Ov-chipkaart goedkoper dan ooit!
Ik geef toe dat ik de komst van de ov-chipkaart met angst en beven tegemoet zag. Veel te dure kaarten, tariefsverhogingen, niet werkende apparatuur, de overheid als Grote Broer, hulpeloze bejaarden en veel fraude. Nu ik zelf ruim twee maanden aan de kaart ben gewend, snap ik echt niet meer hoe ik nou aan die angst kwam. Wat nou angst? Al mijn toekomstvisioenen komen uit, maar dan met het geweldige effect dat het hilarischer is dan ik ooit had kunnen bedenken.
Stel je voor. Je staat in een eenvoudig lijnbusje in de provincie. Volgepropt uiteraard, want wegens bezuinigingen hebben de passagiers zich verdriedubbeld, terwijl de bus qua grootte is gehalveerd. De twee kinderen aan je arm schreeuwen, het derde kind in de buggy huilt hartverscheurend, je hebt een grote luiertas, een veel te grote tas met bananen en onverantwoord snoep bij je, reservekleding voor de kinderen en een handtasje voor je eigen make-up, waar je door diezelfde kinderen eerder vandaag nog niet aan toe kwam. De bus stopt en jij staat vooraan. Drommen studenten en allochtonen willen jou zo snel mogelijk passeren, omdat ze hun trein moeten halen. Eindelijk vind je onder een geplette banaan je portemonnee met ov-chipkaart terug. Je haalt het voorbij de paslezer, veegt de bananenderrie af aan het truitje van de huilende baby en stapt uit, zonder te controleren wat die paslezer bliepte. De chauffeur scheurt er chagrijnig vandoor en je bedenkt dat je inderdaad niet jouw bliepje hebt gehoord, maar dan ben je alweer een paar euro aan boetetarief kwijt.
Nog zo’n mooi voorbeeld. In Den Bosch zijn de laatste tijd veel vreemde accenten gesignaleerd. Mannen met blauwe overalls op gele klompen, vrouwen met hoofdkapjes en ruime rokken kijken wereldvreemd om zich heen. Een demente oma is ergens vastgebonden aan een paal, zodat ze niet wegloopt van het gezin. Er komen steeds vreemde geluiden uit die mensen, zoals “huh”, “wat mot dat”, “kiek es an” en “wasdatan?” Gelukkig is deze vreemde vorm van toerisme te verklaren zodra je weet dat zij in het bezit zijn van een ov-chipkaart. Deze mensen komen namelijk uit het snoezige Twentse dorpje Vriezenveen én weten hoe het internet werkt, maar zijn nog net niet voldoende geëvolueerd om deze informatie kritisch te bekijken. Want wie via www.ov-chipkaart.nl zoekt waar het dichtstbijzijnde opwaardeerpunt voor de kaart is, krijgt het advies om de kaart op te waarderen in Den Bosch. Den Bosch? Dat ligt toch drie provincies, 160 kilometer, ruim anderhalf uur en heel wat dialecten verderop? Ja, maar dat geloven ze nog niet bij die ontwikkelaars van de site. Die zijn randstadgeoriënteerd, de rest maakt hen niets uit, dus doen zij nog niets aan deze foute informatie.
Deze tariefsverhogende problemen moeten met iets worden gecompenseerd, om te zorgen dat de beleidsmakers kunnen roepen dat de tarieven gemiddeld toch echt niet toenemen, hoor. De oplossing hiervan ligt in de verplichte proefkonijnengroep van studenten. Ik heb met al mijn goede bedoelingen al een paar keer zwart kunnen rijden. Zo stond ik in een studentenmassa in Groningen. Ik had mijn pasje al tevoorschijn gehaald en werd mee naar binnen geduwd. Er stond geen chipkaartlezer. Op de papieren ov-kaart zat nog een verschil in week- en weekendabonnement, maar de huidige pasjes zijn allemaal saai wit en identiek. De chauffeur keek verveeld en knikte in een roes naar iedere student die het pasje liet zien. Hij kon niets controleren en zag er ook niet echt uit of het hem nog iets kon schelen. Zo kom ik ook wel aan een lager landelijk gemiddelde op de tarieven voor het openbaar vervoer!
De trein heeft weer andere spelregels. Mijn eerste keer bewust zwartrijden was op het treintraject Almelo-Deventer. Ik had tot het laatste moment gewacht om in te checken, maar kreeg daarbij steeds een foutmelding. Ook altijd fijn als de NS vanaf het begin zo goed en duidelijk communiceert dat de ov-chipkaart het niet doet bij de NS. Ik ben toch in de trein gesprongen en liep naar de conducteur. Ik keek hem lief aan vanonder mijn mascarawimpers en zijn blik werd steeds zachter. Hij sloeg een paar keer boos op zijn zwarte kastje. “Mijn paslezer werkt nog niet… Vooruit, dan mag je gratis reizen.”
Naast deze leesproblemen zijn er natuurlijk ook nog de studenten met de eeuwige mazzel. Enkele studenten met een papieren week-ov die hun kaart voor de invoering van de ov-chipkaart hebben omgezet naar een papieren weekend-ov, kregen na het opladen van hun abonnement een dubbel abonnement. Zij kunnen de hele week door gratis reizen. Ondanks al hun e-mails en telefonische vragen hierover, wordt er niets met deze informatie gedaan. Zelf kunnen ze het dubbele abonnement niet van de kaart krijgen. De conducteurs zijn al die problemen zo zat, dat het hen ook niet meer interesseert en zij dus altijd gratis kunnen reizen. Geweldig voor elkaar!
Tja, nu studenten nog de grootste groep ov-chipkaartbezitters zijn, zijn de kosten voor het openbaar vervoer gemiddeld genomen niet hoger geworden. Dan krijg je van dit soort slapsticks. Maar kom op, doe mij eens een echte film. Zodra het landelijk verplicht is, wordt het weer een drama.
