Ooit een kinderfeestje
Ooit was Sinterklaas een kinderfeestje. Je had er als volwassene hooguit last van als je stond te blauwbekken bij de intocht van de Goedheiligman en als je ernstig in je portemonnee werd geraakt tijdens het inslaan van de cadeaus. Op een enkel gastoptreden van de Sint in een of ander programma na, werd je amper lastig gevallen door die onzin. Vijf december was vooral de datum waarop het besef doordrong dat je nog maar een, twee of drie weken voor de vakantie en de eindejaarsuitkering zat. Toch nog een beetje een feestje dus.
Nu word je verdomme helemaal gék van al die Sinterklaas-programma's! Hele series en liveshows krijg je voorgeschoteld met die ouwe gek erin! Ergens in oktober begint de ellende op Nickelodeon, en dat gaat tot ver in december door!
Een heuse kinderserie met Irene Moors en Carlo Boszhard, die doen alsof ze nog steeds aan het begin van hun táchtigjarige carrière staan. Die toch echt wel uit de kast gekomen Carlo die zijn liefde voor Irene in liedjes uit blijft drukken. Ze hebben zelfs Bram van der Vlugt – de enige échte Sinterklaas – aan de kant gezet om een goedkopere nepper naar voren te schuiven. Over commercie gesproken!
In de allereerste series rond Sinterklaas was er nog sprake van de vermissing van een enkele Piet, pakjes of pepernoten. Of de pakjesboot was de weg kwijt. Nu zijn ze verdomme die hele Sinterklaas zelf kwijt. Ontvoerd door een negenjarige etterbak die een spelcomputer eist. Over uitlokking gesproken. Doom en Castle Wolfenstein samen kunnen kinderen niet op slechtere ideeën brengen!
Natuurlijk heeft iedere zender dan ook nog eens zijn eigen serie, met zijn eigen Sinterklaas. Het mag een godswonder heten, als hier geen jeugdtrauma's uit voortkomen. Als een kind al die series gaat volgen, wordt het geconfronteerd met chronologische onmogelijkheden, een kindervriend die aan alle kanten wordt bedonderd, en één en hetzelfde karakter dat steeds weer een ander stem heeft. Tel daarbij op dat de helft van de Pieten tieten heeft en de mix voor een verknipt kind is een feit.
Ik hoop dat de Belgische televisie minder populair is dan in mijn jeugd. Anders krijgen ze daar ook nog eens een Vlaamse Sint bovenop.
Dan die liveshowes. Sint en zijn Pieten lijken daar meer een bijrol in te hebben gekregen. Het is vooral een CD-presentatie van Nederlandstalig “talent” dat zich graag richt op de kinderen van ouders met een enorm gat in hun hand. Nick en Simon zingen over de hoer Rosanne die het met veel te veel mannen doet, en die hele zaal met peuters en kleuters zingt uit volle borst mee. De moeders zingen ook mee, maar drijven intussen zwaar opgewonden van hun stoelen. Het viel me nog mee dat er niet met drijfnatte slipjes nar het podium werd gesmeten.
Ik zag één moeder die haar dochtertje op de maat van Rosanne mee liet swingen. Het arme kind hield er volgens mij een zware whiplash aan over. Het vreselijke mens had ook geen oog voor haar dochter. Haar zaadvragende ogen waren uitsluitend op het dynamische duo uit Volendam gericht.
Als ik dan vervolgens óók nog vaders in het publiek zie zitten, vraag ik me ernstig af waar dit heen moet. Nu neem ik gevoeglijk aan dat dit ook de vaders zijn die met hun kroost meegaan naar K3, maar bij “Het Feest Van Sinterklaas” is de kans op K3 toch echt minimaal. Ernst, Bobbie en de Rest hebben dit jaar alleen Kathleen – de ex-K3 zangeres – kunnen strikken en die is door het werpen van haar eerste kalf alle illusie van maagdelijkheid verloren. Verder moeten we het dan toch echt alleen met Ali B en dat gajes uit Volendam doen.
Ik zag de sulligheid van de gezichten afstralen. Deze mannen waren murw geslagen door de eega's die geilen op Jan, Nick en Simon. Door die verwende etters die maandag de rest van de klas af moet troeven met wat ze het weekend allemaal hebben beleefd. En door de commerciële televisie die hun laatste euries uit de zak had geklopt.
Ik geef eerlijk toe dat ik die live Sinterklaas show van zondagmiddag dus niet weg kon zappen. Het was als een opname van een gruwelijk ongeluk dat je niet wilt zien, maar waar je niet van weg kunt kijken. De grandioze nummers werden op de meest vreselijke manier aan elkaar geluld. De presentatoren, Nick en Simon en de nep-Sinterklaas lazen hun teksten slechter op dan kinderen uit groep acht tijdens hun afscheidsmusical. En dat voor toegangsprijzen tot ruim boven de Є 30,-.
Nou ja. De soppende moeders moeten voor een ander optreden van Nick en Simon vast nog veel meer betalen. En deze keer betaalden hun respectievelijke echtgenoten de entree.
Ooit was Sinterklaas een kinderfeestje. Tegenwoordig is het twee maanden extra ergernis.
O ja. Had ik al gemeld dat ik Nick en Simon twee ongelooflijke, over het paard getilde eikels vind?
