Hebbedingetjes!
De Inferior Sense Less staat sinds kort op mijn verlanglijstje. En dan het liefst de Inferior Sense Less type Un Necessary. Want die schijnt toch het beste te zijn. Ik heb ook geen zin om tot mijn verjaardag te wachten, ik móet dat ding gewoon hebben! Ik ben niet zo van de trends, en van de hebbedingetjes, loop niet zo snel mee met de meute, maar nu ben ik al net zo gek als ieder ander.
Ja, ja, ik weet het wel. Mijn leven was ook al prima zonder de Inferior Sense Less, maar sinds ik weet dat het bestaat kan ik aan niks anders meer denken. Natuurlijk, het is een belachelijk duur ding om aan te schaffen. € 1250,= en dan heb je er nog niks extra’s bij, hè! Dan praat ik puur over de basisset. Voor je het weet ben je nog eens € 500,= kwijt aan accessoires en uitbreidingssets.
Eigenlijk heb ik wel een beetje een schuldgevoel. Want: als ik kijk naar de televisie en ik zie al die slachtoffers in Haïti bijvoorbeeld, dan vraag ik me oprecht af, of ik mijn geld wel mag besteden aan zoiets als een Inferior Sense Less.
Maar goed, ik hoef toch ook niet altijd om een ander te denken? Ik mag toch ook wel eens geld aan mijzelf besteden? En dan gewoon aan iets leuks, in plaats van iets nuttigs? En trouwens, ik ben niet de enige die er plezier aan kan beleven, want het is meteen een aanwinst voor het hele gezin. Met de Inferior Sense Less komt weer een stukje saamhorigheid terug. Net als vroeger, als je met z’n allen rond de tafel zat om een potje Monopoly te spelen. Daar was je ook uren mee zoet, en dat kwam ook het gezinsleven ten goede.
Trouwens, bijna iedereen heeft de Inferior Sense Less al in huis. Ik heb al veel verschillende types gezien. En natuurlijk, het behoort niet tot de basisbehoeften van de mens, en een paar maanden geleden had ik er zelfs nog nooit van gehoord. Maar nu hoor ik steeds meer mensen die er eentje hebben aangeschaft. En als ik al die enthousiaste verhalen hoor, dan weet ik het alleen nog maar zekerder: ik moet dat ding hebben!
Omdat ze zo prijzig zijn, heb ik eigenlijk de neiging om te wachten tot het eerste nieuwtje eraf is en dat de prijzen zullen dalen. Want zo gaat het toch altijd? Naar verhouding kostten de eerste DVD-spelers toch ook veel meer geld dan wat je er tegenwoordig voor moet betalen? Technieken verbeteren om de haverklap, en dan is de eerste versie meteen niks meer waard, want de verbeterde types, tja, die wil iedereen natuurlijk hebben!
Ga maar eens op Marktplaats kijken naar bijvoorbeeld een videorecorder, of een stereo-installatie: voor een appel en een ei zijn die te koop. Apparaten die allang uit de tijd zijn en ingehaald door de moderne techniek. Hetzelfde geldt voor computers, mobiele telefoons en allerlei apparaten op huishoudelijk gebied. Zodra het op de markt komt wordt er alweer iets nieuws bedacht.
Omdat de Inferior Sense Less nog zo nieuw is, kan je hem nog nergens tweedehands kopen.
Een tijd geleden was mijn broer hier op bezoek. Hij vertelde dat hij een Inferior Sense Less had aangeschaft, type Un Necessary. Ik wist eerlijk gezegd niet eens wat het was! Maar mijn kinderen wel, die bleken helemaal op de hoogte. “O, wat geweldig! En type Un Necessary heeft toch nog heel veel uitbreidingsmogelijkheden?” vroeg mijn oudste zoon enthousiast. Mijn broer knikte trots. “Ja, het is echt geweldig. Jullie moeten allemaal maar eens bij mij thuis komen, dan gaan we gezellig een middag aan de gang met de Inferior Sense Less.”
Het was er nog steeds niet van gekomen. Druk, druk, druk. Ik vroeg aan mijn kinderen of ze het leuk zouden vinden als ik een Inferior Sense Less aan zou schaffen. Razend enthousiast waren ze. We hoefden helemaal niet naar mijn broer om zo’n ding uit te proberen, zij hadden dat allang bij vrienden gedaan, en het was echt geweldig leuk.
“Gewoon doen, mam!” riepen ze opgetogen.
Voordat ik er eentje ging aanschaffen wilde ik het toch eerst maar eens zelf uitproberen. Van horen zeggen is leuk, de reclames op de televisie beloven een hoop, maar het gaat toch uiteindelijk om de zelfondervinding. En het ging ook nog eens om heel veel centjes.
Ik belde mijn broer op. “Ik ben van plan om een Inferior Sense Less aan te schaffen, en ik zou graag langs willen komen om het eerst bij jou eens uit te proberen. Daar hadden we het een tijd geleden al over gehad, maar nu heb ik eindelijk tijd.”
Stilte aan de andere kant van de telefoon.
“Ben je er nog?”
“Eh, ja, maar om eerlijk te zijn is er vorige week een koper geweest voor de Inferior Sense Less. Wij deden er eigenlijk niks meer mee, en het was ook best wel een sta in de weg. Ik kon er gelukkig nog aardig wat geld voor krijgen. Maar geloof me, het verveelt echt heel erg snel. Maar als je nog op zoek bent… Ze staan tegenwoordig voor een habbekrats op Marktplaats, hoor!”
Verbaasd hang ik op. Nou ja, zeg! Als ik aan het zoeken ben op Marktplaats komt mijn oudste zoon de kamer binnen. Hij kijkt over mijn schouder mee.
“Wat zoek je, mam?”
“Nou, het leek jullie toch ook zo leuk om een Inferior Sense Less te hebben? Type Un Necessary?”
Hij kijkt me met een meewarige blik aan. “Mam, dat was drie maanden geleden! Die dingen zijn hartstikke achterhaald!”
Het is zondag. We zitten met z’n vijven aan de eethoektafel. Het spelbord ligt in het midden, de dobbelstenen rollen. Een ieder heeft een stapel geld voor zich liggen en probeert zoveel mogelijk straten te bemachtigen. Spanning ten top!
Het spel is al jaren oud, maar blijft altijd leuk. Ook hier is veel geld mee gemoeid. Maar dat geld verdwijnt straks kleur bij kleur weer netjes in de doos.
