Het verhaal van Myra (1)

Het was een donkere avond halverwege de jaren tachtig. Zonder precies te weten hoe was ik beland in een kroeg midden in de stad. Ik kende er niemand. Omdat ik toch niet verder kon reizen besloot ik te blijven waar ik was. In een klein pension naast de kroeg had ik een kamer voor de nacht. Ik kon me dus gerust laten vollopen in 'de Graauwe Turf', een rare naam voor een kroeg. Binnen zag het er klassiek uit. De wanden waren bekleed met houten panelen, er hingen barokke lampen aan zowel muur als plafond en de tafeltjes hadden kleedjes. Niet te smoezelig en oud, maar ze waren er wel.
Aan de bar zaten een paar mannen, werkkleding en shag, voor zich uit te drinken. Er werd weinig gesproken. Blijkbaar had iedereen aan een half woord genoeg om elkaar de belangrijke zaken van het leven duidelijk te maken. Daar waar de conversatie uitgebreider was, werden de gesprekken gedempt gevoerd. Ik voelde me niet écht op mijn gemak. Al die incrowd, daar kwam je in deze streek vaak lastig tussen. Ook al zat ik in een redelijk grote stad, vreemdelingen werden niet overál getolereerd.

Ik ging op een hoek van de bar zitten. Vanaf die plek kon ik redelijk goed overzien wat er gebeurde in de kroeg. Ook kon ik de meeste dingen die werden gezegd opvangen. Ik spreek duidelijk niet over meeluisteren, want er werd nogal binnensmonds dialect gepraat. 'Het zal geen lange avond worden', dacht ik zo. Met een subtiele wenk haalde ik de barman binnen gehoorsafstand.
"Zeg, barman, zou ik een pint, of halve liter, kunnen krijgen?"
"Maar natuurlijk." Hij liep naar zijn tap, en kwam terug met een halve liter. Zo'n dik glas met een stevige greep. "Kan ik u nog voor iets anders helpen?"
"Nee, voorlopig niet. Ik ben geen bekende hier, dus als ik iets doe wat niet kan wordt ik daar graag op gewezen. Het is mijn bedoeling een paar uur te doden, en niet om moeilijkheden te krijgen."
De barman knikte.
"Ik begrijp dat," hij keek zijn kroeg rond, "het is hier niet moeilijk om problemen te krijgen, maar het is ook niet moeilijk om ze te voorkomen. Stel je er niet teveel bij voor. De enige die hier klappen uitdeelt, ben ik." Hij tilde zijn schort een stukje op en liet een klein formaat ploertendoder zien. "De rest van de conflicten wordt hier verbaal opgelost." Hij liep naar zijn volgende klant. Het was een bekende. Nog net kon ik zien dat het over mij ging. Ik zag een knik in mijn richting, en een blik van de stamgast.

Het kon me niet schelen. Deze avond zou eindigen met een lichte roes, en een redelijk bed in het pension. Gelukkig weer eens zonder kleerscheuren, dacht ik.

Na een klein uurtje, mijn tweede halve liter, kwamen er drie oudere mannen achter mij aan een tafeltje zitten. Ik kon ze goed verstaan want ze praatten nauwelijks dialect. Ze hadden het over bridge, dat je met z'n vieren moet spelen, en Myra. Nou kan ik aardig bridgen en ben ik redelijk nieuwsgierig. Ik draaide me half om en keek op het stel neer vanaf mijn barkruk.
"Heren. Sorry als ik onbeleefd overkom, maar ik hoor u net praten over bridge. Daar zijn vier man voor nodig. Ikzelf ben een aardig speler, en kan u uit de brand helpen. Als u dat niet vervelend vindt."
De mannen keken me aan, en knikten onderling.
"Goed, vraag Antoon," de oudste van de drie knikte naar de barman, die naar me stond te kijken, "maar een stock kaarten en schuif aan."
Voor ik de vraag had kunnen stellen lag er al een spel kaarten voor mijn neus. Ik zag enkele van de stamgasten fluisterend met elkaar spreken en de meeste mensen in de kroeg keken mijn kant op. Alsof ik nergens van wist schoof ik bij de drie aan.

"Welk systeem spelen we precies? Zal ik beginnen met delen?" Ik keek even rond. Het bleek dat ik tegenover de oudste van het stel zat, mijn bridgepartner voor die avond. Het was een sterke man, vitaal en door het leven getekend. Zijn ouderdom deed maar weinig af aan zijn sterke bouw. Terwijl ik de kaarten deelde bleef hij me aankijken. Het eerste rondje bieden ging vlot, ik had te maken met ervaren spelers hier. Toen de opening op tafel lag ging het gesprek wat ik had onderbroken door. Wederom viel de naam Myra. Nu was mijn nieuwsgierigheid aan de beurt.
"Wie is toch die Myra waar jullie het steeds over hebben?" Het werd stil in de kroeg, het geroezemoes op de achtergrond verstomde en iedereen keek naar de oude man tegenover me. Alsof hij in een woedeaanval zou kunnen uitbarsten. Gespannen wachtte ik af.
"Het is lang geleden dat een vreemdeling die vraag gesteld heeft." De man lachte, "misschien is het niet zo raar dat hij het wil weten." Hij keek de kroeg rond om te zien of er iemand bezwaar had. Toen richtte hij zich weer op mij.
"Denk je dat je het verhaal van Myra wil horen?" Zijn intense blik maakte me aan het twijfelen. Maar niet voor lang.
"Kaartspelen en verhalen zijn twee van man mijn grootste hobby's. Vertel me het verhaal van Myra, alstublieft."