Ernstig studieontwijkend gedrag
Rode nagellak staat mij niet, ik heb 11 paar schoenen in mijn kast die ik nooit draag, wenkbrauwen epileren is niet mijn sterkste punt, ik pas nog steeds in de galajurk die ik droeg tijdens mijn diploma-uitreiking, mijn haren zijn precies 38,5 centimeter lang.Waar een tentamenweek allemaal wel niet goed voor is! Ik heb opeens tijd voor hele belangrijke dingen, zaken waar ik normaal nooit aan toe kom, bezigheden die normaal nooit in me op zouden komen maar die toch noodzakelijk en zeer nuttig zijn.
Denk aan een manicure. Ik kan mijn boek Informatierecht toch echt niet openslaan voordat ik heb afgerekend met dat vervelende haakje aan mijn duimnagel. Uiteraard zorgt de vijl ervoor dat mijn duimnagel na het veilen ineens belachelijk veel korter is dan de rest van mijn nagels. Dit is natuurlijk onacceptabel. Alle nagels worden netjes geknipt, geveild en gepolijst. Hè, toch een beetje kaal zo. Tijd voor een lakje. Mijn 33 koppige nagellakset wordt op mijn bureau uitgestald en gerangschikt op kleur. Ik besluit te gaan voor rood, dat past mooi bij de omslag van mijn boek. Trots bekijk ik het resultaat. Om krassen en vegen te voorkomen moet de lak goed drogen, de beste manier om dit te bereiken is natuurlijk door een muziekje op te zetten en druk met m’n armen zwaaiend door mijn kamer te dansen.
Tijdens het dansen valt het me opeens op dat mijn nachtkastje hinderlijk dicht naast mijn bureau staat. Ik kan er amper tussendoor moonwalken! Als ik mijn bed nou eens tegen de muur schuif, kan mijn nachtkastje iets opzij, dan moet alleen de klerenkast nog ietsje meer naar de deur… Jezus wat is die klerenkast zwaar! Vind je het gek, dat ding zit nog volgestouwd met zomerkleding. Daar moet ik ook maar even iets aan doen. Anderhalf uur later zit ik triomfantelijk tussen drie enorme stapels: de ‘weggooi-stapel’, de ‘kringloopwinkel-stapel’ en de ‘bewaar-voor-volgend-jaar-stapel’. Zo, opgeruimd staat netjes.
Ik heb inmiddels na alle zware arbeid wel iets te snacken verdiend. Ik klim over de stapels kleding, wring me langs de klerenkast die de deur blokkeert en begeef me naar beneden. Na de koel- en voorraadkast grondig te hebben geïnspecteerd kom ik tot de conclusie dat er niks, maar dan ook NIKS, eetbaars in huis is. Afrika is er niets bij. Maar even langs de supermarkt dan, want op een lege maag kan je tenslotte niet leren.
Vier donuts, twee tosti, ’n halve zak chocoladepinda’s en een pak roze koeken later kom ik, een beetje misselijk maar voldaan, uit de keuken gekropen. Het is al drie uur geweest! Na drie uur zijn er meestal wel leuke programma’s op tv… even een kijkje nemen kan geen kwaad, als er niks interessants is gaat ie meteen weer uit. Hé een kookprogramma, ben ik dol op. Hmm toetjes. Ze gaan een taart maken, met cake, chocolade, soesjes, slagroom, karamel, nog meer chocolade… een chocopinda-boer werkt zich omhoog. Kookprogramma’s zijn geen aanrader als je misselijk bent. Oprah dan maar, zou die nog een smeuïg onderwerp hebben? Op de bank bij Oprah zit Ed, een geitenwollensokken-tofu-type die claimt ‘the greenest guy in Hollywood’ te zijn. Hij vertelt over hoe hij in een huis woont zonder elektriciteit en zijn eigen eten verbouwt. Interessant is anders. Ik betrap mezelf op heuse studiegerelateerde gedachtes. Ik overweeg zelfs op te staan en mij richting boek te bewegen. Mijn blik blijft steken op het rode OFF knopje op de afstandsbediening. Mijn hand verroert zich niet. Stel nou dat hier opeens een ramp gebeurt, en iedereen zonder stroom en eten komt te zitten… Ik heb mijzelf overtuigd: back to Ed.
Het moge duidelijk zijn: ik vertoon ernstige, bijna ziekelijke vormen van studieontwijkend gedrag. De hierboven genoemde perikelen duren soms dagen, totdat ik alles écht niet meer voor me uit kan schuiven. Dan plof ik neer tussen de restanten van mijn zomercollectie, nagellakpotjes en aangebroken snoepverpakkingen, dan zucht ik diep. Ik geef me over. En elke keer neem ik me weer voor: volgende keer begin ik op tijd, en geen smoesjes…
Beter reserveer ik voor de komende tentamenweek even een isoleercelletje in de Bijlmerbajes…
