Mijn einde

“Goedenmorgen. Uitvaartbedrijf Monuta. U spreekt met Monica. Waarmee kan ik u van dienst zijn?”
“Goedemorgen. Kan ik met u afspraken maken over het regelen van mijn einde?”
“U wilt uw eigen uitvaart ontwerpen? Dat kan gewoon via internet. Als u op onze site inlogt, dan kunt u daar een eigen ontwerp maken. U kunt dan persoonlijke wensen invullen zoals sfeer, bloemen en muziek en vervolgens krijgt u een filmpje te zien, waarin uw wensen zijn verwerkt.”
“Dat heb ik al gezien, maar ik wil wat verder gaan. Ik heb uw reclamefilmpje gezien van Gemma. Die wil dat ze wordt gecremeerd en dat een derde deel van de as de ruimte in wordt geschoten, een derde deel boven zee wordt gedumpt en een derde deel onder een steen gaat. Het gedeelte dat de grond in gaat, moet worden gedragen door zes mannen met een hoge hoed en dan moet er feest zijn. Met champagne en goed eten. Mijn vrouw zei dat ze malloot is en dat op deze manier de uitvaart steeds meer op het organiseren van een bedrijfsfeest gaat lijken. Dat laatste was juist voor mij aanleiding om u even te bellen.”
Ik werd doorverbonden. De callgirl uit het callcenter was blijkbaar niet bevoegd om zover te gaan. Die moest natuurlijk alleen maar algemene vragen beantwoorden en anders doorverwijzen. Als achtergrond bij het wachten kreeg ik ‘Waarheen, waarvoor’ van Mieke Telkamp te horen. Fijn.

Ik kreeg een man aan de lijn met een beetje een zeurstem. Ik moest natuurlijk weer het hele verhaal vertellen en vervolgens vroeg hij wat precies mijn wensen waren. Dus ik stak van wal.
“Jaren geleden heb ik voor de personeelsvereniging van het bedrijf waar ik werkte, een maffiafeest georganiseerd. Het was ergens in een kasteel. Ik weet niet meer precies de locatie, maar jullie vinden vast wel net zoiets.
Alle deelnemers moesten in maffiakleding verschijnen. We werden ontvangen door een maffiafamilie. Er was een uitgebreid diner en tijdens dat diner werden we door acteurs, die zich voordeden als maffiosi, vermaakt met allerlei activiteiten. In de hoofdact moest ik echter zelf meespelen, omdat ik de organisator was en ook omdat iedereen in het bedrijf me goed kende. Ik werd door een paar maffiosi zogenaamd ontvoerd omdat ik een grote gokschuld had bij de Godfather. Uiteraard zou ik die ontvoering niet overleven. In een zijkamertje moest ik een wit overhemd met bloedvlekken aantrekken. Mijn hoofd werd zodanig geschminkt, dat het leek alsof ik in het voorhoofd was geschoten en vervolgens moest ik op een stellage onder een gedekte tafel gaan zitten en mijn hoofd door een gat in de tafel en het tafelkleed steken. Op de tafel lag wat fruit, dat rondom mijn hoofd werd gedrapeerd door de acteurs. Zo leek het net alsof ik was doodgeschoten en mijn hoofd werd opgediend. Ik werd teruggebracht naar het restaurant en daar sprak de Godfather de feestgangers toe. Deze vertelde dat iedereen die niet voor het eten had betaald er net zo vanaf kwam als ik. Maar hij zei ook dat de dames nog wel even afscheid van me mochten nemen. Ze moesten dan langs de tafel lopen en me kussen. Ik moest mijn ogen dicht doen, omdat ik zogenaamd dood was en niet mocht zien welke dame de kus gaf. Tot mijn grote verbazing werden het bijna alleen maar tongzoenen. Na het diner werd er op live muziek gedanst. Het was een fantastische avond en vooral voor mij, want zoveel tongzoenen had ik nog nooit achter elkaar gehad. Dus toen mijn vrouw die opmerking over Gemma maakte, kreeg ik meteen een idee. Dat hele feest zou ik graag nog eens hebben als mijn einde. U kunt me dan na mijn dood op precies dezelfde manier opbaren. Dus met mijn hoofd door het gat en fruit rondom mijn hoofd. Ik zal dan een lijst van bekende vrouwen inleveren, die me allemaal een tongzoen moeten geven. Daarna mag er worden gegeten, gedronken en gedanst. En wat er met mij gebeurt, zal me verder een zorg zijn. Wat denkt u ervan en wat zullen de kosten zijn?”
Het was lang stil aan de andere kant. Het leek wel alsof de man zelf al aan zijn einde was gekomen. Ik verbrak uiteindelijk maar de verbinding.

Wat is dat toch in Nederland? Komt het door al die emo-tv? Zijn we met z’n allen gek aan het worden? Dood is dood. Waarom zou je allerlei fratsen met je dode lichaam uithalen? Je lichaam is je voertuig: je auto. Als je auto te oud is, dan is het op, over en uit en dan gaat hij naar het autokerkhof. Je gaat toch ook niet allerlei dingen organiseren voordat hij in de metaalpers verdwijnt?
Je geest of je ziel gaat misschien nog ergens naar toe, maar je lichaam is nutteloos geworden. Waarom dat sentimentele gedoe?
Stel dat je geest voortleeft en die ziet al die poespas met dat dode lichaam. Denk je dan dat het de geest ontroert? Die is blij dat hij nog voortleeft en dat stomme, krakkemikkige lichaam niet meer nodig heeft. En als de geest niet voortleeft, dan weet hij helemaal niet meer wat er met het lichaam gebeurt.
Moet je het dan voor de nabestaanden doen? Dan moet je het de nabestaanden zelf laten organiseren. De Toraja in Sulawesi doen dat bijvoorbeeld.
In 1996 fietsten mijn vrouw en ik door Sulawesi en kwamen ook in Tana Toraja. Daar vinden ieder jaar in de droge tijd begrafenisceremonies plaats. Maar dat is meestal voor meerdere doden tegelijk en die doden zijn over het algemeen al lang begraven, want zo’n feest is zeer duur en de familie moet er meestal jaren voor sparen. Er moet een heel dorp worden gebouwd en er worden varkens en runderen geslacht, want iedereen uit de omgeving is uitgenodigd. Het feest vindt ook gedurende meerdere dagen plaats. Maar de doden zelf worden gewoon met kist en al in een grot gesmeten. Ik ben in zo’n grot geweest en de kisten liggen schots en scheef door elkaar en zijn meestal stuk, zodat je de botten en het verrotte vlees kunt zien liggen. En wat maakt het uit? De nabestaanden eren hun doden in het algemeen met het uitgebreide feest. Ze eren niet een lichaam, maar de persoon zelf. Degene die hij of zij was, toen die nog leefde. Het lichaam is totaal onbelangrijk.
Maar in onze Westerse cultuur zijn we veel materialistischer ingesteld. Dat uit zich dus ook in dit soort onzin met een lichaam. En uitvaartbedrijven worden steeds inventiever en spelen er goed op in. Want ik denk wel dat je iets meer moet betalen om een gedeelte van je as de ruimte in te laten schieten, dan dat je gewoon alles in een urn laat stoppen.

Ik denk dat ik me maar gewoon zonder kist in mijn eigen tuin laat begraven. Goed voor het milieu en het kost bijna niets.