Zijn we gestoord?
Column door BrandonBurnsRed
Het is een vrijdagavond en het begint al goed. De baas is nog niet aanwezig omdat hij nog wat spulletjes moest ophalen. Maar in het theater hangt een bedreven sfeer; de geur van oud, op de grond geknoeid bier maakt hierbij samen met het doffe licht van de romige TL-verlichting een wazige ambiance. Je merkt dat er de vorige avond ook lekker is gefeest.
We beginnen al een beetje met het klaarzetten van het materiaal, omdat er verder toch niks te doen valt, want de band die normaal om 17 uur moest arriveren is nog niet gearriveerd. Een uur later komen ze eindelijk aanzetten. Dat betekent voor ons dus ook weer een uur langer werken. Maar wat maakt het uit? We doen het toch maar eventjes om andere mensen een leuke sfeervolle avond te geven.
Maar dat is nou het heerlijke aan het beroep. Geen dag is hetzelfde, elke dag is weer een nieuwe beleving. We hebben de gehele line-up opgebouwd, de priklijsten in orde gemaakt en de lichtman heeft al een leuke chase gemaakt die hij vanavond misschien gaat gebruiken. Vanavond treedt er een lekker Jazz-bandje op. Tot mijn ongeloof vind ik ze nog goed klinken ook, tijdens de soundcheck. En dat te bedenken dat ik normaal deathcore luister!
Na de soundcheck roept de kok van het huis dat het eten klaar is. Lekker eventjes naar voren toe in het 85dB Café van de Nieuwe Nor en nog een beetje ontspannen vooraleer het echte werk gaat beginnen. Beetje babbelen met de band die vanavond optreedt; wat hun wensen zijn voor het licht en eventueel ook geluid.
De zaal wordt donker, er ruist een vlaag van gejuich door de zaal, gevolgd door het scherende geluid van een jankende gitaar. Dan begint het echte werk. De lichtnicht creëert een oase van verblindend licht en de geluidstrut vind toch dat het nog net ietsjes harder kan, omdat ie de kick toch iets meer wil voelen en de basgitaar niet luid genoeg door de zaal woelt.
De band is klaar met spelen en voordat ze überhaupt van de stage zijn, staan alle stagehands alweer in de startblokken om alle spaghetti aan bekabeling die op het podium ligt uit elkaar te frummelen. In de zaal heerst weer dat ene muffige geurtje als toen straks, maar alleen wordt deze geur versterkt al dan niet door de verwarming, maar door de dimmerrekken en de processoren die zoveel warmte afgeven dat het broeikaseffect nog lang genoeg zal heersen.
Alles is afgebouwd en de teamleider nodigt ons nog eventjes uit om een biertje te komen drinken, want ja... het is tenslotte al 2 uur ’s nachts, en de tap, de tap is nog láng niet leeg.
Zijn we gek? Hoe kom je erbij. Zijn we gestoord? Ik denk dat je het antwoord zelf ook wel weet!
