem terwijl hij nog een grote slok wijn nam. “Ga jij dan nooit een bruine trui breien of een jurkje punniken?” Nu was het hek van de dam. De lachsalvo’s waren dan ook niet van de lucht.
“Als u de deur uitloopt, in de gang naar rechts gaat, dan is het de eerste deur aan uw linkerhand,” legde ik koeltjes uit, en ik ging verder met het afruimen van het serviesgoed van het voorgerecht. Ondertussen sprak ik vriendelijk met de dames, ondertussen medelijden met ze hebbend, dat ze stuk voor stuk met zulke horken als mannen getrouwd waren. En als je dat soort onderbroekenlol nou thúis nog tentoonspreidt, maar toch niet in een restaurant!

In de keuken bracht ik mijn vriendin op de hoogte van wat er net gebeurd was. Ze zuchtte en streek een sliert haar naar achteren. Rode wangen van het harde werken boven hete pannen, en zweetdruppeltjes op haar voorhoofd. “Hè, wat vervelend! Ik ben zó blij dat je me komt helpen, en dan krijg je van dit soort lui te verduren, sorry, het spijt me echt!” Ik lachte. “Welnee, daar kan jij toch niks aan doen! Ik vind het alleen moeilijk om maar vriendelijk en beleefd te blijven tegen zulke kerels.”
“Dat hoeft ook helemaal niet,” vond mijn vriendin. “Je mag ze best af en toe fijntjes op hun nummer zetten, dat zou ik zelf ook doen. Kom op zeg, we zijn geen buigende knipmessen, en als ze zich zo gedragen, dan hoef ik ze hier ook niet meer terug te zien. Bijt jij maar lekker van je af!”

Toen het hoofdgerecht was uitgeserveerd werden de mannen iets rustiger. Het eten was dan ook erg lekker, en als katten muizen, dan mauwen ze niet. Er werden nog een paar flessen wijn besteld en aan sommige dames was al te merken dat ze iets meer alcohol hadden gebruikt dan dat ze normaal gesproken gewend waren. Nu voerden zij de boventoon qua luidruchtigheid, maar dat kon me niet zoveel schelen. Hun gesprekken waren in elk geval van een hoger niveau dan dat van de heren. Dat dacht ik, tenminste.

Een van de dames stond op: “Ik ga even kijken of ik nog wel een meisje ben,” giebelde ze. “Toen ik gisteravond keek, nog wel hoor!” riep haar echtgenoot triomfantelijk.
“Ja, ja! Kerst zal wel vaker voorkomen per jaar!” riep de man tegenover hem.
“Nee, nee, dat moet je niet zeggen! Want ik heb een sprookjeshuwelijk. Echt waar! Geloof je me niet? Luister, ik heb een sprookjeshuwelijk. Elke avond als ik thuiskom zit er een heks op de bank!” De mannen brulden allemaal van het lachen terwijl de vrouwen meesmuilden als boeren met kiespijn.

Ik moest weer even mijn hart luchten in de keuken. Mijn vriendin lag dubbel van al mijn verhalen. “Wat een idioten! Vinden ze het eten nog een beetje lekker?” Ik haalde mijn schouders op. “Geen idee. Ze hebben het naar binnen geschoffeld en nog nét hun bord niet afgelikt, dus het zal wel.”
Ik ging weer naar binnen. “Heeft het gesmaakt?” vroeg ik beleefd aan de gasten. “Het zag er op het bord net zo uit als dat het morgen in de pot er uit zal zien!” grijnsde een jonge man die ik nog niet eerder aan het woord had gehoord. Hij had de heerlijke boeuf Bourguignon besteld die op de menukaart stond. Heerlijke stukjes rundvlees in een lekkere saus met allerlei groenten gestoofd. Zwijgend en plichtmatig glimlachend ruimde ik de tafel af. Bijna liet ik een stapel borden vallen, wat een van de grapjassen de opmerking ontlokte: “Zwaar zeker? Ja meid, had je maar een vak moeten leren!” Hij moest eens weten, dat ik totaal geen ervaring in de horeca had… even was er de verleiding om dit te zeggen, maar ik liet het toch maar gaan. Gelukkig kwam het eind in zicht. Nog een dessert, en oprotten met die lui!

Ik hield mijn hart vast toen ik verschillende gasten op hun verzoek de chocolademousse bracht. Dit zou natuurlijk weer tot hilarische momenten leiden. Dat had ik goed ingeschat. “Hebben jullie dit toetje in de wc gefabriceerd of in de keuken?” vroeg een van de mannen mij en ik gaf wijselijk geen antwoord. Afgezien van het banale gezelschap was ik best moe van het ongewone werk. In de keuken hielp ik mijn vriendin met het verwerken van de vaat. “Ga jij maar lekker even roken,” zei ze tegen mij. “Dat heb je wel verdiend. En als die groep weg is, dan gaan wij gezellig een wijntje drinken. En de fooi is voor jou, dat heb je dik verdiend!”
Even later stond ik buiten een sigaretje te roken, letterlijk stoom af te blazen en af te koelen. Het zou niks voor mij zijn, die horeca! Wat je allemaal niet moet slikken van klanten! Nou was dat niet altijd zo, ik had al eens eerder geholpen en een groep getroffen met ontzettend aardige mensen. Maar dít…

Ik ging weer naar binnen en hing mijn jas op de kapstok. Toch wel behaaglijk warm binnen! Nog even naar de wc, en dan zouden die mensen wel zo ver zijn dat ze af wilden rekenen. Even moest ik wachten, want de wc was bezet. Toen ik klaar was haastte ik me naar binnen.
De stemming was een beetje omgeslagen. “Waar was u nou? We wilden allang afrekenen!” snauwde de man die aan het begin van de avond had gevraagd waar hij kon downloaden en dat hij een fax uit Darmstad verwachtte.
Ik kón het echt niet laten. De hele avond had ik me al op lopen vreten en had ik het gevoel gehad dat ik als een randdebiel werd behandeld.
Met luide stem zei ik vriendelijk lachend: “Sorry, dat u moest wachten. Maar ik moest eerst eens even flink uit de kut kletteren! Ik hoop dat het allemaal naar uw zin geweest is?”

Er was geen fooi die avond.