Seks? Het zal me een zorg zijn

Zondag was de City Pier City in Den Haag. Ik zou de halve marathon lopen en had er goed voor getraind, maar verleden week zondag had ik tijdens een laatste training van vijftien kilometer mijn rechterknie geblesseerd. Ik kreeg na acht kilometer wat last van die knie, maar ben toch nog doorgelopen tot vijftien kilometer. Ik had wel eens vaker een beetje last van de knie, omdat ik er in 1992 aan geopereerd ben, nadat ik mijn quadricepspees had afgescheurd tijdens een zaalvoetbaltoernooi. Ik schonk er dus niet veel aandacht aan en liep gewoon door. Maar dit keer kreeg ik na afloop behoorlijk wat last. Vooral bij het buigen van de knie. En dat ging niet over gedurende de week. Toch ben ik zondag gaan kijken, want er deden kennissen van onze hardloopgroep mee en die wilde ik wel aanmoedigen.
Na afloop ging ik even een biertje pakken in het dichtstbijzijnde kroegje en meteen toen ik binnenkwam zag ik Leo.
Leo loopt ook wel eens mee met onze hardloopgroep en had ook wat hardlopers aangemoedigd. Hij is een jaar ouder dan ik. Zesenzestig. Ik loop pas zeven jaar hard, want ik ben toch meer een wielrenner, maar hij was een fanatiek hardloper, die al vanaf zijn jeugd liep. Met goede resultaten. Maar hij had nu versleten knieën door al dat lopen en liep maar af en toe wat met ons mee.
“Moet jij niet lopen?” vroeg hij verbaasd. Ik legde uit waarom ik niet liep.
“Dat is niet zo mooi. Ben je al bij de fysio geweest?” Zei hij.
“Nee, dat komt wel als het langer duurt zonder dat er verbetering in zit. Nu voel ik het wel iedere dag verbeteren. Dus je hoeft niet bang te zijn dat ik binnenkort thuiszorg nodig heb.” Ik lachte breeduit naar hem na dit grapje, maar hij ging er serieus op in.
“Praat me niet over thuiszorg.” Hij had een droevige blik in zijn ogen.
“Hoezo? Jij hebt toch geen thuiszorg nodig? Is het er zo’n chaos dan?”
“Nee, het gaat om mijn kleindochter van achttien. Ze loopt stage in de thuiszorg en in verzorgingsinstellingen, maar ze weet niet of ze er wel mee door gaat.”
“Waarom? Is het zo zwaar dan?”
“Het is gewoon een gekkenhuis momenteel. Dat komt door dat nieuwsbericht over die vent die alleen nog maar zijn ogen en mond kan gebruiken en daarom na het wassen wordt afgetrokken. Ken je dat verhaal?”
Ik kende het. Ik had het net gelezen op FOK.nl en dacht er over om er een column over te schrijven.

We kregen het bestelde pilsje, namen een paar slokjes en vervolgens ging Leo verder met zijn verhaal.
“Die man had tegen een meisje dat hem niet wilde aftrekken gezegd dat ze niet geschikt is voor de zorg. De klootzak. Als ik dat meisje was geweest dan had ik een stofzuigerslang op zijn pik gezet en dan de stofzuiger in de hoogste zuigstand. Wat een lul! Laat hij blij zijn dat hij hulp krijgt bij het wassen en aan- en uitkleden en dat zijn rotzooi in huis wordt opgeruimd en dat mensen boodschappen voor hem doen en koken. In een land als Indonesië had hij op de hoek van een straat gelegen, afhankelijk van wat mensen hem te eten en te drinken zouden geven. Aftrekken! De zak!” Leo was behoorlijk kwaad.
“Je hebt helemaal gelijk Leo, maar wat heeft dat met jouw kleindochter te maken? Was zij soms dat meisje?”
“Nee, gelukkig niet. Stel je voor. Ik was er naar toe gegaan en had er persoonlijk voor gezorgd dat hij zijn ogen en mond tijdelijk ook niet meer kon gebruiken. Maar dat nieuwsbericht heeft er wel voor gezorgd dat mensen in de thuiszorg nu de meest idiote vragen krijgen. Ze denken zeker dat de mensen van de thuiszorg op grote schaal gratis seksuele handelingen verrichten. Het is geen escortservice! Weet je wat mijn kleindochter een paar dagen geleden mee heeft gemaakt bij een man die al heel lang thuiszorg krijgt?” Ik wist het uiteraard niet.
“Het is een man van een jaar of zestig. Zijn benen zijn verlamd en omdat hij verder geen familie of kennissen heeft die hem helpen, heeft hij thuiszorg. Maar met zijn armen kan hij gewoon alles doen. Dus normaal gesproken wast hij zichzelf.” Leo nam even een paar slokjes van zijn bier en bouwde zo de spanning van zijn verhaal op.

“Vraagt die man een paar dagen geleden ineens aan de verzorgster of zij hem even wil wassen en of ze dan meteen zijn piemel stijf kan maken. Mijn kleindochter, die net thee aan het inschenken was, wist niet wat ze hoorde en schonk de thee van verbijstering in een vaas in plaats van in de kopjes. Die verzorgster was trouwens ook heel verbaasd, want ze was wel vaker bij die man geweest. Dus ze zei tegen hem dat hij dat zelf maar moet doen als hij dat zo nodig wil. Weet je wat die man voor smoes had?” Ik wist ook dat uiteraard niet.
“Hij had sinds enige tijd een psychische blokkade om seksuele handelingen bij zichzelf te verrichten. Hij was zogenaamd vroeger als kind in een Rooms-Katholiek internaat jarenlang misbruikt door een non. Dat was hij later vergeten, maar dat was nu weer allemaal bovengekomen omdat het in het nieuws was. Die non had hem altijd aan- en uitgekleed en dan had ze steeds aan zijn piemeltje gezeten. Nu hij er op het nieuws weer mee was geconfronteerd, had hij meteen die zogenaamde blokkade gekregen. En omdat hij had gelezen dat de thuiszorg ook op seksueel terrein hulp bood, wilde hij nu ook geholpen worden.”
“Wat een smoes zeg. Daar zijn ze toch niet ingetrapt?” zei ik hoofdschuddend.
“Nee, gelukkig had die andere verzorgster wel meer gekke dingen meegemaakt, dus die maakte er nog een geintje over en vroeg of ze dan ook meteen een sexy nonnenjurkje aan moest met een kort rokje en een diep uitgesneden bovenkant. Wat denk je dat die man zei?”
Leo keek me vragend aan, maar ik had weer geen idee.
“Hij zei tegen haar dat hij dat wel leuk zou vinden, maar dat ze dan wel een echte nonnenkap op moest. Brutaler kan het niet. Het wordt steeds gekker in Nederland.”
Ik was het geheel met Leo eens.

We dronken langzaam ons glas leeg en toen schoot me iets te binnen.
“Hebben je kleindochter en die verzorgster er trouwens wel melding van gemaakt? Want als het vaker voorkomt dan is het wel handig dat bekend wordt, dat dit soort achterlijke vragen worden gesteld.”
Leo wist het niet.
“Die studente heeft wel melding gedaan bij de politie en ook nog bij het bemiddelingsbureau en NU’91. Maar ik weet niet of dat nog gevolgen had voor die man die het vroeg.” zei Leo.
Er schoot me meteen iets te binnen, waardoor ik een binnenpretje kreeg.
“Wat zit je stiekem te lachen?” merkte Leo op. Ik grinnikte.
“Ik dacht er aan dat ze uiteindelijk toch aan de bel heeft getrokken, alleen niet aan de zijne.”