Papa Alfa staat op uitsterven

Het is steeds slechter gesteld met de variatie van hobby’s in Nederland. Denkt u bijvoorbeeld wel eens na over lidmaatschap van een communistische partij terwijl u op een terrasje op zit te scheppen over dat ene perfecte visrestaurantje in Thailand? Denkt u wel eens aan perfecte Nederlandse spelling, lezeressen van feministische blaadjes of een bezoek aan het Land van Ooit, als u rond Pasen met een schaaltje en een kandelaartje in een ellenlange rij voor de kassa staat in de meubelboulevard? Nee hè? Dat komt omdat deze hobby’s langzamerhand uit zullen sterven of al niet meer bestaan. Maar gelukkig ben ik net een bijzondere hobbyist op het spoor gekomen. Ik stel u voor aan de radiozendamateur.

Zijn verblijfsplaats is vrij gemakkelijk te vinden. Hij is meestal te vinden in woonwijken, verstopt tussen de andere anonieme huizen. Toch valt de zendplaats op doordat er een kleine tot enorme antenne boven zijn dak uitpiept. Onder deze antenne bevindt zich een donkere ruimte, volgehangen met kaarten aan de muur. Landkaarten, ansichtkaarten en QSO-contactkaarten met vreemde codes, data en een vriendelijke groet uit Rusland tot Mexico. Deze ruimte wordt door eventuele gezinsleden vaak aangeduid met ‘het hol van papa’, ‘help, mijn man heeft een hobbyruimte’ en het ‘nergens-aankomen-hoekje’.

We noemen deze zojuist opgespoorde zendamateur voor het gemak maar even Henk. Henk is een vriendelijke veertigplusser met een lokaal accent. Hij draagt een bril en zijn haargrens gaat heel voorzichtig achteruit. Henk is in het dagelijks leven vrachtwagenchauffeur. Zijn tijdschriftencollectie bestaat uit Truckstar, 4WD, het VERON-blaadje en de Donald Duck. Zijn verdere hobby’s zijn computers (programmeren), boten (radiografisch besturen), Komatsukranen (bouwen met technisch Lego) en het ook al met uitsterven bedreigde sleutelen aan auto’s, want zeg nou zelf, in hoeveel auto’s kan je nog zelf een bougietje vervangen?

Iedere vrije zondag waarop hij niet verplicht is naar zijn schoonfamilie te gaan, zit hij achter zijn bureau in ‘het hol van papa’. Schrijfblok met pen op zijn bureau om de contactgegevens op te schrijven, computer aan met de database waar alle oproepnamen te vinden zijn, grote koptelefoon op zijn hoofd, de mike in zijn rechterhand en met zijn vrije hand draait hij aan allerlei knopjes. Na enkele ‘bzzzzzt’-geluidjes is de antennemast in de juiste richting gedraaid en kan hij aan de slag.

“Papa alfa toe, delta delta tsjarlie, do joe riets mie?” Vreemde fluittonen veranderen van toon, door een diep geruis zijn hoge vervormde alienstemmetjes te horen, na nog meer gekraak volgt een ritmisch gepiep in morsecode en duistere mannenstemmen raken zijn gehooringang. Henk draait aan nog wat knoppen. Vage stemmetjes klinken, tot er ineens een keiharde Tiroler muziek in zijn oren knalt. “Kutpiraat!” schreeuwt hij. Hij pakt zijn mike en knijpt de piraat zo nu en dan af om wat te storen.

Iedere rechtgeaarde radiozendamateur heeft een gloeiende hekel aan zendpiraten. Zo ook Henk. Piraten misbruiken de zender om hun eigen dj te spelen met foute muziek. Naast de verschrikkelijke geluiden die daaruit komen, beseffen zij vaak niet dat zij daarmee belangrijk radiografisch contact kunnen verstoren. Zendamateurs hebben echter een examen afgelegd, waarbij zowel de techniek als de wetgeving aan bod komt. Na dit examen krijgt de zendamateur zijn eigen roepnaam. En aangezien PE2DDC net is gepromoveerd van Papa Echo naar Papa Alfa, kan Henk niet wachten tot een opsporingsdienst de piraat eens op zal ruimen voor het inbreken op illegale frequenties.

Even later is de rust weer teruggekeerd. Papa Alfa heeft zijn bereik met de antennemast tijdelijk uitgebreid met een verbindinkje aan de ruim veertig meter langer gietijzeren dakgoot voor een optimale verbinding. Opnieuw komen de stemmen binnen, maar nu iets luider en beter verstaanbaar. “Tis is PA2DDC, wat is jor koll? Aai repiet…” Na wat geruis komt ineens een heldere stem binnen. “Hello, hello. This is YL2RKA from Riga, Letvia. Roger.” Henk schuift blij heen en weer op zijn stoel en noteert iets in zijn blok. Dan komt een andere stem binnen. “Breakie breakie, this is KN12PQ from Sofia, do you reach me?” Henk knijpt vrolijk in zijn mike. “Roger, oké hè. Jes, jes, oké. Aai ken hier joe loud en klier. Tenk joe for kontakt. Tis is papa alfa toe, delta delta tsjarlie from te Netterlèènds hè. Oké. Over en out.”

Vooruit, het is een wat vreemde hobby. Oproepnamen klinken als personages uit Star Wars en communiceren via de ether is ontzettend achterhaald. Waar Henk zit te zenden, zit zijn dochter een verdieping lager te Twitteren dat ze Skypt met een knappe Amerikaanse gozer, terwijl ze een sms’je binnenkrijgt van haar beste vriendin die op vakantie is Kroatië. Toch blijft het bijzonder om door de lucht te communiceren met mensen over de hele wereld, wedstrijden te houden wie de meeste en verste contacten kan leggen met een minimaal vermogen en stiekem is die lucht van gesoldeerd tin nog best lekker ook. Radiozendamateur zijn is een ouwemannenhobby, maar ik koester het nog even voordat we het laatste levende exemplaar invriezen in een volkenkundig museum.