7. Zingen voor je leven

Een kerstcadeau van de FOK!-columnisten. Voor jou. Veertien columnisten hebben zich op een estafette gestort, die je deze kerstdagen fijn kunt lezen, al dan niet onder de kerstboom. Een avontuurlijke reis door de creatieve geesten van onze vaste columnisten.

Deel 6

Dit kan toch niet waar zijn?! Ik hoor het bekende muziekje. Ik kijk naar rechts. Ja hoor, die grote rood met witte ster. Links van me staat een man met een kaalgeschoren hoofd, met waarschijnlijk een net zo grote ster. Hij lijkt er de kracht niet meer voor te hebben, hij is het. "Hoi Gerard", zeg ik.
"Meid wat enig dat je er bent." Hij doet mijn boeien af.
"Wat je enig noemt", zeg ik. "Komen jullie zo aan je kandidaten? Ik dacht dat iedereen zich vrijwillig opgaf."
"Dacht je dat nou echt? Dan ben je nog dommer dan Nance. Wat ben je, een kassameisje?"
"Luister kale, dit is niet één van mijn beste dagen. Ik voel me al niet op mijn gemak in dit lichaam, en om ook nog in je pauze ontvoerd en opgesloten te worden met het meeste gestoorde deel van je clientèle, op de drukste dag van het jaar is niet bepaald mijn idee van vrede op aarde. Als jij me nu ook nog gaat beledigen, dan trek ik het helemaal niet meer."
"Rustig, meid. Relax. Hoeveel van deze talentenshows hebben we nou gehad in Nederland? En bedenk hierbij dat ik de term talenten vrij losjes gebruik."
"Eh... geen idee. Idols 1 t/m 38. So you think you can dance, een stuk of twintig? En nu dan de vierenveertigste Popstars?"

"Eigenlijk is dit pas het tweede seizoen", zegt Gerard gepikeerd, "maar inmiddels hebben we iedere debiel in Nederland die een microfoon van een dildo kan onderscheiden wel meerdere keren gehad. Degene die dat niet konden overigens ook. We weten inmiddels dat er écht geen talent meer aanwezig is. Iedereen die zich nog vrijwillig aanmeld, wordt rechtstreeks doorgeschoven naar de musicals van Joop en Albert. Er is gewoon geen talent meer te krijgen. Althans, niet vrijwillig. Het echte talent, dat geeft zich niet op. Dan gaan we ze maar halen. Dus meid, laat maar eens horen en zien wat je kan."
Ik kijk hem vol ongeloof aan.
"Jullie zijn dit seizoen toch allang begonnen?"
Hij mompelt iets over kijkcijfers en mystery guests. "Nou, toe maar." Hij wappert met zijn handen richting podium.
"Gerard, geloof je nou echt dat ik... Ik heb alleen een deken om."
"Je hoeft niet als je niet wilt."

Opgelucht haal ik adem. Zo, daar kom ik even mooi van af. Ik ben toch niet gek. Ik ga me daar even een partijtje staan zingen en gekeurd worden door die Zuurpruim, dat Ouwe Mokkel met-het-derde-nietje-door-de-navel en die derde sukkel, Spek en Bonen. Oh nee hè, spek en bonen. Ik moest de friet en frikandellen nog meenemen. Nu zijn de winkels natuurlijk al gesloten. Nou fijne kerst zal het worden dit jaar, brood en restjes. Dit wordt nog erger dan de 'Vreselijke Kerst van tante Wil'.

Tante Wil kwam totaal overstuur uit de keuken.
"Ik heb geen pasteibakjes. We hebben geen pasteibakjes in huis! De gruwel. De gruwel!"
"Ach Wil dan neem je toch gewoon beschuit?", zei moeder.
"Beschuit?!" Tante Wil keek alsof er zojuist een reiger op haar nieuwe Bentley gescheten had. "Beschuit!?! Denk jij dat ik mijn duurbetaalde egeltepelpastei met Servisch placentasap op een simpel beschuitje ga serveren?!  Voel jij je wel helemaal lekker?!! De hele kerst is naar de Filistijnen!"
"Vooral niet overdrijven", zei moeder zachtjes zodat alleen ik het kon horen. "Weet je wat, voortaan frituren we alleen nog maar met kerst. Lekker simpel."

