Novemberregen (1)

De eerste pianoklanken zetten in. Het strijkwerk volgt de tonen globaal. De rommelende donder van een goede onweersbui klinkt, waarna de drums inzetten. En de gitaar. Sebastiaan zit onderuitgezakt op de bank met zijn armen achter zijn hoofd en zijn ogen gesloten. Hij laat de intro over zich heen vloeien. De zanger zet het eerste couplet in, hetgeen Bas alhoewel het nummer al meer dan een minuut duurt, precies op het goede moment mee playbackt.

When I look into your eyes
I can see a love restrained
But darlin', when I hold you
Don't you know I feel the same

Hij opent zijn ogen en haalt één arm achter zijn hoofd vandaan om naar zijn biertje te graaien. Hij tilt het met meer gemak op dan hij had ingeschat, als het beklimmen van een non-existentiële traptrede, schudt het flesje om te horen of er nog iets klotst en zet het met nul op het rekest teleurgesteld weer op de tafel neer. Hij zucht diep, staat op en loopt naar de koelkast. Bij het openen van de deur vallen er diverse magneetjes af, papieren dwarrelen op de grond. Volledig plotseling schieten de tranen in zijn ogen; met zijn armen maait hij in het luchtledige, alsof hij de al op de grond liggende papieren alsnog wil opvangen. “Kut kut kut kut kut kut kut”, stamelt hij door de zilte tranen heen. Halfslachtig plakt hij een paar magneten terug op hun plek, duwt er stapeltjes papieren onder. Opnieuw opent hij de deur, ditmaal om te zien dat het laatste biertje met de vorige al vergeven was.

Onderwijl schelt de muziek verder.

Nothin' lasts forever
And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle
In the cold November rain

Een blik op de klok leert Sebastiaan dat de supermarkt nog open is. Hij steekt zijn portemonnee in zijn achterzak en schuift met één hand het gordijn een stukje op zij. Het viesoranje schijnsel van de lantaarnpaal in de straat verlicht duizenden gestaag ter aarde stortende, ijskoude regendruppels. “Ook dat nog.” Hij trekt zijn jas aan, slaat zijn sjaal een paar maal om zijn nek en grist de sleutels uit de al tijden lege fruitmand. Als hij de deur naar de gang achter zich dicht trekt, bemerkt hij de volgende deceptie.

We've been through this such a long long time
Just tryin' to kill the pai – 'ill the pai – 'ill the pai – 'ill the pai –

“Godverde... stomme stront-cd!” Hij drukt hardhandig het ladeknopje van de cd-speler in, pakt het originele Guns 'N Roses-hoesje en bekijkt het. 1992, denkt hij. Platen van Elvis doen 't nog perfect, maar een cd'tje houdt het geen twintig jaar vol. Hij legt binnensmonds vloekend de cd terug in het hoesje. We hebben in drie jaar tijd vier Senseo's versleten. Gelukkig werkt het koffiemolentje van mijn grootvader nog steeds als dat kutding weer eens dienst weigert. TV's met van die vlekken net na de garantie. Alles gaat hooguit vijf jaar mee, als je geluk hebt. Weer een teken der tijden, dat verval.

Zodra hij de voordeur opent blaast de wind met gutsende vlagen ijsregen tegen hem aan. Hij drukt op de sleutel zodat de autodeuren openen, stapt richting het portier en glijdt bijna op zijn gat in de nog halfbevroren smurrie die ooit voor sneeuw door moest gaan. In Amerika heet dat 'slush'. Precies het juiste woord voor die teringbende. Hoe heette dat ook weer, een woord dat het geluid van het object dat 't is nabootst? Zoals oehoe, maar dan 'slush'. Sebas stapt in zijn voertuig en steekt de sleutel in 't contact. Metonymia? Nee. Ben je net dertig en al vergeetachtig. Hij draait 'm om, drukt de radio aan, steekt zijn MP3 in het sleufje en probeert te starten. IE-IE-IE... Wel hier en gunter.

But lovers always come and lovers always go – Hij draait de sleutels nogmaals om.
An no one's really sure who's lettin' go today – IE-IE-IE-IE...
Walkin' awa-

“Kut!” Hij haalt de sleutels weer uit het contact en trekt zijn jas over zijn hoofd heen. De ijzige derrie gutst in z'n gezicht. Kan-ie bij de deur ook zijn sleutels weer niet vinden – eenmaal binnen weifelt hij wat hij moet doen. Koortsig zoekt hij naar eventuele gin- of whiskeyflessen die nog een laagje zouden kunnen bevatten. Hij vindt slechts lege. Dan maar door de regen heen. Hij slentert naar de paraplu-standaard, om zijn blik stil te houden op de foto die erboven hangt. Zijn dochtertje heeft precies de ogen van d'r moeder. Twee herinneringen staren hem aan. Je moet niet in het verleden leven, zeggen ze allemaal. Het is al een jaar geleden, Bas. Geef het een plekje. Met een half uitgeklapte paraplu in zijn handen zakt Sebastiaan tegen de muur van de gang ineen.

Volgende week: Novemberregen, deel 2