Hitler is een lekker ding
“Hé, word eens wakker.” Verdwaasd kijk ik om me heen. Het rode zonlicht van een ondergaande zon schijnt in mijn gezicht. Ik zie een vaag figuur voor me staan. “Wat is er?” vraag ik. “We zijn bij Station Den Haag Centraal, moet u niet uitstappen?” Allememachies, nu weet ik het weer. Ik was van plan om met de trein naar Tilburg te reizen, maar mijn bestemming is zo te zien niet bereikt. Blijkbaar ben ik in slaap gevallen. Ik schaam me een beetje. Misschien lag ik wel met open mond te slapen of nog erger; ik lag gewoon knetterhard te snurken. Ik loop rood aan en ik zeg snel: “Oja, bedankt.” Ik probeer zo snel mogelijk te maken dat ik weg kom. In een flits kijk ik nog om en ik zie dat de conducteur me met een verbaasd gezicht nakijkt. Hij denkt vast dat ik geschift ben.
En nu? Ik sta op het station Den Haag Centraal en ik moet weer terug zien te komen. Haasten heeft geen zin; ik ben toch al te laat. Maar als ik alle tijd heb... en ik ben in Den Haag... dan kan ik meteen eventjes een bezoekje brengen aan het Binnenhof. Altijd leuk. Misschien loop ik wel Geert Wilders met een 'bad hair day' tegen het lijf, of kan ik het wachtwoord van minister Verhagens Twitteraccount wel verdonkeremanen. Dat zou wat zijn. Dan zou ik inloggen op zijn account en alleen het zinnetje “Hitler is een lekker ding.” twitteren. Heel Nederland zal in rep en roer zijn en alle journaals zouden schande spreken van de minister. Ik zie de krantenkoppen al voor me: “Verhagen is homo!”, “Verhagen omarmt de nazi's!”, “Twittergate Maxime Verhagen!”. Dat zou me wat zijn. Rot maar op met die trein, ik ga het gewoon proberen ook!
Onderweg naar het Binnenhof vraag ik me af waarom ik het zinnetje “Hitler is een lekker ding.” zou twitteren. Aan de ene kant zou deze controversiële uitspraak best wel eens op de waarheid kunnen berusten. Zeg nou zelf, snorretje weg, beetje gel in de haartjes, een stoppelbaardje laten staan. Dan zou hij er een stuk appetijtelijker uitzien voor de vrouwtjes. Aan de andere kant; uit welk ziek brein moet deze zin voortgekomen zijn? Nou, uit mijn eigen bolle knar. Ik begin me steeds minder prettig te voelen en ik lijk te beseffen dat ik misschien wel geestesziek ben. Ik zie de rijen psychologen al voor me staan. Allemaal vuren ze die ene vraag op me af: “Wat gaat er door je heen als je zo'n zin verzint?” “Eigenlijk niet zo veel meneer de psycholoog. Ik probeer gewoon leuke stukjes te schrijven die door veel mensen gelezen worden en met deze uitspraak denk ik dat ik wel een paar lezertjes trek.”
Piekerend over de gedachte dat ik een imbeciele maniak ben, kom ik aan bij het Binnenhof. Geen vogel te bekennen. Zelfs geen blonde lok van Geert. Teleurgesteld keer ik me om en besluit om de trein terug te nemen. Misschien is het maar goed ook dat ik Maxime niet ben tegengekomen. Nu weet in ieder geval niemand dat ik een erotisch zinnetje over Hitler wilde twitteren. Gelukkig, niemand vindt mij nog krankjorum.
Eenmaal thuis aangekomen, klap ik mijn laptopje open. In mijn vaste rijtje sites staat de FOK!-site natuurlijk op 'numero uno'. De nieuw verschenen columns lees ik natuurlijk als eerste. Nadat ik dat gedaan heb, kom ik tot een schokkende conclusie: Alle columnisten zijn eigenlijk mesjogge figuren. Lezers, gij zijt gewaarschuwd! En voor mijn collega's: Welkom in mijn wereld medepatiënten. Zal ik alvast een psycholoog opbellen voor een groepsbijeenkomst?