Tot vandaag dan waarschijnlijk. Ik denk dat we vanaf nu met kerst gaan vasten.
Door aan eten te denken word ik me er weer van bewust dat ik honger heb. Mijn maag knort hard. Gerard begint te lachen. Ik kijk hem vernietigend aan.
"Ik weet het," zegt hij, "te lang met Gordon opgetrokken."
"Opgetrokken, zei je hè?"
Hij hield het niet meer en piste zowat in zijn broek van het lachen.

"Nou meid, wat wil je. Als je wil meedoen moet je hier het podium op. Zo niet dan mag je hier links de deur door."
"Wat heeft mijn baas gedaan?"
"Die heeft eerst van de zenuwen overgegeven op mijn mooie glitterschoenen, en daarna besloten dat hij het niet durfde. Hij mocht door die deur."
"Wat is er achter die deur?"
"Tja, dat ga ik je niet vertellen natuurlijk."
"Maar iets goeds is het niet."
"Dat denk ik ook niet. Maar aan jou de keus."
"En wat gebeurt er als ik afgewezen word door die drie van de inquisitie?"
"Laat ik het zo zeggen: je kunt maar beter doorgaan naar de volgende ronde."
Wat moet ik doen? Ik weet het niet. Moet ik me op tv nationaal voor gek laten zetten door gekleed in een dekentje een liedje te gaan zingen? Alhoewel, het is natuurlijk wel een goed alibi voor mijn moeder, om te verklaren waarom ik geen friet en frikandellen gekocht heb. Wat er werkelijk gebeurd is zal ze toch niet geloven.
"Ik ga optreden", breng ik met moeite uit.

"Nou meid, kop op, borst vooruit. Dat moet voor jou niet al te moeilijk zijn. Laat je sterkste punten voor je spreken." Gerard begint weer te lachen.
Ik kijk Gerard aan en geef hem een knietje. Hij slaat dubbel en met beide vuisten ram ik hem vol van onder op zijn kaak zodat hij naar achteren klapt. Minstens de helft van zijn nieuwe implantaten schieten eruit. Vreemd genoeg voel ik geen pijn aan mijn handen. Kennelijk klopt het dus van dat leeghoofd.
"De volgende kerstgast mag komen", hoor ik Zuurpruim vanuit de zaal zeggen. Het publiek joelt.
Ja doei, denk ik, ik smeer hem. Die deur links moest ik niet door, dat was me duidelijk. Ik moet de anderen zien te vinden. Ik moet ze bevrijden en we moeten hier weg zien te komen.

Ik ren door de gangen van de studio. Waar moet ik heen? Op goed geluk sla ik een hoek om en daar staat een klein, gedrongen mannetje met een relatief groot hoofd. Hij komt niet hoger dan mijn middel. Ik schrik me rot als ik hem zie.
"Niet bang zijn", zegt hij met een piepstemmetje. "Neem me mee. Ik zal je bij je vrienden brengen als je me meeneemt hiervandaan."
Hij komt me vaag bekend voor. Wat voor keus heb ik? Geen. Samen lopen we de gang door en gaan weer een hoek om. Aan het eind van de gang zie ik nog net een grote, donkere gedaante de hoek omslaan. Hij laat een slijmerig, wit-gelig spoor achter. Het spoor begint bij een deur in het midden van de gang. Een weeïge geur komt in mijn neus. Op die deur hangt een bordje met daarop het woord "kerstgasten" geschreven. Zou dat de deur zijn waarachter we vast gehouden zijn? Ik kijk naar het mannetje. Hij knikt. Ik loop naar de deur en gooi hem open. Wat ik daar zie is ongelofelijk. Het lijkt wel een het eind van een orgie, maar dan één waar de meeste deelnemers geen plezier aan beleefd hebben. Ik overweeg een netvliestransplantatie, want de beelden die op mijn netvlies staan zijn met geen pen te beschrijven. Maar ik ga het toch proberen.

De volgende aflevering lees je hier.