Eerloze proleten
Of roemloze klootzakken. Of infame hufters. Eigenlijk zijn ze allemaal van toepassing, maar eerloze proleten vind ik de beste vertaling voor Quentin Tarantino's film: 'Inglourious Basterds'. Eerloos, omdat de nazi-jagers in deze film getuigen van een laag karakter. En proleet omdat ze personen zijn zonder enige beschaving. De nazi-jagers in deze film, onder leiding van Brad Pitt, zijn nou niet echt de personen die zich schamen voor het breien van een bruine trui met de wc-deur open.
Wat ik wil zeggen is dat deze film de beste van 2009 was. Beter dan die blauwe schapen van 'Avatar' en ook beter dan die kankerfilm 'Komt een vrouw bij de dokter'. Quentin Tarantino flikt het elke keer weer met zijn geniale verhaallijnen en het merkwaardige camerawerk dat ongewoon is voor het chauvinistische Hollywood. Zo staat hij bekend om het 'trunk shot'. Oftewel: kofferbakscène. Dit is een scène waar bijvoorbeeld de hoofdrolspeler zijn shotgun uit de kofferbak haalt en dan wordt er vanuit de kofferbak gefilmd. Daarnaast heb je nog het befaamde 'triangle shot'. Bij dit shot staan drie personen tegenover elkaar die een pistool op elkaar richten. Ook is hij dé man van de personages. Zo wekt hij elk personage tot leven en ik heb gehoord dat hij zelfs hele biografieën schrijft voor zijn personages om ze zo echt mogelijk te laten lijken.
Voor de mensen die om onbegrijpelijke redenen niet naar deze film zijn geweest, zal ik nog even uitleggen waar hij precies over gaat. Een meisje, waarvan de familie wordt afgemaakt door de nazi-kolonel Hans Landa, begint een filmtheater in Parijs. Een stelletje Joden uit Amerika maken zoveel mogelijk nazi's van kant. En een Duitse actrice gaat de Amerikaanse Joden helpen om nazi-kopstukken te vermoorden. Het einde mag je zelf raden, maar het is aannemelijk dat deze drie verhaallijnen bij elkaar komen en dan gebeurt er iets à la Quentin Tarantino-stijl.
Je hebt vast gemerkt dat ik mijn adoratie voor Quentin Tarantino niet onder stoelen of banken steek. Mijn ontmoeting met de Tarantino-films begon met 'Reservoir Dogs'. Door deze snoeiharde film was ik meteen verkocht. Daarna kwam de legendarische film: 'Pulp Fiction'. Subliem. Gevolgd door de twee 'Kill Bill' films en uiteindelijk 'Inglourious Basterds'. Dit zijn toch wel mijn vijf favoriete films van deze regisseur.
'Fenomenaal' is Tarantino's 'middle name'. Alles wat deze man maakt is fenomenaal. Daarbij is hij de enige regisseur, voor zover bij mij bekend, die ook zelf een rolletje speelt in zijn eigen films. Zo speelt hij kleine rollen in 'Reservoir Dogs', 'Pulp Fiction' en 'Deathproof'. Zelfs in zijn laatste film komt hij voor, maar dan niet fysiek. Hij heeft namelijk een stem van een Amerikaanse soldaat ingesproken in de Duitse propaganda film-binnen-een-film.
Genoeg redenen om die dvd-boxen in huis te halen. Op de dvd van 'Inglourious Basterds' moeten we echter nog een paar weekjes op wachten, want die komt pas op 21 januari uit. Frustrerend, maar ik zit te tijd uit met het kijken van andere films van Tarantino en de gedachte over een scène waarbij Adolf Hitler met een nors gezicht schreeuwt: “Nein, nein, nein, nein, NEIN!” Ge-wel-dig.
