Oeps, vergeten
Het optuigen van mijn surfkarretje was best wel een gedoe. Eerst moest ik het karretje zelf in elkaar zetten. Pakte de wielen uit de schuur, vervolgens de twee buizen welke ik door middel van splitpennen en vleugelmoeren aan de wielen verbond. Daarna konden de beschermende rubbers geplaatst worden en dan stond het klaar.
Mijn vader moest dan even helpen met het tillen van mijn plank, de mast en de giek redde ik zelf wel. Het pakken van de tas met broodjes, drinken, surfpak en alle andere benodigdheden was een tafereel dat al ruim een uur daarvoor had plaatsgevonden. Sjorbanden stevig aantrekken en de reis kon beginnen. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik op ongeveer 25 tot 30 minuten fietsen woonde van een water waar het ideaal windsurfen was, zeker voor een niet zo ver gevorderde als ik. Je kon bijna overal staan, het was best open en het was een 'meertje' van ongeveer 300 bij 500 meter, gok ik nu.
Meestal was ik niet de enige bij mij in de buurt wiens bloed sneller ging stromen bij een windkracht 5 of harder. Diverse jongens stonden, net als ik, hun spullen gereed te maken en zo kwam het wel eens voor dat we met een stuk of zeven fietsen inclusief aanhanger achter elkaar aan richting de plas reden. Altijd gezellig.
Het mobieltje was nog niet eens bedacht, ik denk zelfs dat Nederland nog nooit Europees Kampioen was geworden met voetbal, en dus als je wat wilde afspreken met je vriendjes, fietste je naar de ander toe om even wat te vragen of af te spreken. Vaak genoeg gebeurde het dus dat je om tien uur het eerste belletje pleegde voor een surfafspraak en om half één bepakt en bezakt op de fiets zat. En dan hadden we echt niet rustig aan gedaan!
Ondanks het feit dat we best fanatiek waren, vooral in de zomerstops van het voetbalseizoen heb ik menig uurtje langs en vooral op het water doorgebracht, werd het eigenlijk nooit een routineklus, dat pakken van dat karretje.Ken je dat, dat je al 6 jaar lang met dezelfde auto en exact dezelfde koffers op vakantie gaat maar dat je ieder jaar weer staat te kijken hoe je het nou het meest praktisch kunt indelen? Koppie erbij, goed nadenken, alles natellen, passen en meten en dan alles nog een keer. Maar hoe vaak je het ook nakeek, er was altijd wel weer zo'n dag dat je na een fietstocht van een half uur, heerlijk dat het zo waaide voor het surfen maar moest dat nou ook tijdens het fietsen, je je zeil aan het optuigen was. En dan had je net dat ene touwtje dat de mast aan de giek verbindt nog thuis laten liggen in plaats van dat het in je tas.
Met een beetje geluk had een vriendje dan nog wel zo'n touwtje maar anders kon je gewoon naar huis om het op te halen. Half uurtje heen, half uurtje terug! M'n vriendjes letten wel even op mijn spullen.Het is me zelfs 1x overkomen dat ik alleen ging surfen en bij het vergeten van het touwtje (of iets anders) ik het niet aandurfde om mijn karretje onbeheerd achter te laten en dus diezelfde extra rit kon doen met m'n karretje achter mijn fiets."Dit nooit meer !", vloekte ik toen ik thuis kwam en 's avonds na het surfen en het weer opruimen van de spullen (ook zo'n heerlijk ritueel) ben ik achter mijn Commodore 64 gekropen en heb voor mezelf een checklist gemaakt. Ieder touwtje, skegje, klittenbandje stond erop. Nooit meer iets vergeten!
Je zal toch scheidsrechter zijn, in Bruinisse wonen en moeten fluiten in, pak 'm beet, Rijnsburg. Volgens de routeplanner van de ANWB een rit van 100 kilometer. Niet alles via de snelweg en dus een geschatte reistijd van een uur en 22 minuten. Je hebt je warming-up gedaan, checkt nog even je uitrusting, zitten m'n veters goed gestrikt? En je komt erachter dat je rode kaart nog op je nachtkastje ligt. Waar bewaren scheidsrechters hun kaarten eigenlijk thuis, vraag ik me nu af. In een speciaal laatje, tussen de bolletjes sokken, de schone onderbroeken of de zakdoeken? Naar huis rijden is geen optie, nog even snel naar de plaatselijke sportzaak rijden dan? Of gewoon hopen dat je de kaart niet nodig hebt? Arbiter Jacob van de Berge, betonreparateur van beroep, koos tijdens Rijnsburgse Boys - Capelle waarschijnlijk voor de laatste optie, achteraf tot zijn eigen spijt. Volgende keer de eerste optie kiezen maar? Of gewoon een checklistje!
