Een sacrale strontpamper

Kijk, ik weet twintigduizend procent zeker dat op de hele wereld DEZE aanhef nog nooit is gebruikt. Reden genoeg om vanavond tot enig feestelijk gepimpel over te gaan. Rest mij thans nog de plicht om u in zo lang mogelijk proza van ergerlijk allooi, alsmede heel wat hol gezwets uit te leggen wat ik met die aanhef bedoel. Nou, komt-ie.

Ze zijn al een paar jaar getrouwd. Dat geschiedde in een jaar waarin nog twee van onze kinders trouwden. We hadden tevoren met een paar familieleden heel wat uren besteed om samen met zoon een heel oud huissie in de binnenstad volledig om te toveren in een mini-paleisje. Het perceel was nogal zot van afmeting: het begon direct aan de straat en was 4,5 bij 53 meter. Om dan een leuke tuin te maken van zo’n pijpenla is bijvoorbeeld nog een heel gedoe. Zoon zelf is uitvoerder, dus het werd allemaal precies zoals we verwachtten – geweldig, maar wel heel klein. Geen kinderen dus? Dat zou in ieder geval wel een hele toer geworden zijn.

Schoondochter wist met enige moeite haar appartement te verkopen, waarna kon worden gedacht aan iets ruimers. Dat werd een nieuw te bouwen vrijstaand huis in een dorpje elders. Het ontwerp werd nog wat aangepast, vooral met een volledige onderkeldering. Een goedkopere woonlaag erbij kun je ten slotte niet bedenken, en ruimte heb je nooit teveel. Na oplevering bleek de keuken nog een paar maanden op zich te laten wachten, reden om geregeld het kamperen te onderbreken en bij oma de pieperpan aan te spreken. We hebben in de tijd daarna nog heel wat getimmerd, vooral in het souterrain, want dat werd volledig kaal opgeleverd.

Een typisch modern huwelijk. Allebei een hele goeie baan, vrienden bij de vleet, motorfiets, hobby’s, prachtige inrichting, maar duidelijk niet voor kinderen. Kortom, the works. Dachten we. Dat ze niet over kinderen praatten kon een reden hebben die voor ons heel begrijpelijk zou zijn. Toen begin dit jaar het stel kwam vertellen dat zij zwanger was, nog wel van een tweeling, sloegen we als grootouders dan ook steil achterover. Het bleek ook nog een high-tech zwangerschap te zijn, met een middelmatige kans van slagen. We hebben dan ook heel veel in spanning met het stel meegeleefd, totdat in juli de tweeling werd geboren, zes weken prematuur.

Na ettelijke weken ziekenhuis zijn ze nu allang weer thuis, blakend van gezondheid. Twee puntgave kinders, mannetje en vrouwtje. Met de zo gewenste brede smile naar iedereen, maar naar pa en ma vooral. En dan ga je onwillekeurig vergelijken, met vroeger. Onze oudste dochter werd ook in het ziekenhuis geboren, 36 jaar geleden. Ik reed iedere avond erheen en gaf onze Capri dan zo ongenadig de sporen dat op het parkeerterrein de motor niet gewoon uit wilde, hij stond nog even na te dieselen. Nadat dochter was geboren werd mij gevraagd om het kind een luier om te doen. Leuk, met zo’n betweterige verpleegster achter je. In die tijd was een luier een lap katoen van zestig bij zestig centimeter. Aan te brengen d.m.v. veiligheidsspelden. Afhankelijk van de grootte van het kontje vouwde je de luier in een speciaal model. U raadt het al, dochter woog maar net vijf pond. En pa had enorme jatten. En de bibbers. Want die spelden waren knap scherp en schoven langs dat babyhuidje. Erin prikken was nou niet iets waarnaar je streefde, want het zette de onderlinge verstandhouding met alle betrokkenen meteen op scherp, met name met het kind.

Trucje: voordat je de speld gebruikte, haalde je hem even door je haar, dan gleed hij makkelijker door het katoen van de luier en was het proces beter bestuurbaar. Goed, na veel gedoe had ik de luier recht om het kontje zitten en de spelden zonder lijfelijke schade aan kind en pa aangebracht. Netjes gedaan, paps. O ja? De verpleegster pakte dochter onder de okseltjes beet, tilde haar op en de luier lag op de grond. Ik heb het karweitje van luiers om doen later nog zeer vele malen uitgevoerd, maar die eerste flop is me altijd bijgebleven.

En dan zie je je zoon hetzelfde doen bij zijn kind. Ook vijf pond, ook hele grote handen. Maar nu een pampertje van precies de juiste maat. Appeltje-eitje. Jaja, het duurde maar en duurde maar. Ik had graag een camera bij de hand gehad om het hoofd van zoonlief vast te leggen. Ik heb hem nog nooit zo zien kijken. Uiterst geconcentreerd en heel plechtig. Een combi die mijns inziens alleen bij de eerste luier van het eerste kind voorkomt.

En die attitude is zo gebleven, wellicht nog sterker geworden. Hun hele leven is op zijn kop gezet. Definitief. Baan, werk, hobby, vrienden, bezoek, alles staat en valt met de kindjes. Overal twee kleine fotootjes, of een foto van de twee samen. Zoon die na een paar weken zegt dat hij nog heel veel jaren samen met zijn vrouw hoopt te zijn, maar dat de band met zijn kinderen nog van een heel andere aard is. Dat hij nu al aanvoelt dat die band alles overstijgt. De eerste dag op het kinderdagverblijf en de emoties daaromheen. De zorgen en zorgjes, het feest als alles goed blijkt bij een bezoek aan een kinderarts. De gezellige, strak-georganiseerde puinhoop van alles in tweevoud. Weg is de inrichting, en het kan ze geen steek bommen.

En de enorme concentratie en toewijding bij alles wat met die twee kleintjes te maken heeft. Zelfs als het een stinkende, tot haar nekkie volgekleide jongedame betreft. Dan pleur je de telefoon neer en gaat aan de gang. Kind in de state-of-the-art gootsteen. Die is uitgevoerd met een warme douche-aan-een-slang. Na enig volhardend spuitwerk komt de echte kleur van het babylijffie weer aan de oppervlakte. Alle plooitjes, bubbeltjes en kuiltjes zorgvuldig droogmaken en aankleje maar weer die hap. Wie heeft trouwens al die elastiekjes om die kleine ledemaatjes gedaan? Toen de minidame haar duim had gevonden, zag ik dat zelfs daar zo’n ding zat. Over het corvee wordt ook niet meer gekibbeld: wie het besmeurde kind op zijn arm heeft doet ook het stinkkarweitje.  Met een uitgestreken tronie van kind wisselen is er niet meer bij.

Al die geweldig belangrijke dingen die bij baby'tjes horen worden alle uren van dag en nacht plichtsgetrouw uitgevoerd. Met een vrijwel heilige toewijding wordt ook op een onzalig uur zo’n klein prummel uit de bruine derrie verlost. Met recht een sacrale strontpamper.