Kuifkrullen pakt uit!

Verhuisdag één: bed met toebehoren, kleren, tafel, stoel, audioinstallatie, één grote doos cd's.

Ik had niet zo heel veel tijd, dus ik pakte maar een keer de auto vol met bovenstaande spullen en verhuisde deze naar mijn nieuwe stulp.
Ruim een maand klussen lag achter me. Nog eventjes een paar avondjes verhuizen, desnoods nog een volle dag in het weekend, en ik ben klaar. Zo heel veel bezit ik immers niet. Als je de flinke collectie boeken en de nog flinkere collectie cd's wegdenkt, bezit ik eigenlijk nauwelijks spullen. Althans, zo had ik het allemaal bedacht.

Verhuisdag twee:...
De spullen die ik op dag één had opgehaald, moeten even op een logische plek staan. De installatie sluit ik vast aan. Als ik dat eerst doe, kan ik de kabels netjes wegwerken onder de plinten. Zo gezegd, zo gedaan. Dat staat netjes. Nog snel wat spullen opruimen en daarna de auto bij mijn ouders ophalen om verder te verhuizen. Ik trek de doos met cd's open om het opruimen te veraangenamen met een deuntje. Kan ik ook gelijk de stereo testen. Ach, laat ik de cd's maar vast in de kast zetten.

Potverdorie! My Beautiful Demon van Ben Christophers. Dat is een heel mooie plaat, waarom heb ik die zolang niet gedraaid? Even luisteren.
The Grand Wazoo, van Zappa? Oh ja, daar heb ik een kopietje van. Dat is waar ook, die heb ik nooit origineel gekocht. Want al is het een klassieker, ik kon er weinig chocola van maken. Toch nog eens luisteren. Hmm, deze is mooier dan ik me herinner. Goed onthouden dat ik deze weer eens rustig ga draaien als ik klaar ben.
Hoewel ik helemaal geen Zappa-fan ben, heb ik hem herhaaldelijk in mijn hoofd aangehaald deze winter: "Watch out where the huskies go, don't you eat that yellow snow." Ik moet bazbo maar eens vragen uit welk versje die zin eigenlijk komt.

Tof, Motorpsycho. Met dat vreselijke hoesje en die onuitspreekbare albumtitel: Phanerothyme. Valt eigenlijk wel mee met dat uitspreken, maar onthouden... Go To California, dat is zo'n geweldig stuk. Ik zag Motorpsycho op Lowlands. Toen ze Go To California speelden, tripte ik echt! Hoewel ik als een van de weinigen op dat moment niet onder invloed was.

The Light! Spock's Beard! De plaat waardoor ik echt van prog ben gaan houden. Of sympho. Of hoe ze het willen noemen. Of misschien wel de plaat waardoor ik echt van muziek in het algemeen ben gaan houden. Luisteren!
"I am the catfish man! I can't hear you! Go ahead and have a nice day now..."
Toetsen spelen op de verwarming. Gitaar spelen op... wat de fuck, óók op de verwarming.
Lang nummer eigenlijk. Nu al voorbij?

Oe, hoe kom ik hier dan aan? Lenny Kravitz? Ooh, Slash speelt mee. Mijn grote jeugdheld. Maar heb ik die zelf gekocht? Nee toch? Of wel?
Leuk: Belle and Sebastian. Ook heel gaaf: Marillion's Fugazi. ("Assaaaaaaaaasing..") Nick Cave and the Bad Seeds. ("And the mercy seat is waiting...")
Stardust We Are, waarom heb ik die in godsnaam zolang in de kast laten liggen; het ultieme Flower Kings-album.

En hier: Secrets of the Beehive van David Sylvian. Waarom is het verdorie geen herfst? Volgens mij heeft bazbo me hierop gewezen. Zal ik tegen hem zeggen dat ik dankzij hem heel wat mooie muziek heb leren kennen? Of zal ik mijn mond daarover houden anders gaat hij me vast weer overspoelen met tips over van die vreselijke wereldmuz...  

Telefoon. Verdamme. Oprotten beller. Ik neem niet op. Alweer telefoon, hardnekkig. Toch maar even kijken.
"Muttiküche, jij bent het."
"Ja, ik vroeg me af waarom je de auto niet bent komen halen. Dat zou je toch doen?"
"Klopt."
"Is het allemaal een beetje gelukt? Heb je de spullen klaar zodat je ze morgen kan verhuizen?"
"Morgen? Ik kom straks de auto halen."
"Nu nog? Het is half twaalf geweest."
"Ojee, nou ik..."
"Je hebt de hele avond tussen de boxen in cd'tjes zitten luisteren hè?!"
"Haha, klopt. Hoe weet je dat?"
"Pap en ik hadden er al rekening mee gehouden, toen je zei dat je ook één doosje cd's had verhuisd. We komen de auto morgen wel brengen."